Plinthisinae
| Plinthisinae | |||
| Slater et Sweet, 1961 | |||
 Plinthisus woodwardi | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Rząd | pluskwiaki | ||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | Pentatomomorpha | ||
| Nadrodzina | Lygaeoidea | ||
| Rodzina | brudźcowate | ||
| Podrodzina | Plinthisinae | ||
| |||
| |||
Plinthisinae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny brudźcowatych. Obejmuje około 110 opisanych gatunków. Rozprzestrzeniona jest kosmopolitycznie.
Morfologia
Pluskwiaki małych rozmiarów, o błyszczącym lub niemal błyszczącym oskórku. Głowa ma dobrze rozwinięte bukule[1], osadzone poniżej środka oczu złożonych[1], czteroczłonowe czułki, czteroczłonową kłujkę[2]. Na powierzchni głowy rosną trichobotria. Przedplecze zazwyczaj ma przednią część rozszerzoną, co szczególnie dobrze zaznacza się u form niezdolnych do lotu. Półpokrywy i skrzydła często są silnie zredukowane, zwykle w sposób przywodzący na myśl kusakowate (stafylinoidalny), odsłaniający wierzchnią stronę tylnej połowy odwłoka. Odnóża przedniej pary mają uda silnie uzbrojone w kolce. Wszystkie przetchlinki odwłokowe umieszczone są na spodzie segmentów, na sternitach. Trichobotria w tylnej parze piątego sternitu umieszczone są jedno nad drugim. U samicy między sternitami czwartym i piątym widoczna jest błona międzysegmentalna (conjunctiva). Samce mają zdolność wydawania dźwięków (strydulacji). Za stridulitrium służą im tylne skrzydła, zaś plectrum znajduje się na pierwszym segmencie odwłoka[1].
Występowanie
Podrodzina rozprzestrzeniona jest kosmopolitycznie[2][1], ale najliczniej reprezentowana w krainie etiopskiej i palearktycznej[2]. Polsce stwierdzono 2 gatunki: Plinthisus brevipennis i P. pusillus[3] (zobacz: brudźcowate Polski). Z Australii wykazano 15 gatunków, w tym 14 endemitów[2].
Taksonomia
Takson ten wprowadzili w 1961 roku James Alexander Slater i Merril H. Sweet[4]. Początkowo klasyfikowany był w randze plemienia, jako że brudźcowate miały rangę podrodziny w obrębie szeroko rozumianych zwińcowatych[2]. Thomas J. Henry w 1997 roku opublikował wyniki analizy filogenetycznej infrarzędu, na podstawie której wniósł niektóre podrodziny zwińcowatych, w tym brudźcowate do rangi osobnych rodzin. W związku z tym plemię Plinthisini wyniesiono do rangi podrodziny Plinthisinae[5]. Do podrodziny tej zalicza się 111 opisanych gatunków[2], zgrupowanych w dwóch rodzajach[6]:
- Bosbequius Distant, 1904
- Plinthisus Stephens, 1829
Przypisy
- ↑ a b c d Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ a b c d e f G. Cassis, Gordon F. Gross: Zoological catalogue of Australia: Hemiptera: Heteroptera (Pentatomomorpha). CSIRO Publishing, 2002.
- ↑ plemię: Plinthisini Slater et Sweet, 1961. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2020-04-16].
- ↑ J.A. Slater, M.H. Sweet. A contribution to the higher classification of the Megalonotinae (Hemiptera: Lygaeidae). „Annals of the Entomological Society of America”. 54, s. 203-209, 1961.
- ↑ T.J. Henry. Phylogenetic analysis of family groups within the infraorder Pentatomomorpha (Hemiptera: Heteroptera), with emphasis on the Lygaeoidea. „Annals of the Entomological Society of America”. 90 (3), s. 275–301, 1997.
- ↑ Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: subfamily Plinthisinae. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-04-24].
