Język punicki

Ten artykuł od 2015-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Język punicki — wymarły język semicki z grupy kananejskiej, wywodzący się z języka fenickiego (początkowo jego dialekt). Zwany także kartagińskim^[1], używany był w Kartaginie — najważniejszej z fenickich kolonii — znany z napisów, spośród których najstarsze pochodzą z IV wieku p.n.e. Różni się on bardzo nieznacznie od właściwego języka fenickiego. Jako język neopunicki był w szerokim użyciu w Afryce Północnej przynajmniej do IV wieku po Chrystusie. Jeszcze około roku 401 święty Augustyn donosił, że język ten jest używany w tym regionie. Wyparty całkowicie prawdopodobnie dopiero w VII wieku przez język arabski.

Współcześni Maltańczycy twierdzą, że z mówionego języka punickiego wywodzi się współczesny język maltański; jest to jednak pogląd nieakceptowany przez niemaltańskich językoznawców, którzy jednoznacznie twierdzą, iż język maltański wywodzi się z dialektu arabskiego i nie ma bezpośredniego związku z językiem fenickim, choć rzeczywiście był on używany na wyspie w pewnym momencie jej historii.

Najlepiej znany urywek tekstu w języku punickim znajduje się w komedii Plauta Poenulus (Kartagińczyk, wiersz 930 i następne).

Przypisy