Mateusz Morawiecki

Mateusz Morawiecki

Mateusz Morawiecki (2019)
Pełne imię i nazwisko	Mateusz Jakub Morawiecki
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1968 Wrocław
Prezes Rady Ministrów
Okres	od 11 grudnia 2017 do 13 grudnia 2023
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Beata Szydło
Następca	Donald Tusk
Minister cyfryzacji
Okres	od 6 października 2020 do 6 kwietnia 2023
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Marek Zagórski
Następca	Janusz Cieszyński
Minister sportu
Okres	od 15 listopada 2019 do 5 grudnia 2019
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Witold Bańka[a]
Następca	Danuta Dmowska-Andrzejuk
Minister rozwoju i finansów
Okres	od 28 września 2016 do 9 stycznia 2018
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Następca	Teresa Czerwińska, Jerzy Kwieciński[b]
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 16 listopada 2015 do 11 grudnia 2017
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Minister rozwoju
Okres	od 16 listopada 2015 do 28 września 2016
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Janusz Piechociński, Maria Wasiak[c]
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

Mateusz Jakub Morawiecki (ur. 20 czerwca 1968 we Wrocławiu) – polski polityk, menedżer i bankowiec; były prezes Rady Ministrów, w latach 2017–2023 stojący na czele swojego pierwszego, drugiego i trzeciego gabinetu. Wiceprezes partii Prawo i Sprawiedliwość od 2021 roku, poseł na Sejm od roku 2019 – IX i X kadencji. Wcześniejsze stanowiska Mateusza Morawieckiego to m.in.:

• prezes zarządu Banku Zachodniego WBK (2007–2015),
• członek Rady Gospodarczej przy pierwszym rządzie Donalda Tuska (2010–2012),
• wiceprezes Rady Ministrów (2015–2017),
• minister rozwoju (2015–2016),
• minister rozwoju i finansów (2016–2018),
• minister sportu (2019),
• minister cyfryzacji (2020–2023).

Życiorys

Młodość

Urodził się 20 czerwca 1968 we Wrocławiu^[1]. Jest synem Jadwigi^[2] oraz fizyka i opozycjonisty Kornela Morawieckiego (przewodniczącego Solidarności Walczącej)^[1]. Rodzina ojca pochodziła z warszawskiej Pragi, gdzie urodził się i wychowywał Kornel Morawiecki, który później wraz z żoną zamieszkał we Wrocławiu. Rodzice matki pochodzili ze Stanisławowa, z czasem zamieszkali we Wrocławiu^[3]. W 1960 i 1965 urodziły się starsze siostry: Anna i Marta, w 1966 – Magdalena, która zmarła w wieku pięciu miesięcy, a w 1973 – młodsza siostra Maria^[4].

Według publicysty Igora Jankego, Morawiecki od 1979 roku pomagał w drukowaniu podziemnego „Biuletynu Dolnośląskiego” w tajnej drukarni w Wilczynie Leśnym pod Wrocławiem^[5][6]. Od grudnia 1981 brał udział w akcjach opozycyjnych: malowaniu napisów na murach, zrywaniu flag, rozklejaniu plakatów i ulotek, druku i kolportażu podziemnych pism oraz rozwieszaniu opozycyjnych transparentów. W latach 1983–1986 był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany w związku z działalnością opozycyjną swojego ojca, który ukrywał się wówczas przed organami ścigania^[1]. Od 1986 publikował pod pseudonimami (np. Robert Synowiecki) artykuły w prasie podziemnej, głównie w „Biuletynie Dolnośląskim”. W latach 80. kilkakrotnie został pobity z powodów politycznych i ponownie był przesłuchiwany^[3].

Edukacja

W 1987 ukończył IX Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego we Wrocławiu^[7], następnie rozpoczął studia na kierunku historia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w latach 1988–1989 brał udział w strajkach okupacyjnych^[3]. Studia te ukończył w 1992^[8].

Następnie kształcił się na Politechnice Wrocławskiej i Central Connecticut State University, a w 1995 uzyskał dyplom Master of Business Administration na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. W tym samym roku ukończył studia podyplomowe z prawa europejskiego i ekonomiki integracji gospodarczej na Uniwersytecie w Hamburgu. Studiował także na Uniwersytecie w Bazylei^[8] i w Kellogg School of Management przy Northwestern University^[9].

