Pietro Riario
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 21 kwietnia 1445 | ||
| Data i miejsce śmierci | 3 stycznia 1474 | ||
| Miejsce pochówku | ?↗ | ||
| Arcybiskup Florencji | |||
| Okres sprawowania | 1473-1474 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | franciszkanie | ||
| Sakra biskupia | 4 września 1471 | ||
| Kreacja kardynalska | 16 grudnia 1471 | ||
| Kościół tytularny | |||
| |||
Pietro Riario OFM (ur. 21 kwietnia 1445 w Savonie, zm. 3 stycznia 1474[1] w Rzymie) – włoski kardynał[2].
Życiorys
Był synem Paolo Riario i jego drugiej żony Bianci Della Rovere Monteleoni, siostry papieża Sykstusa IV[2]. Jego kuzynem był Giuliano della Rovere[2]. W młodości studiował m.in. w Pawii, Padwie czy Wenecji; uzyskał magisterium z teologii[2]. Wkrótce po przyjęciu święceń kapłańskich był prowincjałem swojego zakonu w Ligurii[2].
Od 4 września 1471 do 1473 był biskupem Treviso[1], w latach 1472-1474 był biskupem Valence i Die, w latach 1473-1474 biskupem Mende i hrabią Gevaudan oraz arcybiskupem Splitu, Florencji i Sewilli. Od 16 grudnia 1471 do śmierci był kardynałem prezbiterem San Sisto[1]. Od 23 listopada 1472 do śmierci pełnił rolę łacińskiego patriarchy Konstantynopola[1]. Jego rozrzutny styl życia spowodował, że zmarł już w 1474[2]. Możliwe jest także, że został otruty[2].
Przypisy
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
|
- ¹ – od 1406 jako papież Grzegorz XII
- ² – w latach 1948-1964 nastąpił wakat zaś po tym patriarchat zniesiono
