Daga, deka – sztylet o długiej (40–60 cm), szerokiej u nasady i zwężającej się ku sztychowi głowni. Służyła do rozdzierania kolczugi przeciwnika lub do pchnięcia w miejsca nie osłonięte zbroją. Używany w Europie Zachodniej od wczesnego średniowiecza do XVII wieku. W Polsce mało popularny[1].
 | Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Daga |
 | Zobacz w Wikiźródłach hasło Daga w Encyklopedii staropolskiej |
Przypisy
- ↑ Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1981, s. 35. ISBN 83-11-06559-4.
