Zygmunt Semerga

Zygmunt Semerga
Zygmunt Goszczyński
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Pełne imię i nazwisko

Zygmunt Antoni Semerga

Data i miejsce urodzenia

4 marca 1896
Śniatyn

Data śmierci

18 lutego 1979

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

216 pułk strzelców
48 pułk piechoty
54 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Antoni Semerga, ps. „Zygmunt Goszczyński”[1] (ur. 4 marca 1896 w Śniatynie, zm. 18 lutego 1979) – pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 4 marca 1896 w Śniatynie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Marii z Dutczaków[2][1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3. kompanii I baonu 4 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 sierpnia 1915 został ranny w bitwie pod Jastkowem. 24 maja 1918 został wykazany, w stopniu plutonowego, w indeksie legionistów przekazanym do Centralnego Urzędu Ewidencyjnego przez c. i k. Komendę marszałka polnego porucznika Schillinga (niem. kommando FML Schilling)[3][4][5].

17 października 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich pełniący służbę w 31 pułku piechoty został mianowany z dniem 1 listopada 1919 podporucznikiem w piechocie[6]. W szeregach tego pułku walczył na wojnie z bolszewikami, a za wykazane męstwo został odznaczony Orderem Virtuti Militari[7].

Po zakończeniu wojny kontynuował służbę wojskową w macierzystym pułku jako oficer zawodowy[8][9][10]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1489. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W listopadzie 1924 został przydzielony z 31 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łask w Sieradzu na stanowisko oficera instrukcyjnego[12][13]. W marcu 1926, w związku z likwidacją stanowiska oficera instrukcyjnego, wrócił do macierzystego pułku w Łodzi[14]. 18 lutego 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 130. lokatą[15]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu na stanowisko oficera sztabowego pułku[16][17]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[18], a w październiku 1931 na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego[19][20][21][22]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 17. lokatą w korpusie oficerów[23][24]. W marcu 1939 pełnił służbę w 51 pułku piechoty w Brzeżanach na stanowisku I zastępcy dowódcy pułku[25].

W trzeciej dekadzie sierpnia 1939 objął dowództwo 216 pułku strzelców i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej[26]. Do zakończenia II wojny światowej był internowany na terytorium Królestwa Węgier[27]. Był tam członkiem grupy polskich oficerów powiązanej z Komendą Obrońców Polski w Lublinie[28]. Po zakończeniu wojny wrócił do kraju i został przyjęty do Ludowego Wojska Polskiego. Dowodził 48 pułkiem piechoty[29], a następnie 54 pułkiem piechoty w Mrągowie[27].

Zmarł 18 lutego 1979[30]. Został pochowany na cmentarzu parafii św. Mikołaja przy ul. Mickiewicza 5 w Chrzanowie[30]. W tym samym grobie została pochowana Anna Semerga (1898–1965), nauczycielka[30].

Był żonaty, miał troje dzieci: Wacławę (ur. 20 września 1922), Mariana (1924–1998), architekta i Krystynę (ur. 26 marca 1931)[31].

Ordery i odznaczenia

25 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek lecz Krzyża Niepodległości z Mieczami nie przyznał[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-12]..
  2. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  3. ↑ Żołnierze Niepodległości : Semerga Zygmunt. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-07-12].
  4. ↑ VI Lista strat 1916 ↓, s. 26.
  5. ↑ Żołnierze Niepodległości : Goszczyński Zygmunt. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-07-12].
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 95 z 26 listopada 1919, poz. 3679, jako Zygmunt Goszczyński.
  7. ↑ Libert 1928 ↓, s. 40.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 111, 864.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 63.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 215, 417, jako Goszczyński-Semerga.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 63, jako Goszczyński-Semerga.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 120 z 12 listopada 1924, s. 671.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 200, 361, 1339.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 8.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 46.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 137.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 68, 183.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 211.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 343.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33, 582.
  21. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 24.
  22. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 23.
  23. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 467.
  24. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 16.
  25. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 607.
  26. ↑ Dalecki 1989 ↓, s. 33, 47, 169–171, 210, 239, 351, 370, 377, 389.
  27. ↑ a b Tomkiewicz 2018 ↓, s. 603.
  28. ↑ Matusak 2013 ↓, s. 313.
  29. ↑ Żurawlow 2011 ↓, s. 43.
  30. ↑ a b c śp. ZYGMUNT SEMERGA. Parafia rzymskokatolicka św. Mikołaja w Chrzanowie. [dostęp 2022-07-12]..
  31. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 9.
  33. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932, s. 331.
  35. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
  36. ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97.
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 121.

Bibliografia

  • Semerga Zygmunt Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.64-5514 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
  • VI Lista strat Legionów Polskich od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-07-01.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
  • Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
  • Feliks Libert: Zarys historji wojennej 31-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  • Piotr Matusak: Plany odtworzenia WP przez ruch oporu poza granicami ziem polskich w latach 1939–1945. W: Si vis pacem, para bellum : bezpieczeństwo i polityka Polski : księga jubileuszowa ofiarowana profesorowi Tadeuszowi Dubickiemu. Robert Majzner (red. nauk.). Częstochowa – Włocławek: Akademia im. Jana Długosza w Częstochowie, 2013. ISBN 978-83-7455-329-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
  • Ryszard Tomkiewicz. Władysław Dudziak, Wspomnienia z lat 1945–1948. „Rocznik Ziem Zachodnich”. 2, 2018. Wrocław: Ośrodek „Pamięć i Przyszłość”. ISSN 2544-8714. 
  • SławomirS. Żurawlow SławomirS., Pododdziały Ochrony Pogranicza w Jaworzynce, Istebej i Koniakowie – Rys historyczny 1922–2008, Gliwice: Gminny Ośrodek Kultury w Istebnej, 2011 .