Cydninae

Cydninae
G. J. Billberg, 1820
Okres istnienia: eocen–dziś PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 56/0 56/0
Cydnus aterrimus
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Podgromada	uskrzydlone
Rząd	pluskwiaki
Podrząd	pluskwiaki różnoskrzydłe
Infrarząd	Pentatomomorpha
Nadrodzina	tarczówki
Rodzina	ziemikowate
Podrodzina	Cydninae
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Cydninae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny ziemikowatych. Obejmuje ponad 550 opisanych gatunków. Są kosmopolityczne. Zamieszkują glebę, ściółkę i detryrus.

Morfologia

Pluskwiaki o owalnym w zarysie ciele długości między 2 a 20 mm^[1] (u gatunków występujących w Polsce od 2,5 do 13 mm^[2][3]). Ubarwione są czarno, czarnobrązowo lub brązowo, bez jaśniejszych wzorów czy plam i tylko rzadko z metalicznym połyskiem koloru niebieskiego lub fioletowego^[2]. Głowa jest trochę rozpłaszczona^[1], na krawędziach zaopatrzona w długie, osadzone w porach szczecinki, a czasem także krótkie, czarne lub ciemnobrązowe kolce. Krótka szczecinka rośnie również w wierzchołkowej części oka złożonego^[2][3]. Wzdłuż brzegów bocznych przedplecza również biegnie rządek osadzonych w porach szczecinek, które osiągają większą długość niż te na głowie^[1][2][3]. Tylna para skrzydeł ma żyłkę medialną pozbawioną ostrogi lub płatka wchodzącego w komórkę radialną^[1]. Odnóża przedniej pary są grzebne; mają spłaszczone, rozszerzone ku szczytowi, uzbrojone w liczne i grube kolce golenie^[1][2]; ich stopy osadzone są w odsiebnych końcach goleni^[1]. Wszystkie człony stóp wszystkich par odnóży są jednakowej grubości^[1][2]. Odwłok ma parzyste trichobotria; te na sternicie trzecim umieszczone są z boku lub trochę z przodu przetchlinki, natomiast na kolejnych sternitach są umieszczone coraz bardziej z tyłu, aż wreszcie na siódmym, a często już na szóstym sternicie leżą poprzecznie za przetchlinką^[1][2].

Biologia i występowanie

Owady głównie podziemne (geofilne), zasiedlające na stałe górną warstwę gleby lub się w niej zakopujące i tam ssące soki z korzeni i nasadowych części roślin^[3][2]. Część bytuje jednak w ściółce, martwej materii organicznej i szczątkach roślinnych, gdzie żeruje na nasionach^[2].

Podrodzina kosmopolityczna, najliczniej reprezentowana w strefie tropikalnej i subtropikalnej^[1]. W Polsce występują trzy gatunki: ziemik włochatobrzuchy, ziemik brunatny i ziemik tarczyca^[3][2] (zobacz też: ziemikowate Polski).

Taksonomia

Podrodzina ta obejmuje większość zieminkowatych^[1][2]. W zapisie kopalnym znana jest od eocenu^[4]. Opisano ponad 550 gatunków należących do niej gatunków^[2], zgrupowanych w 65 rodzajach i 2 plemionach^[5]:

• plemię: Cydnini Billberg, 1820
  • Blaena Walker, 1868
  • Blaenocoris J.A. Lis, 1997
  • Centrostephus Horváth, 1919
  • Chilocoris Mayr, 1865
  • Cydnotomus Lis, 2000
  • Cydnus Fabricius, 1803
  • Nishadana Distant, 1899
  • Nishocoris Lis, 1997
  • Parachilocoris Horváth, 1919
  • Paranishadana Lis, 1997
  • Peltoxys Signoret, 1880
  • Pullneya Horváth, 1919
• plemię: Geotomini Wagner, 1963
  • Adrisa Amyot & Audinet-Serville, 1843
  • Aethoscytus Lis, 1994
  • Aethus Dallas, 1851
  • Afraethus Linnavuori, 1977
  • Afroscytus Lis, 1997
  • Alonipes Signoret, 1881
  • Byrsinocoris Montandon, 1900
  • Byrsinus Fieber, 1860
  • Choerocydnus White, 1841
  • Coleocydnus Lis, 1994
  • Cydnochoerus Lis, 1996
  • Cyrtomenus Amyot & Audinet-Serville, 1843
  • Dallasiellus Berg, 1901
  • Dearcla Signoret, 1883
  • Ectinopus Dallas, 1851
  • Endotylus Horváth, 1919
  • Eulonips Lis, 1996
  • Fromundiellus Lis, 1994
  • Fromundus Distant, 1901
  • Gampsotes Signoret, 1881
  • Geocnethus Horváth, 1919
  • Geopeltus Lis, 1990
  • Geotomus Mulsant & Rey, 1866
  • Hemixesta Bergroth, 1911
  • Hiverus Amyot & Serville, 1843
  • Katakadia Distant, 1899
  • Lactistes Schiodte, 1848
  • Macroscytus Fieber, 1860
  • Megacydnus Linnavuori, 1993
  • Melanaethus Uhler, 1876
  • Mesocricus Horváth, 1884
  • Microporus Uhler, 1872
  • Microscytus Lis, 1993
  • Onalips Signoret, 1881
  • Pangaeus Stål, 1862
  • Paraethus Lis, 1994
  • Peltoscytus Lis, 1993
  • Peribyssus Puton, 1888
  • Plonisa Signoret, 1881
  • Prokne Linnavuori, 1993
  • Prolactistes Lis, 2001
  • Prolobodes Amyot & Serville, 1843
  • Pseudonalips Froeschner, 1960
  • Pseudoscoparipes Lis, 1990
  • Raunoloma Lis, 1999
  • Rhytidoporus Uhler, 1877
  • Scoparipes Signoret, 1879
  • Scoparipoides Lis, 1990
  • Shansia Esaki & Ishihara, 1951
  • Shillukia Linnavuori, 1977
  • Teabooma Distant, 1914
  • Tominotus Mulsant & Rey, 1866
• plemię: incertae sedis
  • †Cydnopsis Heer, 1853
  • †Paleofroeschnerius Schaefer 1986^[4]

Przypisy