Język eblaicki

Język eblaicki

Obszar	Ebla
Pismo/alfabet	Pismo klinowe
Klasyfikacja genetyczna
Języki afroazjatyckie Języki semickie Języki wschodniosemickie Język eblaicki
Kody języka
ISO 639-3	xeb
IETF	xeb
Glottolog	ebla1238
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Słownik języka w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język eblaicki (lub paleosyryjski) – język semicki z grupy wschodniosemickiej, bliski językowi akadyjskiemu. Nazwa języka po raz pierwszy została zastosowana przez włoskiego lingwistę Giovanniego Pettinato, który badał teksty z Ebli. Na tabliczkach, zapisanych pismem klinowym, słowa eblaickie były wplecione w graficzny kontekst sumeryjski.

Język eblaicki zaświadczony został przez teksty z trzech stanowisk archeologicznych:

1. Tell Mardich – pałac królewski G w starożytnej Ebli,
2. Tell el-Harrini na terenach starożytnego państwa Mari,
3. Tell Baydar z obszarów starożytnej Nabady.

Teksty pochodzą z XXV–XXIII wieków p.n.e. i zapisane są pismem klinowym z użyciem sumeryjskich logogramów. Sumeryjskie pismo klinowe nie w pełni dało się dostosować do niektórych fonemów języka semickiego, dlatego na potrzeby języka eblaickiego został stworzony system, polegający na mieszaniu ideogramów i sylabogramów sumeryjskich, co w konsekwencji spowodowało powstanie sylabariusza, podobnego do tego z czasów dynastii akadyjskiej.

Bibliografia

• Maria LuisaM.L. Uberti Maria LuisaM.L., Wprowadzenie do historii starożytnego Bliskiego Wschodu, AndrzejA. Mrozek (tłum.), MarekM. Stępień (red.), Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, s. 34–35, ISBN 978-83-235-0680-5, OCLC 751354697 .