Repaglinid

Nazewnictwo

Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
kwas 2-etoksy-4-(2-{[(1S)-3-metylo-1-(2-piperydyn-1-ylofenylo)butylo]amino}-2-oksoetylo)benzoesowy

Ogólne informacje

Wzór sumaryczny

C₂₇H₃₆N₂O₄

Masa molowa

452,59 g/mol

Identyfikacja

Numer CAS

135062-02-1

PubChem

65981

DrugBank

DB00912

SMILES
O=C(O)c1ccc(cc1OCC)CC(=O)N[C@H](c2ccccc2N3CCCCC3)CC(C)C

InChI
InChI=1S/C27H36N2O4/c1-4-33-25-17-20(12-13-22(25)27(31)32)18-26(30)28-23(16-19(2)3)21-10-6-7-11-24(21)29-14-8-5-9-15-29/h6-7,10-13,17,19,23H,4-5,8-9,14-16,18H2,1-3H3,(H,28,30)(H,31,32)/t23-/m0/s1
InChIKey
FAEKWTJYAYMJKF-QHCPKHFHSA-N

Właściwości

Temperatura topnienia	130–131 °C^[1]
logP	5,9^[1]

Niebezpieczeństwa
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-07-28]

Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS (na podstawie podanej karty charakterystyki).

Numer RTECS	DI0876305

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Farmakokinetyka

Działanie	hipoglikemizujące

Multimedia w Wikimedia Commons

Repaglinid – organiczny związek chemiczny, lek przeciwcukrzycowy i hipoglikemizujący.

Jest krótkodziałającym lekiem hipoglikemizującym zaliczanym do pochodnych kwasu karbamoilobenzoesowego z grupy leków znanych jako meglitynidy, który został wynaleziony w 1983. Udowodnionym mechanizmem jego działania jest stymulowanie uwalniania insuliny z komórek ß trzustki poprzez hamowanie kanałów potasowych ATP-zależnych. Głównym problemem ubocznym jest możliwość wystąpienia hipoglikemii^[2].

W cukrzycy typu 2 lek ten szybko koryguje zaburzenie wydzielania insuliny stymulowane posiłkiem, bez zwiększania wydzielania hormonu pomiędzy posiłkami i w nocy. Pozwala to choremu leczonemu repaglinidem na przyjmowanie posiłków w rytmie dostosowanym do indywidualnych potrzeb przy równoczesnym zmniejszeniu ryzyka hipoglikemii.

Budowa chemiczna

Repaglinid jest pochodną kwasu karbamoilometylobenzoesowego. Aktywność antyhiperglikemiczna leku jest stereoselektywna, enancjomer (S) wykazuje 100 razy większą siłę działania niż enancjomer (R).

Wskazania

Wskazaniem do leczenia repaglinidem jest cukrzyca typu 2. Lek podaje się chorym, u których zawiodło postępowanie niefarmakologiczne (dieta, zmniejszanie masy ciała i ćwiczenia fizyczne). Repaglinid spełnia szczególną rolę u chorych z wysokim poposiłkowym stężeniem cukru we krwi lub/i u chorych z nieregularnymi czasami posiłków. Preparat można stosować w terapii skojarzonej u pacjentów leczonych nieskutecznie metforminą lub insuliną. Połączenie repaglinidu z metforminą lub insuliną ułatwia utrzymanie glikemii na prawidłowym poziomie^[2].

Dawkowanie

Lek powinien być przyjmowany przed każdym głównym posiłkiem. Zaleca się, aby wstępna jednorazowa dawka wynosiła 0,5 mg u chorych wcześniej nie leczonych oraz 1 mg u osób przyjmujących uprzednio inne leki hipoglikemizujące. W przypadku nie uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego dawkę można zwiększać co 1–2 tygodnie, przy czym najwyższa dawka jednorazowa wynosi 4 mg. Dobowa dawka maksymalna nie powinna przekraczać 16 mg.

W 2010 lek wycofano z rynku europejskiego.

Interakcje

Repaglinid metabolizowany jest w wątrobie przez izoenzym 3A4 cytochromu P450, dlatego też wszystkie substancje wpływające na aktywność tego izoenzymu mogą zmieniać metabolizm leku. Wykazano, że ketokonazol i erytromycyna mogą hamować, a ryfampicyna, karbamazepina oraz barbiturany przyspieszać metabolizm repaglinidu.

U chorych leczonych repaglinidem nie stwierdzono wpływu diazepamu, glikenklamidu i nikardypiny na stopień jego wiązania z białkami osocza. Wykazano natomiast, że warfaryna, furosemid i tolbutamid zwiększają o 20–30% stężenie wolnego repaglinidu w surowicy krwi. U zdrowych ochotników repaglinid nie zmieniał parametrów farmakokinetycznych digoksyny, warfaryny, teofiliny i cymetydyny.

Przeciwwskazania

u chorych kwasicą ketonową ze śpiączką lub bez z cukrzycą typu 1
jednoczesne podawanie z gemfibrozylem
znana nadwrażliwość na lek lub składniki nieaktywne

Grupy specjalne

Bezpieczeństwo u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Dane są ograniczone i istnieje tylko jeden opis przypadku, w którym odnotowuje się brak komplikacji związanych ze stosowaniem repaglinidu w czasie ciąży^[3].

Agencja FDA umieściła Repaglinid w klasie C do stosowania w ciąży. Ta klasa obejmuje leki, których badania reprodukcyjne na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na płód (teratogenny, śmiertelny lub inny) lub te leki, dla których kontrolowane badania nie są dostępne na ludziach, a czasami ani na ludziach, ani na zwierzętach^[4].

Podczas stosowania tego leku należy zachować ostrożność u osób z chorobami wątroby i zaburzeniami czynności nerek^[2].

Objawy niepożądane

Hipoglikemia jest najczęstszym i najpoważniejszym objawem niepożądanym mogącym wystąpić w czasie terapii lekami pobudzającymi sekrecję insuliny. Sugeruje się, że charakterystyczne dla repaglinidu parametry farmakokinetyczne: krótki okres, w którym lek osiąga maksymalne stężenie w osoczu i krótki okres półtrwania, w połączeniu z zalecanym sposobem przyjmowania wraz z posiłkiem, znacznie zmniejsza ryzyko hipoglikemii.

Przypisy

↑ ^a ^b Repaglinide, [w:] DrugBank, University of Alberta, DB00912 (ang.).
↑ ^a ^b ^c DRUG LABEL INFORMATION. dailymed.nlm.nih.gov. [dostęp 2022-03-11].
↑ M. A. Mollar-Puchades, A. Martin-Cortes, A. Perez-Calvo, C. Diaz-Garcia: Drugs during pregnancy: an issue of risk classification and information to prescribers. Diabetes Obes Matab, 2007, 9:146-147. dom-pubs.onlinelibrary.wiley.com. [dostęp 2022-03-11].
↑ R Sannerstedt, P Lundborg, B R Danielsson, I Kihlström, G Alván, B Prame, E Ridley: Use of repaglinide on a pregnant woman during embryogenesis. Drug Saf, 1996, 14: 69-76. pubmed.ncbi.nlm.nih.gov. [dostęp 2022-03-11].