Álvaro Siza

Álvaro Siza

Álvaro Siza (2012)
Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1933 Matosinhos
Narodowość	portugalska
Dziedzina sztuki	Architektura
Multimedia w Wikimedia Commons

Álvaro Joaquim de Melo Siza Vieira (ur. 25 czerwca 1933 w Matosinhos)^[1][2] – portugalski architekt, w 1988 laureat Nagrody Prince of Wales in Urban Design oraz Nagrody Pritzkera w 1992. Siza mieszka, pracuje i uczy architektury w Porto.

Młodość

W latach 1949–1955 studiował architekturę na Akademii Sztuk Pięknych w Porto. Pracował w biurze swego profesora, Fernanda Távory, a w 1958, po wygraniu konkursu na pawilon herbaciany, założył własne biuro.

Kariera

W latach 1966–1969 był asystentem na uczelni w Porto. Na początku lat 70. Siza zajmował się projektowaniem domów, ale po sukcesie rewolucji Goździków – obaleniu dyktatury Marcelo Caetano i przejęciu władzy przez socjalistów – zaangażował się w program budownictwa społecznego. W miejscowości Evora powstało Quinta da Malagueira, czyli osiedle domów dla biedoty. Zamiast wielopiętrowej i gęstej zabudowy, Siza zaproponował kilkadziesiąt niewielkich budynków, połączonych brukowanymi uliczkami. Wodę i prąd elektryczny rozprowadzono po osiedlu, wykorzystując historyczny akwedukt, powstały jeszcze w czasach rzymskich^[3]. Od 1976 jest profesorem na katedrze budownictwa. Ponadto Siza wykładał gościnnie na Politechnice Federalnej w Lozannie, Uniwersytecie Pensylwańskim, Akademii Los Andes w Bogocie oraz na Harvardzie. Poza Nagrodą Prince of Wales in Urban Design i Nagrodą Pritzkera otrzymał Nagrodę Miesa van der Rohe (1988) oraz doktoraty honoris causa Uniwersytetu w Walencji (1992) i Politechniki Federalnej w Lozannie (1993).

Architektura Sizy jest uwrażliwiona na otoczenie, mimo silnego uproszczenia form poprzez wykorzystanie światła, faktury i wszelkich wrażeń zmysłowych uzyskuje niezwykłe napięcie. Choć początkowe dzieła miały charakter modernistyczny, Siza zawsze dystansował się od rewolucyjnego podejścia do architektury i urbanistyki, a przywiązanie do idei socjalnych wyrażał w udoskonalaniu istniejących miast. Z biegiem czasu architektura Sizy zbliżyła się do postmodernizmu.

Główne dzieła

• pawilon herbaciany i restauracja Boa Nova w Leça da Palmeira, 1958–1963
• kąpielisko w Leça da Palmeira, 1961–1966
• kwartał Malagueira w Évora, 1977–1988 – Nagroda Prince of Wales in Urban Design 1988
• dom Avelino Duarte w Ovar, 1980–1984
• dom Bonjour Tristesse przy Schlesische Straße w Berlinie, 1980–1984
• wydział architektury Uniwersytetu w Porto, 1986–1995
• Biblioteka uniwersytecka w Aveiro, 1988–1995
• odbudowa dzielnicy Chiado w Lizbonie, od 1988
• Muzeum Sztuki Współczesnej Fundação Serralves w Porto, 1991–1998
• Pawilon portugalski na Expo'98 w Lizbonie, 1995–1998 (z Eduardo Souto de Moura)
• Pawilon portugalski na Expo 2000 w Hanowerze, 1999–2000 (z Eduardo Souto de Moura)
• Muzeum Sztuki Donna Regina w Neapolu, 2005

Wystawy

• 2014, marzec: Wizje Alhambra w Aedes am Pfefferberg, Berlin. Kurator: António Choupina, Arch^[4].
• 2014, czerwiec: Wizje Alhambra w Vitra Kampus, Weil am Rhein. Kurator: António Choupina, Arch^[5].
• 2015, luty: Wizje Alhambra w Pałacu Karola V, Grenada (miasto w Hiszpanii). Kurator: António Choupina, Arch^[6].
• 2015, maj: Wizje Alhambra w Narodowe Muzeum Sztuki, Architektury i Projektowania, Oslo. Kurator: António Choupina, Arch. - Oficjalna Wizyta Prezydenci Portugalii do Norwegia^[7]

Życie prywatne

Jego żoną była Maria Antónia Siza (1940–1973), mieli córkę i syna^[8].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nagroda Pritzkera – Álvaro Siza. pritzkerprize.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-10)].

Zobacz multimedia związane z tematem: Álvaro Siza

• You Tube Alvaro Siza – Museo Ibere Camargo