Tony Renis

Tony Renis (2008)

Imię i nazwisko

Elio Cesari

Data i miejsce urodzenia

13 maja 1938
Mediolan

Gatunki

pop

Zawód

wokalista, kompozytor, producent muzyczny, aktor

Aktywność

od 1958

Wydawnictwo

Combo Record, La voce del padrone, RCA Italiana, Ariston Records

Multimedia w Wikimedia Commons

Tony Renis (ur. jako Elio Cesari 13 maja 1938 w Mediolanie) – włoski wokalista, kompozytor, producent muzyczny i aktor. Zwycięzca Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1963 roku z piosenką własnej kompozycji „Uno per tutte”, wykonaną w parze z Emiliem Pericolim.

Życiorys

Początki

Elio Cesari urodził się jako syn malarza i autora tekstów Orfelia Cesariego, znanego pod pseudonimem Orfelius. Pierwsze kroki na scenie stawiał jako dziecko występując w teatrze parafialnym przy kościele San Lorenzo w Mediolanie. Działalność muzyczną rozpoczął w połowie lat 50., pod pseudonimem Tony Renis; występował początkowo w klubach nocnych Mediolanu, a następnie teatrach muzycznych, w których wspólnie z przyjacielem z czasów dzieciństwa, Adriano Celentano naśladował Jerry’ego Lewisa i Deana Martina. Sam z kolei, przy innej okazji, naśladował Elvisa Presleya. W 1958 roku podpisał pierwszy kontrakt z wytwórnią Combo Record, dla której dokonał pierwszych nagrań singlowych^[1]. Zadebiutował w tym samym roku piosenką „Nessuno al mondo”^[2]. W następnym roku przeszedł do wytwórni Voce del padrone, w której zadebiutował jako śpiewający kompozytor z piosenką „Tenerezza”, wykonaną kilka lat później z powodzeniem przez Gianniego Morandiego^[1].

Lata 60.

W 1961 roku zadebiutował na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo z napisaną przez ojca piosenką, „Pozzanghere”, która jednak nie przeszła do fazy finałowej^[1].

W 1962 roku ponownie wystąpił na Festiwalu w San Remo, prezentując „Quando quando quando”, własną kompozycję z tekstem Alberto Testy. Melodyjna, łatwo wpadająca w ucho piosenka utrzymana w rytmach południowoamerykańskich, wykonana w parze z Emiliem Pericolim, mimo że nie wygrała konkursu, osiągnęła spektakularny sukces komercyjny wchodząc w marcu na pozycję nr 1. włoskiej listy przebojów^[3]. Znalazła się na miejscu 4 najlepiej sprzedawanych singli we Włoszech^[4]. W kolejnych latach przyniosła jej autorowi olbrzymią popularność na całym świecie, od Stanów Zjednoczonych po Japonię^[3].

Z „Quando quando quando” Tony Renis wygrał w 1963 roku konkurs Canzonissima; w tym samym roku wygrał Festiwal w San Remo z piosenką „Uno per tutte”. W kolejnym roku znów był obecny na Festiwalu, tym razem z piosenką „I sorrisi di sera”, wykonaną w parze z Frankiem Avalonem. Obok działalności estradowej występował również w filmach (Obiettivo ragazze, Appuntamento in Riviera w reżyserii Maria Mattolego, Io bacio... tu baci, Piera Vivarellego, Quando dico che ti amo, Giorgia Bianchiego i Non mi dire mai goodbye, Franka G. Carrolla). Po nagraniu piosenki „Nessun’altra te” podpisał kontrakt z wytwórnią RCA Italiana. Zaczął pojawiać się w środowiskach towarzyskich Paryża, Londynu, Sankt Moritz i Hollywood^[1]. W 1967 roku napisał piosenkę „Quando dico che ti amo”, którą na Festiwalu w San Remo zaprezentowali Annarita Spinaci i zespół Les Surfs^[2]. W 1968 roku powrócił na Festiwal w San Remo jako wykonawca z piosenką „Il posto mio”, a w 1970 – z „Canzone blu”^[1].

Lata 70.

Początek lat 70. to piosenka „Grande grande grande”, podarowana Minie, przyjaciółce z początków kariery artystycznej^[1]. Piosenkę tę napisał pierwotnie już w 1966 roku, proponując bezskutecznie jej wykonanie kilku piosenkarkom, między innymi Ornelli Vanoni, Rosannie Fratello, Milvie i Orietcie Berti. Zgodę wyraziła dopiero Mina, umieszczając utwór na swoim najnowszym albumie. Nagrała następnie wersję hiszpańską (pod tym samym tytułem) i anglojęzyczną („Never, never, never”) mając nadzieję na wylansowanie utworu na rynku brytyjskim, co jednak nie doszło do skutku. Piosenka w kwietniu następnego roku doszła do 1. miejsca na włoskiej liście przebojów^[5]. Znalazła się na miejscu 4. najlepiej sprzedawanych singli we Włoszech^[6]. Na świecie została spopularyzowana przez Céline Dion w duecie z Lucianem Pavarottim i wydana na albumie Let’s Talk About Love pod tytułem „I „Hate You Then I Love You”. Piosenkę włączyli do swego repertuaru również Shirley Bassey, Mireille Mathieu i Julio Iglesias^[5].