Działalność zawodowa

Od 1991 pracował dla spółki Cogito, współtworzył firmy wydawnicze Reverentia i Enter Marketing-Publishing. W 1991 był współzałożycielem, menedżerem i redaktorem pisma „Dwa Dni”^[3]. W latach 1992–1995 pracował jako menedżer odpowiedzialny za marketing i finanse w przedsiębiorstwach konsultingowych i wydawniczych. W 1995 odbył staż w Niemieckim Banku Federalnym. W latach 1996–1997 prowadził projekty badawcze w zakresie bankowości i makroekonomii na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. W 1997 wraz z Frankiem Emmertem opublikował Prawo europejskie, podręcznik z zakresu prawa unijnego i ekonomiki integracji gospodarczej^[10]. W 1998 został zastępcą dyrektora Departamentu Negocjacji Akcesyjnych w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W latach 1998–2001 był członkiem rad nadzorczych Zakładu Energetycznego Wałbrzych i Agencji Rozwoju Przemysłu^[8].

W 1998, po odejściu z administracji rządowej, podjął pracę w Banku Zachodnim. W latach 1998–2001 był doradcą prezesa zarządu, a następnie dyrektorem banku. W 2001, po połączeniu Banku Zachodniego i Wielkopolskiego Banku Kredytowego, został członkiem zarządu Banku Zachodniego WBK, a w maju 2007 objął stanowisko prezesa zarządu tej instytucji^[11]. Bank ten w tym czasie brał udział w finansowaniu różnych przedsięwzięć kulturalnych, m.in. serialu telewizyjnego Czas honoru oraz filmów Czarny czwartek^[3] i 1920 Bitwa Warszawska^[3][12]. Sam Morawiecki zasiadał w Komitecie Nauk o Finansach PAN pierwszej kadencji^[13].

Działalność polityczna do 2015

Był członkiem Partii Wolności^[14]. W latach 1998–2002 zasiadał w sejmiku dolnośląskim I kadencji, mandat uzyskał z listy Akcji Wyborczej Solidarność^[15].

Od 2008 do czasu wejścia w skład rządu w 2015 był konsulem honorowym Republiki Irlandii w Polsce^[8]. W 2010 został powołany w skład Rady Gospodarczej przy premierze Donaldzie Tusku^[16], w której zasiadał przez blisko dwa lata^[17]. W 2010 był zwolennikiem podwyższenia i zrównania wieku emerytalnego^[18].

W 2014 był jedną z osób nagranych podczas afery taśmowej^[19][20].

Wiceprezes Rady Ministrów i minister

 Osobny artykuł: Strategia na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju.

9 listopada 2015 zrezygnował z funkcji prezesa zarządu Banku Zachodniego WBK^[21], nie uzyskując odprawy^[22] i pozostając nadal akcjonariuszem BZ WBK (ok. 13,7 tys. akcji^[23]; sprzedał je wraz z objęciem funkcji premiera^[24]). 16 listopada objął urzędy wicepremiera i ministra rozwoju w rządzie Beaty Szydło^[25]. W marcu 2016 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości^[26]. W tym samym roku przedstawił dokument programowy (nazwany „planem Morawieckiego”), który został przyjęty w rozwiniętej wersji przez Radę Ministrów w lutym 2017^[27][28]. Od marca 2016 kierował Komitetem Rozwoju, zadaniem którego było wypracowywanie programów w ramach planu odpowiedzialnego rozwoju^[29].

28 września 2016 został odwołany ze stanowisk rządowych^[30], a także tego samego dnia powołany ponownie na urzędy wicepremiera i ministra rozwoju i finansów^[31] (w resorcie finansów w miejsce Pawła Szałamachy). 30 września tego samego roku stanął na czele Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. W marcu 2017 na zaproszenie ministra finansów Niemiec uczestniczył w spotkaniu ministrów finansów państw G20 w Baden-Baden, będąc pierwszym przedstawicielem Polski na tym szczycie i jednym z kilku przedstawicieli państw nienależących do grupy^[32][33].

Prezes Rady Ministrów

 Osobne artykuły: Pierwszy rząd Mateusza Morawieckiego, Drugi rząd Mateusza Morawieckiego, Trzeci rząd Mateusza Morawieckiego, Kalendarium pierwszego rządu Mateusza Morawieckiego, Kalendarium drugiego rządu Mateusza Morawieckiego, Kalendarium trzeciego rządu Mateusza Morawieckiego i Wizyty zagraniczne premiera Mateusza Morawieckiego.

