Uzzi Baram

Uzzi Baram

‏עוזי ברעם‎

Data i miejsce urodzenia	6 kwietnia 1937 Jerozolima, Palestyna
Minister turystyki w II rządzie Rabina i w II rządzie Peresa
Okres	od 13 lipca 1992 do 18 czerwca 1996
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Gidon Patt
Następca	Mosze Kacaw
Minister spraw wewnętrznych w II rządzie Rabina
Okres	od 27 lutego 1995 do 7 czerwca 1995
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Icchak Rabin
Następca	Dawid Liba’i
Poseł do Knesetu
Okres	od 13 czerwca 1977 do 15 lutego 2001
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Multimedia w Wikimedia Commons

Uzzi Baram (hebr. עוזי ברעם, ur. 6 kwietnia 1937 w Jerozolimie) – izraelski socjolog, polityk i działacz społeczny, w latach 1992–1996 minister turystyki, w 1995 minister spraw wewnętrznych, w latach 1977–2001 poseł do Knesetu z list Koalicji Pracy i Partii Pracy.

Życiorys

Urodził się 6 kwietnia 1937 w Jerozolimie, w ówczesnym Brytyjskim Mandacie Palestyny^[1][2], jako syn Moszego Barama^[3], późniejszego polityka Mapai i Koalicji Pracy – parlamentarzysty w latach 1959–1977 i ministra opieki społecznej oraz pracy w latach siedemdziesiątych^[4].

Służbę wojskową odbywał w Korpusie Pancernym, szkolił także rekrutów z geografii i wiedzy o Izraelu. Ukończył studia z zakresu socjologii i politologii na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, w czasie których był przewodniczącym związku studentów^[1] Podobnie jak ojciec związał się z ruchem socjalistycznym^[2]. Po studiach pracował jako socjolog^[1]. Był jednym z założycieli oraz pierwszym sekretarzem generalnym młodzieżówki Izraelskiej Partii Pracy – w latach 1966–1970^[2].

W latach 1970–1972 mieszkał w Nowym Jorku, gdzie pracował jako emisariusz nakłaniający żydowskich naukowców do emigracji do Izraela^[1]. W latach 1972–1975 był przewodniczącym Departamentu Młodych Światowej Organizacji Syjonistycznej. W latach 1975–1981 był przewodniczącym Partii Pracy w regionie jerozolimskim^[2].

W wyborach w 1977, w których jego ojciec nie wystartował^[4], został po raz pierwszy wybrany posłem z listy Koalicji Pracy. W dziewiątym Knesecie zasiadał w komisjach: spraw zagranicznych i obrony; budownictwa; spraw wewnętrznych i środowiska oraz absorpcji imigrantów. Był także członkiem podkomisji ds. emigrantów powracających do Izraela^[1].

W 1981 i w 1984 ponownie dostawał się do parlamentu, a w Knesetach dziesiątej i jedenastej kadencji przewodniczył komisji absorpcji imigrantów oraz zasiadał w komisji spraw zagranicznych i obrony^[1]. W latach 1984–1988 był sekretarzem generalnym Partii Pracy^[2]. W wyborach w 1988 po raz czwarty zdobył mandat poselski, a w dwunastym Knesecie zasiadał w komisjach budownictwa; spraw zagranicznych i obrony; absorpcji imigrantów oraz interpretacji^[1].

W wyborach parlamentarnych w 1992 Partia Pracy wystąpiła pod własnym szyldem. Baram ponownie został posłem^[1], a w utworzonym 13 lipca przez Icchaka Rabina dwudziestym piątym rządzie objął pieczę nad Ministerstwem Turystyki^[5], zastępując na stanowisku Gidona Patta^[6]. 27 lutego 1995 zastąpił premiera na stanowisku minister spraw wewnętrznych. Resortem tym kierował przez nieco ponad trzy miesiące, do 7 czerwca, a jego następcą został Dawid Liba’i^[5]. Po śmierci Rabina i utworzeniu nowego rządu przez Szimona Peresa pozostał na stanowisku ministra turystyki aż do końca kadencji trzynastego Knesetu – 18 czerwca 1996^[7]. Jego następcą w resorcie został późniejszy prezydent Mosze Kacaw^[6].

Po reelekcji w wyborach w 1996 powrócił do pracy parlamentarnej. W Knesecie czternastej kadencji zasiadał w komisjach spraw zagranicznych i obrony oraz komisji mianującej sędziów rabinicznych. Z ramienia Knesetu był także obserwatorem w Radzie Europy. W 1999 po raz siódmy dostał się do parlamentu z tworzonej przez Partię Pracy listy Jeden Izrael. W piętnastym Knesecie po raz kolejny zasiadł w komisji spraw zagranicznych i obrony, zasiadał także w komisji konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości, w komisjach wspólnych: budżetu obronnego oraz prawa dotyczącego podsłuchów, a także komisji śledczej ds. przemocy w sporcie^[1]. 15 lutego 2001 zrezygnował z zasiadania w parlamencie, zastąpił go Efi Oszaja^[8].

W czasie swojej kariery politycznej był także członkiem centralnego komitetu i biura Partii Pracy^[1].

Jest autorem licznych publikacji w izraelskiej prasie na tematy związane ze sprawami zagranicznymi, syjonizmem oraz polityką. Posługuje się językami arabskim i angielskim^[1].

Przypisy