Na początku dekady Tony Renis przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie poznał między innymi Franka Sinatrę, Steviego Wondera i Quincy Jonesa. W 1978 roku opublikował pod szyldem Warner Bros. piosenkę „Disco Quando”, swój dawny szlagier „Quando quando quando” w wersji dyskotekowej. Podczas pobytu w Ameryce śpiewał w Las Vegas, skomponował kilka ścieżek dźwiękowych, został również producentem filmowym. Stał się jednym z najbardziej znanych Włochów w Stanach Zjednoczonych. Był producentem piosenek takich wykonawców jak: Lionel Richie, Diana Ross i Julio Iglesias^[1].

Lata 80.

W latach 80 wylansował na rynku muzycznym Nikkę Costę, enfant prodige sceny muzycznej, córkę Dona Costy^[1].

lata 90.

W 1992 roku ożenił się z Elettrą Morini, tancerką z La Scali. W 1999 roku dzięki kreskówce Magiczny miecz – Legenda Camelotu zdobył nominację do Oscara oraz Złoty Glob za najlepszą piosenkę za piosenkę „The Prayer”, wykonaną przez Andreę Bocellego i Céline Dion. W 2000 roku został nagrodzony z okazji 50. edycji Festiwalu w San Remo Nagrodą Specjalną za całokształt twórczości – San Remo 2000, przyznaną mu za zasługi w popularyzacji piosenki włoskiej na świecie^[1].

XXI wiek

W 2002 roku został mianowany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Włoch „ambasadorem piosenki włoskiej na świecie” (Ambasciatore della Canzone Italiana nel Mondo). W 2004 roku został powołany na stanowisko dyrektora artystycznego Festiwalu w San Remo. W tym samym roku skomponował piosenkę do filmu Zakochane święta, zatytułowaną „Merry Christmas in love”, która w 2005 roku zdobyła nagrody: Grolla d’Oro, David di Donatello w kategorii:najlepsza piosenka i Premio Saint-Vincent per il Cinema Italiano. Piosenka kandydowała również do nagrody Złotego Globu za najlepszą piosenkę. W 2006 roku zrealizował we współpracy z Humbertem Gaticą i Davidem Fosterem album Amore Andrei Bocellego, na którym wystąpiły między innymi Christina Aguilera i Stevie Wonder^[1]. W latach 2010–2013 we współpracy z Humbertem Gaticą wyprodukował trzy albumy pop operowego tria Il Volo^[2].

Dyskografia

Tony Renis nagrał 4 albumy oraz 69 singli i EP-ek^[7].

Albumy

1963 – No 1 En Italie.. In Italie.. In Italy.. En Italië
1964 – Italy’s Top Star
1967 – Tony Renis
1973 – „Blu Gang” E Vissero Per Sempre Felici E Ammazzati

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Biografieonline.it: Tony Renis. biografieonline.it. [dostęp 2015-08-16]. (wł.).
↑ ^a ^b ^c Rockol: TONY RENIS – BIOGRAFIA. rockol.it. [dostęp 2015-08-16]. (wł.).
↑ ^a ^b Hit Parade Italia: QUANDO QUANDO QUANDO. hitparadeitalia.it. [dostęp 2015-08-16]. (wł.).
↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1962. hitparadeitalia.it. [dostęp 2015-08-16]. (wł.).
↑ ^a ^b Hit Parade Italia: GRANDE GRANDE GRANDE. hitparadeitalia.it. [dostęp 2015-08-16]. (wł.).
↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1972. hitparadeitalia.it. [dostęp 2015-08-16]. (wł.).
↑ Discogs: Tony Renis Discography. discogs.com. [dostęp 2015-08-16]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Tony Renis w bazie IMDb (ang.)

