Walter Hallstein

Ten artykuł od 2018-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Walter Hallstein

Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1901 Moguncja
Data i miejsce śmierci	29 marca 1982 Stuttgart
Przewodniczący Komisji Europejskiej
Okres	od 1 stycznia 1958 do 30 czerwca 1967
Poprzednik	–
Następca	Jean Rey
Multimedia w Wikimedia Commons

Walter Hallstein (ur. 17 listopada 1901 w Moguncji, zm. 29 marca 1982 w Stuttgarcie) – niemiecki polityk, profesor prawa międzynarodowego, pierwszy przewodniczący Komisji EWG w latach 1958–1967^[1].

Życiorys

Hallstein był synem protestanckiego inspektora budowlanego w Moguncji. Studiował prawo i nauki polityczne w Bonn, Berlinie i Monachium. Po ukończeniu studiów w 1925 r. rozpoczął pracę jako asystent profesora na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. Od 1927 był egzaminatorem na Uniwersytecie w Rostocku, a dwa lata później został wykładowcą. Począwszy od 1930 r. był przez dziesięć lat kierownikiem tamtejszej katedry prawa prywatnego i prawa spółek, zyskując sławę eksperta w tej dziedzinie. Później objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Frankfurckim, jednak w 1942 r. został wcielony do niemieckiej armii. W 1944 r. trafił do alianckiej niewoli i został przetransportowany do obozu dla jeńców wojennych w Stanach Zjednoczonych. Tam uruchomił swoisty obozowy uniwersytet, aby przybliżać współwięźniom wiedzę prawniczą, w tym także dotyczącą ich praw^[2].

W latach 1950–1951 szef Urzędu Kanclerskiego. Twórca doktryny Hallsteina, według której to wyłącznie RFN miało prawo do reprezentowania obu państw niemieckich za granicą. Elementem tej doktryny było też nieutrzymywanie stosunków dyplomatycznych z państwami utrzymującymi stosunki dyplomatyczne z NRD^[3].

Inicjator Wspólnot Europejskich i struktur unijnych. Jeden z twórców wizerunku i głównych nurtów politycznych współczesnej Unii Europejskiej.

Przypisy