Mapa wyborcza Stanów Zjednoczonych w 1948 roku. Liczba na mapie określa liczbę przedstawicieli stanu w Kolegium Elektorów
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1948 roku – czterdzieste pierwsze wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Harry’ego Trumana, a wiceprezydentem został Alben Barkley.
Kampania wyborcza
Pomimo braku popularności w społeczeństwie, urzędujący prezydent Truman, postanowił ubiegać się o prezydenturę (najwyższy urząd w państwie zdobył w wyniku sukcesji) po zmarłym Roosevelcie[1]. Partia Demokratyczna była wówczas bardzo podzielona – lewe skrzydło krytykowało łagodną politykę zagraniczną, a prawe – program poszerzania swobód obywatelskich[2]. Mimo podziałów, delegaci zebrani na konwencji, odbywającej się w dniach 12-14 czerwca 1948 w Filadelfii udzielili Trumanowi poparcia w pierwszym głosowaniu[1]. Kandydatem na wiceprezydenta został Alben Barkley[1]. Jednak część delegatów, nie zgadzając się z takim wyborem postanowiła odłączyć się od partii i wystawić własnych kandydatów w wyborach[2]. Lider skrzydła liberalnego, Henry Wallace założył Partię Postępową i wystartował w wyborach jako jej kandydat[3]. Poparli go także idealiści, socjaliści i komuniści[3]. Ich program opierał się na zmianie polityki zagranicznej i współpracy z ZSRR[3] Z kolei konserwatywne skrzydło demokratów, założyło Demokratyczną Partię Zwolenników Praw Stanowych, zwaną Dixiecrat i na konwencji w Birmingham nominowali Stroma Thurmonda[3]. Postulował on zahamowanie rozszerzania praw obywatelskich, zwłaszcza w kontekście Afroamerykanów[3]. Widząc rozłam w szeregach demokratów, Partia Republikańska była pewna zwycięstwa w wyborach i ponownie wysunęła kandydaturę Thomasa Deweya[3]. Kandydatem na wiceprezydenta został Earl Warren[3]. Republikanie w swoim programie chcieli zwiększenia wydajności rządu i uczciwości w administracji publicznej, w rzeczywistości po cichu popierając kontynuację Nowego Ładu[3]. Truman, widząc popularność Deweya, prowadził intensywną kampanię wyborczą, oskarżał republikanów o brak zainteresowania sytuacją społeczną kraju i jeździł spotykając się z wyborcami[4]. Dzięki temu pozyskał wiele głosów robotników i farmerów, co w połączeniu z bezbarwną kampanią Deweya, zapewniło mu zwycięstwo[4]. Ponadto, segregacjonistyczne hasła Dixiecrat sprawiły, że poparcie ludności czarnoskórej przesunęło się na rzecz demokratów[5].
Kandydaci
Demokratyczna Partia Zwolenników Praw Stanowych
Strom Thurmond
Fielding Wright
Partia Demokratyczna
Harry Truman
Alben Barkley
Partia Postępowa
Henry Wallace
Partia Republikańska
Thomas Dewey
Earl Warren
Wyniki głosowania
Głosowanie powszechne odbyło się 2 listopada 1948[6]. Truman uzyskał 49,6% poparcia, wobec 45,1% dla Deweya, 2,4% dla Thurmonda i 2,4 dla Wallace’a[6]. Ponadto, niecałe 290 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[6]. Frekwencja wyniosła 51,1%[7]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Truman uzyskał 303 głosy, przy wymaganej większości 266 głosów[8]. Na Deweya zagłosowało 189 elektorów, a na Thurmonda – 39[8]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Barkley, uzyskując 303 głosy, wobec 189 dla Warrena i 39 dla Fieldinga Wrighta[8].
