Curtiss-Wright CA-1
 Curtiss CA-1 | |||
| Dane podstawowe | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Producent | Curtiss-Wright | ||
| Typ | wodnosamolot | ||
| Załoga | 1 | ||
| Historia | |||
| Data oblotu | 1935 | ||
| Liczba egz. | 3 | ||
| Dane techniczne | |||
| Napęd | Wright 975E-1 (J-6-9 Whirlwind) | ||
| Moc | 375 KM | ||
| Wymiary | |||
| Rozpiętość | 12,19 m | ||
| Długość | 9,44 m | ||
| Wysokość | 3,65 m | ||
| Masa | |||
| Własna | 1353 kg | ||
| Startowa | 4650 kg | ||
| Osiągi | |||
| Prędkość maks. | 243 km/h | ||
| Prędkość przelotowa | 201 km/h | ||
| Prędkość wznoszenia | 4,24 m/s | ||
| Pułap | 4267 m | ||
| Zasięg | 885 km | ||
| Dane operacyjne | |||
| Liczba miejsc | |||
| 4 | |||
| Przestrzeń ładunkowa | |||
| 100 kg | |||
| Użytkownicy | |||
| Japońska Marynarka Wojenna | |||
| |||
Curtiss-Wright CA-1 (także Curtiss CA-1 Commuter, Courtney Amphibian) – amerykańska łódź latająca-amfibia z lat 30. XX wieku, zaprojektowana przez Franka Courtneya i zbudowana w zakładach Curtiss-Wright Company.
Historia
W 1933 brytyjski pilot i konstruktor lotniczy Frank Courtney, ówczesny konsultant Curtiss-Wright Company[1], przekonał radę dyrektorów przedsiębiorstwa do dania mu możliwości zaprojektowania i zbudowania pięcioosobowej łodzi latającej przeznaczonej na rynek cywilny[2] i według słów samego Courtneya „przewyższającej wszystkie ówczesne konstrukcje”[1]. Pomimo ogólnego przyzwolenia na zaprojektowanie nowej maszyny, Courtneyowi postawiono szereg wymagań dotyczących konstrukcji samolotu, z czego część była wyraźnie archaiczna – między innymi, samolot musiał mieć układ dwupłatowca z silnikiem pchającym[1][2]. Budowa prototypów miała być sfinansowana z aktywów nieaktywnej już wówczas spółki Curtiss-Caproni Division i planowano zbudowanie trzech prototypów[1].
Pomimo narzuconych ograniczeń, Courtney zaprojektował udany samolot, z oryginalnymi i bardzo nowoczesnymi rozwiązaniami technicznymi[2]. Nowoczesny kadłub samolotu był wykonany z aluminium (pomimo że skrzydła miały konstrukcję drewnianą) i samolot, jako jeden z pierwszych, został wyposażony we wciągane w locie podwozie trójkołowe z kołem przednim – podwozie główne było wciągane we wnęki w bokach kadłuba, a przednie koło było podnoszone do góry i jego podpórka mogła także służyć jako punkt do cumowania samolotu na wodzie[2][3]. Courtney w bardzo oryginalny sposób rozwiązał typowy problem dla maszyn z silnikiem pchającym (365-konny silnik gwiazdowy typu Wright 975E-1), jakim jest ciężki ogon – umieścił silnik na krawędzi natarcia górnego skrzydła (przesuwając tak środek ciężkości samolotu do przodu) i połączył go ze śmigłem wałem napędowym[2][3].
Samolot po raz pierwszym wzbił się w powietrze w 1934 roku[4]. Pomimo przestarzałej, dwupłatowej konfiguracji maszyna miała lepsze niż przeciętne osiągi wśród porównywalnych samolotów cywilnych tego okresu, nie zdecydowano jednak o rozpoczęciu produkcji seryjnej i zbudowano jedynie trzy samoloty prototypowe (numery seryjne 101-103[3])[2]. W późniejszym czasie wszystkie trzy samoloty, wraz z ich planami i prawami do ich produkcji, zostały sprzedane do Japonii[2][3], gdzie były używane przez Cesarską Marynarkę Wojenną i otrzymały oznaczenie LXC[5].
Przypisy
Bibliografia
- Peter Bowers: Curtiss Aircraft, 1907-1947. Londyn: Putnam & Company Ltd, 1979. ISBN 0-370-10029-8.
- Eric Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft: An Illustrated History. McFarland, 2009. ISBN 978-0786439744.
Linki zewnętrzne
- The Swing of the Pendulum. „Flight”, 1937-10-14.
- p
- d
- e
Samoloty Curtiss i Curtiss-Wright
| Oznaczenia producenta |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Według użytkownika i przeznaczenia |
|
