Henry Mancini

Henry Mancini
ilustracja
Imię i nazwisko

Enrico Nicola Mancini

Data i miejsce urodzenia

16 kwietnia 1924
Cleveland

Data i miejsce śmierci

14 czerwca 1994
Los Angeles

Instrumenty

fortepian

Zawód

kompozytor, dyrygent

podpis
Strona internetowa

Henry Mancini, właśc. Enrico Nicola Mancini (ur. 16 kwietnia 1924 w Cleveland, zm. 14 czerwca 1994 w Los Angeles)[1] – amerykański kompozytor i aranżer pochodzenia włoskiego, twórca muzyki filmowej.

Życiorys

Mancini dorastał niedaleko Pittsburgha w stanie Pensylwania, w niewielkim przemysłowym mieście Aliquippa. Jego rodzice pochodzili z Abruzji we Włoszech. Gdy miał 8 lat, ojciec zapisał go na lekcję gry na flecie. W wieku lat 12 rozpoczął grę na fortepianie. Razem z ojcem grał w zespole włoskich imigrantów Sons of Italy. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w słynnej Juilliard School of Music w Nowym Jorku.

W 1943 został wcielony do amerykańskiej armii. W 1945 brał udział w wyzwalaniu obozów koncentracyjnych w południowych Niemczech.

Po wojnie został pianistą w reaktywowanym przez Texa Beneke zespole Glenn Miller Band. Nadal poszerzał też swoje kompozycyjne i aranżacyjne umiejętności podczas studiów u Ernsta Křenka i Mario Castelnuovo-Tedesco.

Pod koniec lat 40. XX w. zaczął pisać muzykę do filmów. Jego pierwszym filmem był Lost in Alaska.

W 1952 rozpoczął pracę dla Universal Studios, gdzie przez następne 6 lat stworzył muzykę do ok. 100 filmów, w tym do obrazu The Glenn Miller Story, za którą uzyskał nominację do Oscara.

Od 1958 pracował jako niezależny kompozytor. Wkrótce też rozpoczęła się jego ponad 30-letnia współpraca z Blakiem Edwardsem. Pracowali razem przy niemal 30 filmach, w tym przy serii filmów Różowa Pantera, poczynając od pierwszego filmu z 1963.

Zdobył 4 Oscary (wszystkie za muzykę do filmów Edwardsa). Nagrał ponad 90 albumów z muzyką – od jazzu, przez pop, aż po muzykę poważną. Osiem z nich zdobyło w Stanach Zjednoczonych status „Złotej płyty”.

Zmarł w wieku 70 lat w Beverly Hills, powodem śmierci była choroba nowotworowa.

Nagrody

20 statuetek Nagrody Grammy i 72 nominacje, 4 statuetki Oskara i 18 nominacji, 1 statuetka Golden Globe Award oraz 2 nominacje do nagrody Emmy.

  • 1955 – pierwsza nominacja do Oscara za muzykę do filmu The Glenn Miller Story
  • 1962 – nominowany w kategoriach: najlepsza muzyka i najlepsza oryginalna piosenka za film „Bachelor in Paradise”, wspólnie z Mackiem Davidem oraz 2 Oscary w tych samych kategoriach za film Śniadanie u Tiffany’ego i piosenkę Moon River (wspólnie z autorem tekstu Johnnym Mercerem)
  • 1963 – Oscar w kategorii najlepsza piosenka za Days of Wine and Roses z filmu Dni wina i róż (wspólnie z autorem tekstu Johnnym Mercerem)[2]
  • 1983 – Oscar w kategorii najlepsza muzyka filmowa[a] za film Victor/Victoria (wspólnie z Lesliem Bricusse’em)[3].

Uwagi

  1. W 1983 roku kategoria, w której zwyciężył Mancini nazywała się: Original Song Score and Its Adaptation -or- Adaptation Score (Song Score, Adaptation Score).

Przypisy

  1. allmusic – Henry Mancini Biography.
  2. The 35th Academy Awards / 1963. oscars.org. [dostęp 2015-06-22]. (ang.).
  3. The 55th Academy Awards / 1983. oscars.org. [dostęp 2015-06-22]. (ang.).

Bibliografia

  • Mancini, Henry: Sounds And Scores: a practical guide to professional orchestration (Book on orchestration of popular music, 1962)
  • Mancini, Henry: Did they mention the music? (Autobiography, with Gene Lees, 1989)
  • Thomas, Tony: Music For The Movies (1973)
  • Thomas, Tony: Film Score (1979)
  • Büdinger, Matthias: An interview with Henry Mancini (in: Soundtrack, vol. 7, No. 26, 1988)
  • Büdinger, Matthias: Henry Mancini (in: Soundtrack, vol. 13, No. 50, 1994)
  • Büdinger, Matthias: Henry Mancini remembered (in: Soundtrack, vol. 13, No. 51)
  • Büdinger, Matthias: Whistling Away The Dark. In: Film Score Monthly # 45, p. 7
  • Büdinger, Matthias: Henry Mancini 1924-1994. In: Film Score Monthly # 46/47, p. 5
  • Büdinger, Matthias: Feeling Fancy Free (in: Film Score Monthly vol. 10, No. 2)
  • Brown, Royal S.: Overtones and undertones – reading film music (1994)

Linki zewnętrzne

  • Henry Mancini w bazie IMDb (ang.)
  • Henry Mancini na Space age pop
  • A Henry Mancini Discography
  • Henry Mancini
  • the SoundtrackINFO project
  • Official site on Mancini’s 80th anniversary
  • A Mancini Anthology
  • p
  • d
  • e
1934-1939
1940-1949
1950-1959
1960-1969
1970-1979
1980-1989
1990-1999
2000-2009
2010-2019
2020-2029
  • p
  • d
  • e
1960–1969
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029

  • p
  • d
  • e
1958−1979
1980−1999
2000−2019
od 2020
  • „Everything I Wanted” − Billie Eilish (2020)
  • „Leave the Door Open” − Silk Sonic (2021)
  • „About Damn Time” − Lizzo (2022)
  • „Flowers” − Miley Cyrus (2023)

  • p
  • d
  • e
1958–1979
1980–1999
2000–2019
od 2020

  • p
  • d
  • e

  • p
  • d
  • e
Albumy roku według magazynu Billboard
Kontrola autorytatywna (osoba):
  • ISNI: 0000000121343609
  • VIAF: 56796890
  • LCCN: n81067977
  • GND: 118950568
  • NDL: 001165082
  • BnF: 13897021g
  • SUDOC: 080716121
  • NLA: 36044975
  • NKC: ola2002158090
  • BNE: XX1049242
  • NTA: 070699526
  • CiNii: DA11025193
  • Open Library: OL1007084A
  • PLWABN: 9810664118905606
  • NUKAT: n2006147207
  • J9U: 987007523169305171
  • CANTIC: a1135219x
  • CONOR: 14143331
  • KRNLK: KAC2018M5395
  • WorldCat: lccn-n81067977
Encyklopedia internetowa:
  • PWN: 3937090
  • Universalis: henry-mancini
  • NE.se: henry-mancini
  • SNL: Henry_Mancini
  • Catalana: 0231448
  • DSDE: Henry_Mancini
  • identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 38544