Leo Tindemans
Leo Tindemans (2009) | |||
Pełne imię i nazwisko | Leonard Clemence Tindemans | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 16 kwietnia 1922 | ||
Data i miejsce śmierci | 26 grudnia 2014 | ||
Premier Belgii | |||
Okres | od 25 kwietnia 1974 | ||
Przynależność polityczna | |||
Poprzednik | Edmond Leburton | ||
Następca | Paul Vanden Boeynants | ||
Przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej | |||
Okres | od 1976 | ||
Przynależność polityczna | |||
Następca | Piet Bukman | ||
|
Leonard Clemence „Leo” Tindemans (ur. 16 kwietnia 1922 w Zwijndrecht[1], zm. 26 grudnia 2014 w Edegem[2]) – belgijski i flamandzki polityk, w latach 1974–1978 premier Belgii, działacz Chrześcijańskiej Partii Ludowej, wieloletni minister i parlamentarzysta krajowy oraz europejski, pierwszy przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej.
Życiorys
Kształcił się na uczelniach w Antwerpii i Gandawie w zakresie nauk handlowych. Jako wykładowca akademicki był profesorem na Katholieke Universiteit Leuven[3].
Działalność polityczną podjął w ramach chadecji. Pomiędzy 1961 i 1989 wybierany do federalnej Izby Reprezentantów. Od 1965 do 1973 pełnił funkcję burmistrza Edegem[3]. Od 1968 do 1972 był ministrem do spraw wspólnot, następnie przez rok ministrem rolnictwa i klasy średniej w gabinecie Gastona Eyskensa[1]. W latach 1973–1974 zajmował stanowisko wicepremiera oraz ministra ds. budżetu w rządzie Edmonda Leburtona[1][3].
25 kwietnia 1974 objął urząd premiera w ramach koalicji chadeków z liberałami. 3 czerwca 1977 utworzył swój drugi gabinet, urzędując do 20 października 1978[3]. Zrezygnował w związku z brakiem możliwości realizacji reform zapisanych w porozumieniu Egmontpact[2]. W trakcie pełnienia funkcji premiera angażował się także w sprawy europejskie. W 1976 został przewodniczącym nowo powstałej Europejskiej Partii Ludowej, którą kierował do 1985[3]. Od 1979 do 1982 stał także na czele Chrześcijańskiej Partii Ludowej[4].
W 1979 z powodzeniem wystartował do Parlamentu Europejskiego I kadencji[5], otrzymując rekordowe w historii wyborów w Belgii poparcie wynoszące blisko milion preferencyjnych głosów[2]. Z PE odszedł w 1981, obejmując stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Wilfrieda Martensa. Funkcję tę pełnił do 1989 w kolejnych gabinetach tego premiera[1][3]. Następnie do 1999 przez dwie kadencje ponownie zasiadał w Parlamencie Europejskim, w latach 1992–1994 kierując frakcją Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci)[5].
Uhonorowany doktoratami honoris causa przez City University w Londynie, Heriot-Watt University w Edynburgu i Uniwersytet Georgetown w Waszyngtonie[2]. W 1976 otrzymał Nagrodę Karola Wielkiego[6].
Przypisy
- ↑ a b c d Tindemans, Léo. rulers.org. [dostęp 2015-01-03]. (ang.).
- ↑ a b c d Michaël Torfs: The „man of a million votes” Leo Tindemans has passed away. deredactie.be, 26 grudnia 2014. [dostęp 2015-01-03]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Leo Tindemans. premier.fgov.be. [dostęp 2015-01-03]. (niderl.).
- ↑ Leaders of Belgium. terra.es. [dostęp 2015-01-03]. (ang.).
- ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2015-01-03].
- ↑ Le Prix Charlemagne. aachen.de. [dostęp 2015-01-03]. (fr.).
- p
- d
- e
Szefowie gabinetu (1831–1918) |
|
---|---|
Premierzy (od 1918) |
|
- p
- d
- e
- p
- d
- e
- p
- d
- e
|
- PWN: 3987416
- Britannica: biography/Leo-Tindemans
- Universalis: leo-tindemans
- NE.se: leo-tindemans
- SNL: Léo_Tindemans
- Catalana: 0066083
- DSDE: Leo_Tindemans
- identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 61375