Edward Białoskórski

Edward Białoskórski

Pułkownik
Data i miejsce urodzenia	1799 Rychcice,
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1881 Jurkowice,
Przebieg służby
Lata służby	1818 - ?
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	4 dywizja ułanów, 4 rezerwowy korpus kawalerii
Główne wojny i bitwy	Wojna rosyjsko-turecka (1828–1829), Powstanie węgierskie (1848–1849)
Późniejsza praca	urzędnik

Edward Białoskórski herbu Abdank (ur. 1799 w Rychcicach powiat Drohobycz, zm. 1881 w Jurkowice) – rosyjski wojskowy i urzędnik, syn Kiliana Jana Białoskórskiego i Emilii z Bielskich. Zadeklarowany lojalista wobec Rosji carskiej.

Służba w armii rosyjskiej

Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie w 1818 roku wstąpił do armii rosyjskiej jako junkier do charkowskiego pułku dragonów. W 1819 przeniesiony w stopniu praporszczika do sztabu generalnego. W czasie wojny rosyjsko - tureckiej 1828 - 1829 przydzielony do 4 dywizji ułanów, a następnie do 4 rezerwowego korpusu kawalerii. Odznaczył się w walkach pod Kulewiczami i Jenibazarem. W czasie oblężenia Silistrii został kontuzjowany. Od 1830 przydzielony do oddziału geodezyjnego na terenie Mołdawii i Wołoszczyzny. Organizator wielkich manewrów wojskowych pod Kaliszem w 1835 roku za które otrzymał podziękowanie cesarskie. Od 1836 roku pomocnik naczelnika wojennego guberni kaliskiej. W latach 1841–1844 naczelnik wojenny guberni kieleckiej.

Urzędnik carski

W 1845 roku otrzymał tytuł rzeczywistego radcy stanu i gubernatora cywilnego guberni radomskiej. Za gorliwość w zaopatrywaniu armii carskiej walczącej z powstańcami węgierskimi w latach 1848–1849 otrzymał po raz kolejny podziękowanie cesarskie i donację majątek Jurkowice, przynoszącą 1200 rubli dochodu rocznie. Od 1855 roku prezes dyrekcji Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Członek Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w 1858 roku^[1]. Od 1861 tajny radca i członek Rady Stanu. W 1862 zdymisjonowany z wszystkich stanowisk przez Aleksandra Wielopolskiego. W 1863 otrzymał pełną emeryturę.

Życie osobiste

Żonaty z Alojzą z Biernackich. Nie miał dzieci.

21 października 1863 Kozacy po bitwie pod Jurkowicami pobili śmiertelnie jego brata – Władysława, zarządcę majątku Jurkowice.

Zmarł w ukochanej willi "Samotnia" w majątku Jurkowice.

Awanse

• junkier - 1818 r.
• praporszczik - 1819 r.
• porucznik – 1823 r.
• kapitan – 1828 r.
• sztabskapitan - 1832 r.
• pułkownik – 1834 r.

Bibliografia

• Adam Moraczewski: Białoskórski Edward. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 17. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0

Przypisy