Pierwszy rząd (2017–2019)

7 grudnia 2017 komitet polityczny PiS rekomendował jego kandydaturę na stanowisko prezesa Rady Ministrów w związku z deklaracją rezygnacji ze strony premier Beaty Szydło^[34], którą oficjalnie złożyła następnego dnia. Również 8 grudnia Mateusz Morawiecki został przez prezydenta RP Andrzeja Dudę desygnowany^[35], a 11 grudnia powołany na to stanowisko^[36]. Jednocześnie został też ponownie powołany na urząd ministra rozwoju i finansów^[37].

12 grudnia 2017 Sejm udzielił rządowi wotum zaufania; za zagłosowało 243 posłów, przeciw oddano 192 głosy^[38]. 9 stycznia 2018 Mateusz Morawiecki został odwołany z funkcji ministra rozwoju i finansów^[39]. Tego samego dnia, w związku ze zdymisjonowaniem Anny Streżyńskiej i niepowołaniem jej następcy, przejął obowiązki ministra cyfryzacji, które wykonywał do 17 kwietnia 2018, gdy obsadzono to stanowisko^[40].

Podczas kampanii związanej z wyborami samorządowymi w 2018 przegrał dwa procesy w trybie wyborczym. Pierwszy we wrześniu – z Platformą Obywatelską; Sąd Apelacyjny w Warszawie nakazał mu publicznie sprostować wypowiedź, w której zarzucił koalicji PO-PSL, że w czasie ich rządów nie budowano w Polsce dróg^[41] (decyzja sądu odnosiła się do wypowiedzi, w której Mateusz Morawiecki stwierdził, że przez osiem lat poprzedniej koalicji wydano na drogi lokalne tyle, ile za rządu PiS miało być wydawane w ciągu jednego lub do półtora roku)^[42]. Drugi w październiku 2018 z KWW Jacka Majchrowskiego; Sąd Apelacyjny w Krakowie nakazał mu sprostowanie wypowiedzi, że rządzący dotąd Krakowem „nie zrobili nic lub prawie nic w walce ze smogiem”^[43].

Między sierpniem w wrześniem 2019 był członkiem Komisji Nadzoru Finansowego jako przedstawiciel ministra właściwego do spraw instytucji finansowych^[44].

Drugi rząd (2019–2023)

W wyborach w 2019 Mateusz Morawiecki został liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 31. Uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, otrzymując 133 687 głosów^[45]. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu IX kadencji złożył dymisję Rady Ministrów (zgodnie z art. 162 ust. 1 Konstytucji RP), która tego samego dnia została przyjęta przez prezydenta^[46]. 14 listopada 2019 prezydent Andrzej Duda desygnował go ponownie na urząd premiera, powierzając mu misję utworzenia nowego rządu^[47].

Następnego dnia prezydent powołał Mateusza Morawieckiego na urząd prezesa Rady Ministrów, a także powołał członków nowego gabinetu. W rządzie tym premier dodatkowo objął stanowisko ministra sportu^[48]. 19 listopada wygłosił swoje exposé^[49]. Tego samego dnia Sejm udzielił o rządowi wotum zaufania; za zagłosowało 237 posłów, przeciw oddano 214 głosów^[50]. 5 grudnia odwołany przez prezydenta Andrzeja Dudę z urzędu ministra sportu (w związku z powołaniem na ten urząd Danuty Dmowskiej-Andrzejuk)^[51].

We wrześniu 2020 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że decyzja nakazująca Poczcie Polskiej podjęcie i realizację czynności niezbędnych do przygotowania i przeprowadzenia wyborów prezydenckich w maju 2020 została wydana bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa (m.in. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) oraz stwierdził jej nieważność^[52].

6 października 2020 Mateusz Morawiecki w swoim rządzie objął dodatkowo stanowisko ministra cyfryzacji^[53], zastępując Marka Zagórskiego^[54], zakończył urzędowanie 6 kwietnia 2023^[55].

W maju 2021 Najwyższa Izba Kontroli złożyła do prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa nadużycia uprawnień przez Morawieckiego w związku z przygotowaniami do przeprowadzenia wyborów prezydenckich w 2020 roku^[56].

W lipcu 2021 został wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości^[57][58][59].

Od 11 sierpnia do 26 października 2021 wykonywał obowiązki ministra rozwoju, pracy i technologii w związku z nieobsadzeniem tego stanowiska^[60]. 29 listopada 2021 wyprzedził Jerzego Buzka, stając się drugim najdłużej urzędującym premierem III RP^[61][62]. Od 10 lutego do 26 kwietnia 2022 wykonywał obowiązki ministra finansów po dymisji Tadeusza Kościńskiego^[63].

