Wincenty Kurek

Wincenty Kurek
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1895
Budy Łańcuckie

Data i miejsce śmierci

17 maja 1944
Monte Cassino

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

75 Pułk Piechoty,
DOK V,
3 Pułk Strzelców Podhalańskich,
28 Pułk Strzelców Kaniowskich,
Centrum Wyszkolenia Piechoty,
5 Wileńska Brygada Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku piechoty,
dowódca brygady piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (bitwa o Monte Cassino †)

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 3 Maja Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania)

Wincenty Kurek[a] (ur. 4 stycznia 1895 w Budach Łańcuckich, zm. 17 maja 1944 pod Monte Cassino) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego II RP i pułkownik Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Urodził się 4 stycznia 1895 w Budach Łańcuckich[1], w rodzinie Sebastiana i Marianny z Wojtynów. W 1914 ukończył gimnazjum w Jarosławiu. Od września 1914 do lipca 1916 służył w 34 pułku obrony krajowej armii austriackiej. W okresie tym ukończył Szkołę Oficerów Zapasowych. Od września 1915 walczył na froncie. W lipcu 1916 dostał się do niewoli rosyjskiej, z której wrócił do kraju w listopadzie 1918[2]. Jako były oficer c. i k. armii rozpoczął służbę w Wojsku Polskim w 14 Pułku Piechoty w zatwierdzonym stopniu podporucznika[3]. W 1919 uzyskał stopień podporucznika, a w 1920 porucznika. Podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył na froncie jako dowódca plutonu, a następnie kompanii. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. W 1923 jako oficer nadetatowy 75 Pułku Piechoty z Królewskiej Huty pełnił służbę w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, gdzie w 1923 był oficerem w Oddziale III Sztabu[5], a w 1924 w Oddziale Wyszkolenia[6]. Na przełomie lat 20./30. był oficerem 3 pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku[7][8]. W tym okresie został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[9]. W 1934 awansowany na stopień podpułkownika. W 1935 odbył przeszkolenie w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Od 20 marca do września 1939 był dowódcą 28 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi.

Od 20 do 25 września 1939 brał udział w walkach nad Wartą, a następnie na Lubelszczyźnie w rejonie Bończy, Suchowoli oraz Krasnobrodu, gdzie został ranny i dostał się do niewoli niemieckiej. Z początkiem 1940 zbiegł z niewoli i przez Węgry dostał się do Francji do Polskich Sił Zbrojnych, a następnie do Wielkiej Brytanii[2]. Do 6 czerwca 1942 był komendantem Centrum Wyszkolenia Piechoty. W Szkocji szkolił żołnierzy polskich. Następnie powołany został do Iraku na komendanta Centrum Wyszkolenia Armii. Awansowany na stopień pułkownika pełnił stanowisko dowódcy 5 Wileńskiej Brygady Piechoty od 25 września 1943 do śmierci[10].

Zginął 17 maja 1944 w bitwie o Monte Cassino trafiony odłamkiem z moździerza[1][11]. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino (miejsce 9-F-6)[1][12].

Był żonaty ze Stefanią, z którą miał syna Mieczysława (ur. 1923).

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji wojskowej był określany jako „Wincenty II Kurek” celem odróżnienia od innego oficera, Wincentego I Kurka, ur. 5 kwietnia 1892.

Przypisy

  1. ↑ a b c Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 209.
  2. ↑ a b c d e f 13 Wileński Batalion Strzelców "Rysiów" - Kurek Wincenty [online], rysie.montecassino.eu [dostęp 2022-01-27] .
  3. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 61.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 416.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 93, 340.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 51, 299, 360.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 103, 192.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 617.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
  10. ↑ TomaszT. Podgórski TomaszT., Gen. Józef Giza Pamiętnik Wojenny s. 258, 2017 .
  11. ↑ Zbigniew Wawer: Monte Cassino 1944. Warszawa: Bellona, 2009, s. 208, 228. ISBN 978-83-11-11496-8.
  12. ↑ Wincenty Kurek. polskiecmentarzewewloszech.eu. [dostęp 2018-08-29].
  13. ↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 370 .
  14. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  15. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  16. ↑ Kwatera Główna 5 Wileńskiej Brygady Piechoty - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-26] .

Bibliografia