LGM-30 Minuteman I

LGM-30 Minuteman I

Państwo	Stany Zjednoczone
Inne nazwy	SM80, LGM-30A, LGM-30B, HSM-80A
Typ	ICBM
Przeznaczenie	strategiczne odstraszanie nuklearne
Wyrzutnia	silosy
Status	wycofany ze służby
Lata służby	1962
Długość	16,4 m
Średnica	1,7 m
Masa startowa	29400 kg
Napęd	trzystopniowy na paliwo stałe: • I stopień: Thiokol M55 (933 kN) • II stopień: Aerojet General M56   (267 kN) • III stopień: Hercules M57 (156 kN)
Prędkość	24100 km/h
Zasięg	10100 km
Naprowadzanie	bezwładnościowe + komputer pokładowy
Głowica	1 x termojądrowa W59 / Mk5 1,2 Mt
Multimedia w Wikimedia Commons

LGM-30 Minuteman I — pierwszy amerykański międzykontynentalny pocisk balistyczny (ICBM) na paliwo stałe. Minuteman I był pociskiem stacjonującym w podziemnych silosach, wyposażonym do przenoszenia w głowicę balistyczną Mark 5 z ładunkiem termojądrowym W59 o mocy 1,2 megatony.

Geneza

Naukowa część Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych zainteresowana była rozwojem pocisków balistycznych napędzanych paliwem stałym od roku 1954^[1], jednakże wczesne projekty napędu tego rodzaju paliwem nie były w stanie zapewnić mocy odpowiedniej do wystarczającego przyspieszenia pocisków z ciężkimi ładunkami oraz stwarzały problemy w zakresie kontroli^[1]. Z powodu jednak problemów wiążących się z napędem na paliwo ciekłe, kontynuowano prace badawcze nad nowym rodzajem napędu. Dzięki pracom Air Force Ballistic Missile Division, około roku 1957, udało się opracować projekt pocisku ICBM na paliwo stałe, o wystarczającej sile ciągu^[1]. W przeciwieństwie do drogich i delikatnych pocisków Atlas i Titan I na paliwo ciekłe, zaproponowano budowę mniejszych, trzystopniowych pocisków na paliwo stałe, które byłyby stosunkowo niedrogie w budowie i utrzymaniu, a także mogły być rozmieszczone w bezobsługowych silosach, elektronicznie połączonych z siecią położonych centralnie centrów kontroli startów.

Siły Powietrzne przyjęły początkowo nowy pocisk chłodno, kiedy jednak zaproponowano im opracowany przez US Navy pocisk Polaris^[1], siły powietrzne szybko zaakceptowały ideę pocisku opartego na paliwie stałym, skutkiem czego - od roku 1958 program rozwoju pocisku Minuteman uległ znacznemu przyspieszeniu^[1]. Program ten szybko wszedł do fazy testów i już we wrześniu 1959 roku pierwszy stopień napędowy został przetestowany w locie, za pomocą startu z podziemnego silosu^[1]. Pierwszy test kompletnego trzystopniowego pocisku w locie, przeprowadzono w lutym 1961 roku. Pocisk który wystartował z centrum testowego w Cape Canaveral na Florydzie, zaprezentował wówczas doskonałe parametry lotne^[1], co stało się przyczyną formalnego przyspieszenia programu rozwoju tego pocisku w marcu 1961 roku. Równocześnie z rozwojem programu Minuteman, Korpus Inżynieryjny US Army rozpoczął budowę standaryzowanych kompleksów startowych w bazie sił powietrznych Malmstrom AFB w stanie Montana. 22 października 1962 roku, Strategic Air Command podjęło decyzję o wprowadzeniu w stan dyżuru bojowego pierwszych 10 pocisków Minuteman I^[1].

Rozmieszczenie

* - jednostka aktywna (2004)
MM2 - zamienione na Minuteman II w latach 1968 - 70
MM3 - zamienione na Minuteman III w latach 1971 - 74

Zobacz też

• Minuteman-1
• LGM-30F Minuteman II
• Minuteman 2-2
• Minuteman III
• Minuteman IV

Bibliografia

• Mark A. Berhow, Chris Taylor: US Strategic And Defensive Missile Systems 1950-2004 (Fortress S.). Osprey Books (NY). ISBN 978-1-84176-838-0.brak strony w książce

Przypisy