Xenocarida

Xenocarida
Regier et alli, 2010
Okres istnienia: furong–dziś
PreꞒ
Ꞓ
O
S
D
C
P
T
J
K
Pg
N
Q
497/0
497/0
Ilustracja
łopatonóg Speleonectes tanumekes
Ilustracja
podkowiastogłowy Hutchinsoniella macracantha
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Podkrólestwo

tkankowce właściwe

Nadtyp

pierwouste

Typ

stawonogi

(bez rangi) Pancrustacea
(bez rangi) Altocrustacea
(bez rangi) Xenocarida

Xenocarida – hipotetyczny klad stawonogów obejmujący łopatonogi i podkowiastogłowe.

Zarówno łopatonogi, jak i podkowiastogłowe odkryte zostały dopiero w XX wieku. Są wodnymi stawonogami, pozbawionymi oczu[1]. Ich bliskie pokrewieństwo sugerowane było w 2001 przez Giribeta i współpracowników[2]. Na siostrzaną relację łopatonogów i podkowiastogłowych wskazują głównie wyniki dwóch molekularnych analiz filogenetycznych: Regiera i innych z 2005 roku oraz Regiera i innych z 2010 roku[3][1]. Nazwę Xenocarida dla tworzonego przez nie kladu wprowadzono w drugiej z wymienionych prac. Rozpoznano w niej także jako siostrzane dla Xenocarida sześcionogi, łącząc te grupy w klad Miracrustacea[1].

Klad łopatonogi+podkowiastogłowe pojawiał się też na części kladogramów uzyskanych przez Schwentnera i innych z 2017[4]. Większość systematyków jednak zakłada, że jest to artefakt, przypuszczalnie powstały w wyniku LBA lub heterogeniczności tempa podstawień[4][5], a współcześnie dominującą alternatywą są Labiocarida, czyli klad obejmujący łopatonogi i sześcionogi[5][6]. Na monofiletyzm Labiocarida wskazują liczne współczesne molekularne oraz molekularno-morfologiczne analizy filogenetyczne, w tym: von Reumonta i innych z 2012[7], Oakley’a i innych z 2013[8], Schwentnera i innych z 2017[4], Schwentnera i innych z 2018[9] oraz Lozano-Fernandeza i innych z 2019[5]. Ponadto monofiletyzmu Xenocarida nie potwierdziły wyniki Rota-Stabelliego z 2013[10]. Klad Labiocarida wykorzystano w systematyce stawonogów przedstawionej w The Invertebrate Tree of Life Giribeta i Edgecombe’a (2020) bez nadawania mu rangi[6].

Najstarsze skamieniałości podkowiastogłowych należą do furongiańskiego rodzaju Dala[11], a najstarsze skamieniałości łopatonogów do karbońskich Tesnusocaris goldichi i Cryptocaris hootchi z wymarłego rzędu Enantiopoda[12][13].

Przypisy

  1. ↑ a b c Jerome C. Regier; Jeffrey W. Shultz; Andreas Zwick; April Hussey; Bernard Ball; Regina Wetzer; Joel W. Martin; Clifford W. Cunningham. Arthropod relationships revealed by phylogenomic analysis of nuclear protein-coding sequences. „Nature”. 463 (7284), s. 1079–1083, 2010. DOI: 10.1038/nature08742. 
  2. ↑ G. Giribet; G. D. Edgecombe, W.C. Wheeler. Arthropod phylogeny based on eight molecular loci and morphology. „Nature”. 413, s. 157-161, 2001. 
  3. ↑ J.C. Regier; J. W. Shultz; R. E. Kambic. Pancrustacean phylogeny: hexapods are terrestrial crustaceans and maxillopods are not monophyletic. „Proceedings of the Royal Society B.”. 272 (1561), s. 395–401, 2005. DOI: 10.1098/rspb.2004.2917. 
  4. ↑ a b c Martin Schwentner, David J. Combosch, Joey Pakes Nelson, Gonzalo Giribet. A Phylogenomic Solution to the Origin of Insects by Resolving Crustacean-Hexapod Relationships. „Current Biology”. 27, s. 1–7, 2017. Elsevier. DOI: 10.1016/j.cub.2017.05.040. 
  5. ↑ a b c Jesus Lozano-Fernandez, Mattia Giacomelli, James F. Fleming, Albert Chen, Jakob Vinther, Philip Francis Thomsen, Henrik Glenner, Ferran Palero, David A. Legg, Thomas M. Iliffe, Davide Pisani, Jørgen Olesen. Pancrustacean Evolution Illuminated by Taxon-Rich Genomic-Scale Data Sets with an Expanded Remipede Sampling. „Genome Biol. Evol.”. 1 (8), s. 2055-2070, 2019. DOI: 10.1093/gbe/evz097. 
  6. ↑ a b Gonzalo Giribet, Gregory Edgecombe: The Invertebrate Tree of Life. Princeton University Press, 2020. ISBN 978-0-691-17025-1.
  7. ↑ Bjoern M. von Reumont; Ronald A. Jenner; Matthew A. Wills; Emiliano Dell'Ampio; Günther Pass; Ingo Ebersberger; Benjamin Meyer; Stefan Koenemann; Thomas M. Iliffe; Alexandros Stamatakis; Oliver Niehuis; Karen Meusemann; Bernhard Misof. Pancrustacean phylogeny in the light of new phylogenomic data: support for Remipedia as the possible sister group of Hexapoda. „Molecular Biology and Evolution”. 29 (3), s. 1031–1045, 2012. DOI: 10.1093/molbev/msr270. 
  8. ↑ Todd H. Oakley; Joanna M. Wolfe; Annie R. Lindgren; Alexander K. Zaharoff. Phylotranscriptomics to bring the understudied into the fold: monophyletic ostracoda, fossil placement, and pancrustacean phylogeny. „Molecular Biology and Evolution”. 30 (1). s. 215–233. DOI: 10.1093/molbev/mss216. 
  9. ↑ M. Schwentner, S. Richter, D.C. Rogers, G. Giribet. Tetraconatan phylogeny with special focus on Malacostraca and Branchiopoda: highlighting the strength of taxonspecific matrices in phylogenomics. „Proc. R. Soc. B.”. 285 (1885), 2018. 
  10. ↑ Omar Rota-Stabelli; Nicolas Lartillot; Nicolas Lartillot; Davide Pisani. Serine Codon-Usage Bias in Deep Phylogenomics: Pancrustacean Relationships as case study. „Systematic Biology”. 62 (1), s. 121–133, 2013. DOI: 10.1093/sysbio/sys077. 
  11. ↑ J.J. Sepkoski. A compendium of fossil marine animal genera. „Bulletins of American Paleontology”. 363, s. 1-560, 2002. 
  12. ↑ H.K. Brooks. A crustacean from the Tesnus Formation (Pennsylvanian) of Texas. „Journal of Paleontology”. 29 (5), s. 852-856, 1955. 
  13. ↑ Stefan Koenemann; Frederick R. Schram; Mario Hönemann, Thomas M. Iliffe. Phylogenetic analysis of Remipedia (Crustacea). „Organisms Diversity & Evolution”. 7 (1), s. 33–51, 2007. DOI: 10.1016/j.ode.2006.07.001.