Trzeci rząd (2023)

W wyborach w 2023 Mateusz Morawiecki został ponownie liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 31. Uzyskał mandat posła na Sejm X kadencji, otrzymując 117 064 głosy^[64]. 13 listopada tego samego roku prezydent przyjął dymisję Rady Ministrów i po raz trzeci desygnował go na urząd premiera^[65][66]. 27 listopada 2023 prezydent powołał Mateusza Morawieckiego na urząd prezesa Rady Ministrów, a także powołał członków nowego mniejszościowego gabinetu^[67]. 11 grudnia 2023 posłowie Sejmu zagłosowali nad wotum zaufania dla rządu. Trzeci gabinet Mateusza Morawieckiego nie uzyskał poparcia większości^[68]. Tego samego dnia premier złożył dymisję rządu, która została przyjęta przez Prezydenta^[69]. 13 grudnia 2023 zakończył pełnienie funkcji premiera w związku z powołaniem trzeciego rządu Donalda Tuska^[70].

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia

• 2011: Odznaka Honorowa „Za zasługi dla bankowości Rzeczypospolitej Polskiej”^[71]
• 2013: Krzyż Wolności i Solidarności^[72]
• 2015: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w działalności na rzecz wspierania oraz promowania polskiej kultury i dziedzictwa narodowego)^[73]
• 2019: Krzyż Wielki Orderu „Za zasługi dla Litwy”^[74]
• 2021: Srebrny Krzyż Solidarności Walczącej^[75]
• 2022: Order Księcia Jarosława Mądrego II klasy (Ukraina)^[76][77]

Nagrody i wyróżnienia

• 2015: Medal artMecenatu na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie^[78]
• 2015: Perła Honorowa Polskiej Gospodarki w kategorii gospodarka^[79]
• 2017: Tytuł „Człowieka Roku 2016” tygodnika „Gazeta Polska”^[80]
• 2017: Pierścień „Inki” (za postawę patriotyczną i krzewienie idei pamięci o Żołnierzach Wyklętych)^[81]
• 2018: Złoty Medal Amerykańskiego Instytutu Kultury Polskiej^[82]
• 2018: Tytuł „Człowieka Roku 2017” tygodnika „Wprost” (wspólnie z zespołem gospodarczym ministrów rządu)^[83]
• 2018: Nagroda im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (przyznana przez Ruch Społeczny im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego)^[84]
• 2018: Tytuł „Człowieka Roku 2017” tygodnika „Gazeta Polska”^[85]
• 2019: Tytuł „Człowieka Roku 2018” tygodnika „Gazeta Polska”^[86]
• 2019: Tytuł „Człowieka Roku” 2018 Forum Ekonomicznego w Krynicy^[87][88]
• 2019: Nagroda „Człowiek Wolności 2019” przyznana przez redakcję tygodnika „Sieci”^[89]

Życie prywatne

Od pierwszej połowy lat 90. żonaty z Iwoną; ojciec czworga dzieci: dwóch córek (Olgi i Magdaleny) oraz dwóch synów (Jeremiasza i Ignacego)^{[90][2][91][92][93]}.

Jest katolikiem^[94].

Galeria

• 
  Mateusz Morawiecki na otwarciu Campus Warsaw (2015)
• 
  Spotkanie z kobietami internowanymi w stanie wojennym (2017)
• 
  Mateusz Morawiecki i Theresa May (2017)
• 
  Mateusz Morawiecki i ambasador USA Paul W. Jones (2018)
• 
  Obchody sierpnia 1980; obok prezydent Andrzej Duda i przewodniczący NSZZ „S” Piotr Duda (2018)
• 
  Mateusz Morawiecki i kanclerz Austrii Sebastian Kurz (2018)
• 
  Angela Merkel i Mateusz Morawiecki (2018)
• 
  Mateusz Morawiecki z rodziną z wizytą u papieża Franciszka (2018)
• 
  Mateusz Morawiecki w pierwszej od inwazji rosyjskiej, delegacji zagranicznych rządów w Kijowie, 15 marca 2022^[95]
• 
  Mateusz Morawiecki z prezydentem USA Joe Bidenem na Stadionie Narodowym w Warszawie pełniącym funkcje punktu recepcyjnego dla uchodźców z Ukrainy, 26 marca 2022 roku^[96]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Mateusz Morawiecki – Prezes Zarządu. bzwbk.pl. [dostęp 2017-12-08].
• Jerzy Pietraszko: Mateusz Morawiecki. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2017-12-08].