Haruspik

Etruski diagram haruspicyjny przedstawiający wątrobę, odkryty w 1877

Haruspik (łac. aruspex, haruspex l.mn. haruspices), czasoguślnik, czasokusiedlnica, czasownik[1] – kapłan pogański zajmujący się haruspicją, czyli rodzajem wróżby z wnętrzności zwierząt ofiarnych (najczęściej wątroby)[2]. Jednym z głównych obszarów ich działań była wiedza w zakresie interpretacji prodigiów. Tym mianem określano zdarzenia w Rzymie lub na podległym mu terytorium, które – zdaniem Rzymian – uznawano za „nienaturalne” i interpretowano jako złowieszcze znaki bądź ostrzeżenia; mogły nimi być krwawe deszcze czy chociażby uderzenia piorunów[3].

Etruskowie przejęli ten zwyczaj od Hetytów[4] i państwa Mari, z kolei od nich przejęli go Rzymianie[4]. Jak pisze Dionizjusz z Halikarnasu, etruscy kapłani zwali się Θνοδκοοι.

Model wątroby, na którym wyróżniono 16 rejonów nieba i 40 pól odpowiadających wpływom 40 bogów, porównywali z wątrobą ofiarnego zwierzęcia i na tej podstawie ustalano bardzo szczegółowe przepowiednie[5].

W Starożytnym Rzymie specjalność kolegium kapłańskiego, którego członkowie zajmowali się interpretowaniem woli bogów na podstawie kształtu wątroby zwierząt ofiarnych, zaliczano do tzw. disciplina etrusca, którą uważano za szczególnie świętą i czcigodną. Cesarz Klaudiusz powołał kolegium haruspików, a Aleksander Sewer utworzył katedrę[potrzebny przypis] haruspicji.

Zobacz też

  • hieromancja

Przypisy

Zobacz hasło haruspik w Wikisłowniku
  1. StanisławS. Urbańczyk StanisławS. i inni, Słownik staropolski, Polska Akademia Umiejętności, Instytut Języka Polskiego PAN, 1953, s. 356 .
  2. J. Wolski, Historia powszechna. Starożytność, wyd. 10, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, s. 278.
  3. RaymondR. Bloch RaymondR., Les Prodiges dans l'Antiquité classique, 1963, s. 77-83, 112-157  (fr.).
  4. a b Maciej Popko: Mitologia hetyckiej Anatolii. Warszawa: WAiF, 1987. ISBN 83-221-0103-1.
  5. M. Eliade, Historia wierzeń i idei religijnych, t. 2, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1994, s. 89.

Bibliografia

  • O. Jurewicz, L. Winniczuk, Starożytni Grecy i Rzymianie w życiu prywatnym i państwowym, PWN, Warszawa 1968, s. 198-199, 231.
  • Jean-Claude Fredouille, Słownik cywilizacji rzymskiej, str. 113, Wydawnictwo "Książnica" 2004, ISBN 83-7132-853-2
  • p
  • d
  • e
Religia i mitologia rzymska
Główni bogowie
  • Apollo
  • Ceres
  • Diana
  • Fortuna
  • Janus
  • Junona
  • Jupiter
  • Kwiryn
  • Luna
  • Mars
  • Merkury
  • Minerwa
  • Neptun
  • Pluton
  • Roma
  • Sol
  • Wenus
  • Westa
  • Wulkan
Inni bogowie i pomniejsze bóstwa
Personifkacje
Legendarni założyciele
Kapłani
Wierzenia i praktyki
Kontrola autorytatywna (zawód historyczny):
  • BNCF: 19842
Encyklopedia internetowa: