Syromalankarski Kościół katolicki

Syromalankarski Kościół katolicki
മലങ്കര സുറിയാനി കത്തോലിക്കാ സഭ
Ilustracja
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Katolicyzm
   └ Kościół katolicki
     └ Katolickie Kościoły wschodnie
Ustrój kościelny

episkopalna

Obrządek

antiocheński

Siedziba

Trivandrum

Zwierzchnik
• tytuł zwierzchnika

kard. Baselios Cleemis Thottunkal
arcybiskup większy Trivandrum

Zasięg geograficzny

Indie (500 000), USA (10 000), diaspora hinduska na świecie

Członkostwo

Kościół katolicki

Historia
Założyciel(e)

Geevarghese Mar Ivanios

Utworzono

• wydzielono z

1930
Trivandrum
Syryjski Kościół Ortodoksyjny

Dane statystyczne  (2015)
Wierni

445 tys.

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Syromalankarska msza katolicka, Kundara, Little Flower Church, archieparchia Trivandrum, 1998

Syromalankarski Kościół katolicki – jeden z katolickich Kościołów obrządku wschodniego wywodzący się z tradycji św. Tomasza Apostoła oraz patriarchatu antiocheńskiego (zob. Kościół syryjski).

Od 2005 r. posiada status Kościoła arcybiskupiego większego, na którego czele stoi arcybiskup Thiruvananthapuram.

W liturgii obrządku antiocheńskiego używa się języka syriackiego i malajalam. Liczbę wyznawców ocenia się na ponad 445 tys.[1], głównie w południowoindyjskim stanie Kerala na Wybrzeżu Malabarskim[2].

Historia

Syromalankarski Kościół katolicki powstał na tle schizmy w łonie Kościoła malankarskiego, którą wywołał w 1909 roku spór pomiędzy patriarchą syriackiego Kościoła prawosławnego patriarchatu antiocheńskiego, Mar[3] Abdallahem Sattufem a przywódcą chrześcijan malabarskich obrządku zachodniosyriackiego (rytu antiocheńskiego) Mar Dionizym VI, co doprowadziło do podziałów w łonie Kościoła syriackiego w Indiach. Powstanie Syromalankarskiego Kościoła Katolickiego związane jest z działalnością rektora szkoły religijnego Bractwa Naśladowania Jezusa Chrystusa w Betanii (Indie), którym od 1919 r. był ksiądz Ghiverghis (Ghiverghis – Jerzy) Panikerveetil. Wyświęcony w 1925 r. na biskupa, jako Mar Ivanios (Jan), został następnie metropolitą w 1928 r. W 1926 r. w Parumala w czasie synodu grupy syriackiej uznającej władzę katolikosa Dionizego, Mar Ivanios domagał się zakończenia schizmy, głosząc jedność Kościoła chrześcijańskiego i prymat biskupa Rzymu. Synod zgodził się na udzielenie Mar Ivaniosowi pozwolenia na prowadzenie rozmów z Kościołem rzymskokatolickim, ale z zastrzeżeniem, by syriacy z Indii mogli zachować obrządek antiocheński, a biskupi mogli pozostać na swych dotychczasowych stanowiskach. Stolica Apostolska przyjęła te warunki, ale również z zastrzeżeniem, aby zbadać ważność chrztu oraz święceń kapłańskich i biskupich.

Mimo przychylnego stanowiska Watykanu, tylko dwóch z pięciu biskupów było gotowych przyłączyć się do unii. Byli to Mar Ivanios i podległy mu biskup Tiruvalli Mar Teofil, dołączył do nich jeszcze jeden ksiądz, jeden diakon i jedna osoba świecka. Tych pięciu ludzi złożyło katolickie wyznanie wiary stając się zalążkiem Syromalankarskiego Kościoła katolickiego. Następnie dwa zgromadzenia Naśladowania Jezusa Chrystusa, męskie i żeńskie, również złożyły takie same, katolickie wyznanie wiary. Mar Ivanios i Mar Teofil zostali uznani przez Rzym za biskupów katolickich 20 września 1930 r., a 1932 r. Syromalankarski Kościół katolicki otrzymał z rąk papieża Piusa XI rangę Kościoła katolickiego sui iuris i organizację metropolii, na której czele stanął Mar Ivanios jako arcybiskup Thiruvananthapuram, z podległym mu biskupstwem diecezjalnym w Triuvalli.

Kościół syromalankarski posiada bogatą liturgię i ciekawe formy życia monastycznego, łączące tradycje wschodniego i zachodniego chrześcijaństwa oraz hinduistycznych Indii. Wśród zgromadzeń zakonnych warto wymienić Zakon Naśladowania Chrystusa (ICO), zwany Betanią (Bethany Ashram), a także Kurisumala Ashram – zgromadzenie będące gałęzią zakonu cystersów, który przyjął liturgię syryjską i praktykuje surową ascezę.

10 lutego 2005 r. papież Jan Paweł II nadał Syromalankarskiemu Kościołowi katolickiemu statut arcybiskupstwa większego, mianując dotychczasowego arcybiskupa Thiruvananthapuram Cyrila Mar Baseliosa Malancharuvil arcybiskupem większym i ustanawiając go zwierzchnikiem czterech diecezji (eparchii) w Tiruvalla, Bathery, Marthandam(inne języki), Moovatupuzha. Głowa Syromalankarskiego Kościoła Katolickiego bywa nieoficjalnie nazywana katolikosem, co niekiedy wywołuje protesty watykańskich prawników i syriackich hierarchów ortodoksyjnych.

Organizacja

Obecnie Kościół syromalankarski ma następującą organizację:

Ponadto funkcjonują ekstraterytorialne regiony (ETR) grupujące parafie i misje syromalankarskie:

Zwierzchnicy Kościoła

Głową Kościoła syromalankarskiego jest arcybiskup większy Trivandrum, zwany też katolikosem. Kolejno na czele Kościoła stali:

Linki zewnętrzne

  • Strona katolickiego Kościoła syromalankarskiego. syromalankara.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-25)]. (ang.)
  • malankara.net (ang.)

Przypisy

  1. The Eastern Catholic Churches 2015; Source: Annuario Pontificio. [dostęp 2016-08-18]. (ang.).
  2. Określenia malankarski używają indyjscy chrześcijanie obrządku antiocheńskiego, by odróżnić się od malabarskich chrześcijan, którzy pozostali przy obrządku chaldejskim
  3. Mar – tytuł poprzedzający imię biskupów w Kościołach wschodnich
  • p
  • d
  • e
Aleksandryjska tradycja liturgiczna
Antiocheńska tradycja liturgiczna
Ormiańska tradycja liturgiczna
Asyryjska tradycja liturgiczna
Bizantyjska tradycja liturgiczna
Kontrola autorytatywna (Katolickie Kościoły wschodnie):
  • VIAF: 247828392, 4086159820944314000000
  • GND: 1234584638
  • WorldCat: viaf-247828392
Encyklopedia internetowa: