Werner był synem Filipa VI z Falkensteinu[1] i wnukiem brata arcybiskupa TrewiruKunona II z Falkensteinu[2]. Sam także podjął karierę w kościele – był archidiakonem w Trewirze oraz prepozytem kapituł w Koblencji i Trewirze. Gdy Kuno w styczniu 1388 zrezygnował ze stanowiska, Werner został mianowany koadiutorem, a już w kwietniu został zatwierdzony przez papieża jako nowy arcybiskup. Sakrę biskupią otrzymał prawdopodobnie we wrześniu tego samego roku[1][2].
Werner przejął po swoim poprzedniku zapełniony skarbiec arcybiskupi. Zgromadzone finanse wykorzystał do prowadzenia licznych sporów z okolicznymi feudałami[1][2], co doprowadziło go do poważnych kłopotów finansowych, a kraj do zniszczenia. Z tego też powodu pojawiła się przeciwko niemu silna opozycja w kapitule katedralnej[2], która nawet w 1399, podczas choroby arcybiskupa, zwróciła się do papieża o wyznaczenie koadiutora do zarządzania sprawami księstwa, choć bezskutecznie[1][2]. Werner uczestniczył też w polityce Rzeszy, jednak raczej nie przejawiał w tym zakresie inicjatywy, a raczej podążał w ślad za palatynami reńskimi i arcybiskupami Kolonii[1]. Poniósł śmierć podczas próby zdobycia miasta Sankt Goar[2].
↑ abcdefGottfried Kentenich: Werner von Falkenstein. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 55. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1910, s. 47–48. (niem.).
↑ abcdefghiMartin Persch: Werner von Falkenstein. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon. T. 13. Herzberg: Verlag Traugott Bautz, 1998, s. 836–837. ISBN 3-88309-072-7. (niem.).