Złoty Glob za najlepszą piosenkę

„Town Without Pity” – muzyka – Dimitri Tiomkin; tekst – Ned Washington (1961)
Nie przyznano (1962–1963)
„Circus World” – muzyka – Dimitri Tiomkin; tekst – Ned Washington (1964)
„Forget Domani” – muzyka – Riz Ortolani; tekst – Norman Newell (1965)
„Strangers in the Night” – muzyka – Bert Kaempfert; tekst – Charles Singleton i Eddie Snyder (1966)
„If Ever I Would Leave You” – muzyka – Frederick Loewe; tekst – Alan Jay Lerner (1967)
„The Windmills of Your Mind” – muzyka – Michel Legrand; tekst – Alan i Marilyn Bergman (1968)
„Jean” – muzyka i tekst – Rod McKuen (1969)
„Whistling Away the Dark” – muzyka – Henry Mancini; tekst – Johnny Mercer (1970)
„Life Is What You Make It” – muzyka – Marvin Hamlisch; tekst – Johnny Mercer (1971)
„Ben” – muzyka – Walter Scharf; tekst – Don Black (1972)
„The Way We Were” – muzyka – Marvin Hamlisch; tekst – Alan i Marilyn Bergman (1973)
„I Feel Love” – muzyka – Euel Box; tekst – Betty Box (1974)
„I’m Easy” – muzyka i tekst – Keith Carradine (1975)
„Evergreen” – muzyka – Barbra Streisand; tekst – Paul Williams (1976)
„You Light Up My Life” – muzyka i tekst – Joseph Brooks (1977)
„Last Dance” – muzyka i tekst – Paul Jabara (1978)
„The Rose” – muzyka i tekst – Amanda McBroom (1979)
„Fame” – muzyka – Michael Gore; tekst – Dean Pitchford (1980)
„Arthur’s Theme (Best That You Can Do)” – muzyka i tekst – Peter Allen, Burt Bacharach, Christopher Cross i Carole Bayer Sager (1981)
„Up Where We Belong” – muzyka – Jack Nitzsche i Buffy Sainte-Marie; tekst – Wilbur Jennings (1982)
„Flashdance... What a Feeling” – muzyka – Giorgio Moroder; tekst – Irene Cara i Keith Forsey (1983)
„I Just Called to Say I Love You” – muzyka i tekst – Stevie Wonder (1984)
„Say You, Say Me” – muzyka i tekst – Lionel Richie (1985)
„Take My Breath Away” – muzyka – Giorgio Moroder; tekst – Tom Whitlock (1986)
„(I’ve Had) The Time of My Life” – muzyka – John DeNicola i Donald Markowitz; tekst – Franke Previte (1987)
„Let the River Run” – muzyka i tekst – Carly Simon / „Two Hearts” – muzyka – Lamont Dozier; tekst – Phil Collins (1988)
„Under the Sea” – muzyka – Alan Menken; tekst – Howard Ashman (1989)
„Blaze of Glory” – muzyka i tekst – Jon Bon Jovi (1990)
„Beauty and the Beast” – muzyka – Alan Menken; tekst – Howard Ashman (1991)
„A Whole New World” – muzyka – Alan Menken; tekst – Tim Rice (1992)
„Streets of Philadelphia” – muzyka i tekst – Bruce Springsteen (1993)
„Can You Feel the Love Tonight” – muzyka – Elton John; tekst – Tim Rice (1994)
„Colors of the Wind” – muzyka – Alan Menken; tekst – Stephen Schwartz (1995)
„You Must Love Me” – muzyka – Andrew Lloyd Webber; tekst – Tim Rice (1996)
„My Heart Will Go On” – muzyka – James Horner; tekst – Wilbur Jennings (1997)
„The Prayer” – muzyka i tekst – David Foster, Tony Renis, Carole Bayer Sager i Alberto Testa (1998)
„You’ll Be in My Heart” – muzyka i tekst – Phil Collins (1999)
„Things Have Changed” – muzyka i tekst – Bob Dylan (2000)
„Until...” – muzyka i tekst – Sting (2001)
„The Hands That Built America” – muzyka i tekst – Bono, Adam Clayton, The Edge i Larry Mullen Jr. (2002)
„Into the West” – muzyka i tekst – Annie Lennox, Howard Shore i Frances Walsh (2003)
„Old Habits Die Hard” – muzyka i tekst – Mick Jagger i David A. Stewart (2004)
„A Love That Will Never Grow Old” – muzyka – Gustavo Santaolalla; tekst – Bernie Taupin (2005)
„The Song of the Heart” – muzyka i tekst – Prince Rogers Nelson (2006)
„Guaranteed” – muzyka i tekst – Eddie Vedder (2007)
„The Wrestler” – muzyka i tekst – Bruce Springsteen (2008)
„The Weary Kind” – muzyka i tekst – Ryan Bingham i T Bone Burnett (2009)
„You Haven’t Seen the Last of Me” – muzyka i tekst – Diane Warren (2010)
„Masterpiece” – muzyka i tekst – Madonna, Julie Frost i Jimmy Harry (2011)
„Skyfall” – muzyka i tekst – Adele Adkins i Paul Epworth (2012)
„Ordinary Love” – muzyka i tekst – Bono, Adam Clayton, The Edge, Larry Mullen Jr. i Danger Mouse (2013)
„Glory” – muzyka i tekst – Common i John Legend (2014)
„Writing’s on the Wall” – muzyka i tekst – Sam Smith i Jimmy Napes (2015)
„City of Stars” – muzyka – Justin Hurwitz; tekst – Benj Pasek i Justin Paul (2016)
„This Is Me” – muzyka i tekst – Benj Pasek i Justin Paul (2017)
„Shallow” – muzyka i tekst – Lady Gaga, Mark Ronson, Anthony Rossomando i Andrew Wyatt (2018)
„(I’m Gonna) Love Me Again” – muzyka – Elton John; tekst – Bernie Taupin (2019)
„Io sì (Seen)” – muzyka – Diane Warren; tekst – Diane Warren, Laura Pausini i Niccolò Agliardi (2020)
„No Time to Die” – muzyka i tekst – Billie Eilish i Finneas O’Connell (2021)
„Naatu Naatu” – muzyka – M.M. Keeravani; tekst – Chandrabose (2022)