Transformacja naturalna

Transformacja naturalna – w teorii kategorii przekształcenie jednego funktora w drugi pełniące rolę homomorfizmu wyższego rzędu w kategorii funktorów.

Definicje

Jeżeli A , B {\displaystyle {\mathfrak {A}},{\mathfrak {B}}} są kategoriami, a F : A B , {\displaystyle F\colon {\mathfrak {A}}\to {\mathfrak {B}},} G : A B {\displaystyle G\colon {\mathfrak {A}}\to {\mathfrak {B}}} są parą równoległych funktorów kowariantnych, to transformacją naturalną z F {\displaystyle F} do G {\displaystyle G} nazywamy rodzinę { η X } X A o {\displaystyle \{\eta _{X}\}_{X\in {\mathfrak {A}}^{o}}} morfizmów η X : F ( X ) G ( X ) {\displaystyle \eta _{X}\colon F(X)\to G(X)} kategorii B {\displaystyle {\mathfrak {B}}} indeksowaną obiektami X A o = O b A , {\displaystyle X\in {\mathfrak {A}}^{o}\!=\mathrm {Ob} {\mathfrak {A}},} taką, że dla dowolnego morfizmu f : X Y {\displaystyle f\colon X\to Y} w A {\displaystyle {\mathfrak {A}}} następujący diagram komutuje:

tzn. η Y F ( f ) = G ( f ) η X {\displaystyle \eta _{Y}F(f)=G(f)\eta _{X}} [1][2]. Transformację taką oznaczamy symbolem η : F G . {\displaystyle \eta \colon F\to G.} Morfizmy ( η X ) X A o {\displaystyle (\eta _{X})_{X\in {\mathfrak {A}}^{o}}} nazywamy komponentami transformacji naturalnej η . {\displaystyle \eta .}

Funktory F {\displaystyle F} i G {\displaystyle G} nazywamy naturalnie równoważnymi, gdy istnieje transformacja naturalna { η X } X A o {\displaystyle \{\eta _{X}\}_{X\in {\mathfrak {A}}^{o}}} morfizmów η X : F ( X ) G ( X ) {\displaystyle \eta _{X}\colon F(X)\to G(X)} taka, że dla każdego X A o {\displaystyle X\in {\mathfrak {A}}^{o}} morfizm η X {\displaystyle \eta _{X}} jest izomorfizmem w kategorii B . {\displaystyle {\mathfrak {B}}.}

Złożeniem transformacji naturalnych η : F G {\displaystyle \eta \colon F\to G} i θ : G H {\displaystyle \theta \colon G\to H} jest transformacja naturalna θ η : F H {\displaystyle \theta \eta \colon F\to H} określona jako rodzina złożeń { θ X η X } X A o . {\displaystyle \{\theta _{X}\eta _{X}\}_{X\in {\mathfrak {A}}^{o}}.}

Analogicznie definiuje się transformacje naturalne multifunktorów, tzn. funktorów z produktu kategorii A 1 × × A n {\displaystyle {\mathfrak {A}}_{1}\times \ldots \times {\mathfrak {A}}_{n}} do B . {\displaystyle {\mathfrak {B}}.}

Jeżeli F : A B , {\displaystyle F\colon {\mathfrak {A}}\to {\mathfrak {B}},} G : A B {\displaystyle G\colon {\mathfrak {A}}\to {\mathfrak {B}}} jest parą równoległych funktorów kontrawariantnych, to definiujemy transformacje naturalne z F {\displaystyle F} do G {\displaystyle G} traktując F {\displaystyle F} i G {\displaystyle G} jako funktory kowariantne z kategorii A o p {\displaystyle {\mathfrak {A}}^{\mathrm {op} }} do B {\displaystyle {\mathfrak {B}}} [3].

Przykłady

Niech A = B = V e c t {\displaystyle {\mathfrak {A}}={\mathfrak {B}}=\mathbf {Vect} } będzie kategorią przestrzeni liniowych V {\displaystyle V} nad ciałem R {\displaystyle \mathbb {R} } i przekształceń liniowych f : V 1 V 2 . {\displaystyle f\colon V_{1}\to V_{2}.} Przestrzeń sprzężona (dualna) V {\displaystyle V^{*}} jest określona jako przestrzeń wszystkich funkcjonałów liniowych f : V R . {\displaystyle f\colon V\to \mathbb {R} .} Przyporządkowując każdemu wektorowi u {\displaystyle u} przestrzeni V {\displaystyle V} funkcjonał ψ u {\displaystyle \psi _{u}} na V , {\displaystyle V^{*},} należący do V = ( V ) , {\displaystyle V^{**}=(V^{*})^{*},} określony wzorem ψ u ( φ ) = φ ( u ) {\displaystyle \psi _{u}(\varphi )=\varphi (u)} dla φ V , {\displaystyle \varphi \in V^{*},} otrzymujemy kanoniczny monomorfizm liniowy ψ V : V V {\displaystyle \psi _{V}\colon V\to V^{**}} [4]. Rodzina { ψ V } V V e c t o {\displaystyle \{\psi _{V}\}_{V\in \mathbf {Vect^{o}} }} jest transformacją naturalną funktora tożsamościowego V e c t V e c t {\displaystyle \mathbf {Vect} \to \mathbf {Vect} } w funktor drugiej sprzężonej V e c t V e c t {\displaystyle \mathbf {Vect} \to \mathbf {Vect} } określony przez przyporządkowanie obiektowe V V . {\displaystyle V\mapsto V^{**}.} Gdy ograniczymy się do podkategorii przestrzeni liniowych skończenie wymiarowych, otrzymujemy równoważność naturalną – tę, od której Eilenberg i MacLane zaczęli objaśnianie teorii kategorii.

Ogólniej, niech V e c t {\displaystyle \mathbf {Vect} } oznacza kategorię przestrzeni wektorowych nad dowolnym ciałem K {\displaystyle K} i niech B {\displaystyle B} będzie ustalonym obiektem. Symbolem Hom(–, B) oznaczamy funktor kontrawariantny z V e c t {\displaystyle \mathbf {Vect} } do V e c t {\displaystyle \mathbf {Vect} } (zdefiniowany analogicznie do funktorów głównych kontrawariantnych), nadając zbiorom H o m ( A , B ) {\displaystyle \mathrm {Hom} (A,B)} zwykłą strukturę przestrzeni wektorowej. Złożenie tego funktora z samym sobą daje funktor kowariantny H o m ( H o m ( , B ) , B ) {\displaystyle \mathrm {Hom} (\mathrm {Hom} (-,B),B)} z V e c t {\displaystyle \mathbf {Vect} } do V e c t . {\displaystyle \mathbf {Vect} .} Każdemu A O b V e c t {\displaystyle A\in \mathrm {Ob} \mathbf {Vect} } przyporządkowujemy kanoniczne przekształcenie liniowe η A {\displaystyle \eta _{A}} z A {\displaystyle A} w H o m ( H o m ( A , B ) , B ) , {\displaystyle \mathrm {Hom} (\mathrm {Hom} (A,B),B),} którego szczególny przypadek omawialiśmy powyżej. Jest to transformacja naturalna funktora tożsamościowego na V e c t {\displaystyle \mathbf {Vect} } w funktor H o m ( H o m ( , B ) , B ) {\displaystyle \mathrm {Hom} (\mathrm {Hom} (-,B),B)} [5].

Niech Z {\displaystyle \mathbf {Z} } oznacza grupę liczb całkowitych (obiekt wolny o jednym generatorze w kategorii A b {\displaystyle \mathbf {Ab} } grup abelowych). Funktor kowariantny H o m ( Z , ) : A b A b {\displaystyle \mathrm {Hom} (\mathbf {Z} ,-):\mathbf {Ab} \to \mathbf {Ab} } jest naturalnie równoważny funktorowi tożsamościowemu na A b , {\displaystyle \mathbf {Ab} ,} a komponentami tej transformacji naturalnej są homomorfizmy grup η A : H o m ( Z , A ) A {\displaystyle \eta _{A}\colon \mathrm {Hom} (\mathbf {Z} ,A)\to A} określone jako η A ( φ ) = φ ( 1 ) {\displaystyle \eta _{A}(\varphi )=\varphi (1)} dla homomorfizmów φ : Z A . {\displaystyle \varphi \colon \mathbf {Z} \to A.}

Ze znanych własności produktów tensorowych grup abelowych (a także przestrzeni liniowych i modułów nad pierścieniami) wynika równoważność naturalna funktorów trzech zmiennych H o m ( ? 1 ? 2 , ? 3 ) {\displaystyle \mathrm {Hom} (?_{1}\otimes ?_{2},?_{3})} i H o m ( ? 1 , H o m ( ? 2 , ? 3 ) ) , {\displaystyle \mathrm {Hom} {\big (}?_{1},\mathrm {Hom} (?_{2},?_{3}){\big )},} gdzie ? 1 , ? 2 , ? 3 {\displaystyle ?_{1},?_{2},?_{3}} są symbolami tych zmiennych[3].

Bifunktor mnożenia kartezjańskiego z S e t × S e t {\displaystyle \mathbf {Set} \times \mathbf {Set} } do S e t , {\displaystyle \mathbf {Set} ,} który każdej parze obiektów X , Y {\displaystyle X,Y} (zbiorów w O b S e t {\displaystyle \mathrm {Ob} \mathbf {Set} } ) przyporządkowuje zbiór Φ ( X , Y ) = X × Y , {\displaystyle \Phi (X,Y)=X\times Y,} a każdej parze morfizmów α : X 1 X 2 , {\displaystyle \alpha \colon X_{1}\to X_{2},} β : Y 1 Y 2 {\displaystyle \beta \colon Y_{1}\to Y_{2}} przyporządkowuje odpowiadające im przekształcenie iloczynów kartezjańskich, jest naturalnie równoważny analogicznie zdefiniowanemu bifunktorowi Ψ ( X , Y ) = Y × X . {\displaystyle \Psi (X,Y)=Y\times X.} Odpowiednią transformację naturalną wyznaczają bijekcje η X , Y : X × Y Y × X {\displaystyle \eta _{X,Y}\colon X\times Y\to Y\times X} przyporządkowujące parze a , b {\displaystyle \langle a,b\rangle } parę b , a . {\displaystyle \langle b,a\rangle .} Podobnie ustala się naturalną równoważność funktorów trzech zmiennych o przyporządkowaniu obiektowym A×(B×C) → (A×B)×C[6].

Transformacją naturalną dla funktora L i s t : S e t M o n {\displaystyle \mathrm {List} \colon \mathbf {Set} \to \mathbf {Mon} } z kategorii zbiorów do kategorii monoidów jest operacja r e v : L i s t L i s t , {\displaystyle \mathrm {rev} \colon \mathrm {List} \to \mathrm {List} ,} która – mając daną listę – odwraca jej elementy:

[ 1 , 2 , 8 , 7 ] r e v [ 7 , 8 , 2 , 1 ] {\displaystyle [1,2,8,7]{\xrightarrow {\mathrm {rev} }}[7,8,2,1]}

Dla zbioru A {\displaystyle A} komponent r e v A : L i s t ( A ) L i s t ( A ) {\displaystyle \mathrm {rev} _{A}\colon \mathrm {List} (A)\to \mathrm {List} (A)} jest funkcją odwracającą dowolną listę o elementach z A . {\displaystyle A.}

Przypisy

Bibliografia

  • Zbigniew Semadeni, Antoni Wiweger: Wstęp do teorii kategorii i funktorów. Wyd. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, seria: Biblioteka Matematyczna. Tom 45.
  • Saunders Mac Lane: Categories for the working mathematician. Berlin Heidelberg New York: Springer Verlag, 1971. ISBN 3-540-90036-5.
  • Andrzej Białynicki-Birula: Algebra liniowa z geometrią. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, seria: Biblioteka Matematyczna. Tom 48.

Linki zewnętrzne

  • Marek Zawadowski, Elementy teorii kategorii, skrypt dla studentów Wydziału MIM UW, [1]
  • Teoria kategorii dla informatyków/Wykład 5: Funktory i transformacje naturalne. Ważniak MIMUW. [dostęp 2010-08-17].
  • publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Functorial morphism (ang.), Encyclopedia of Mathematics, encyclopediaofmath.org [dostęp 2024-04-05].
  • p
  • d
  • e
Podstawowe pojęcia
Granice i kogranice
Konstrukcje na kategoriach
  • Produkt kategorii
  • Kategoria dualna
  • Podkategoria
  • Płat kategorii
  • Kategoria funktorów