Flamberg

Ten artykuł od 2012-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Flamberg (franc. flamboyante) – rodzaj miecza dwuręcznego o długości od 1,5 do 1,8 metra z charakterystyczną falistą głownią (tzw. głownia płomienista).

Używany głównie przez niemieckich (landsknechtów) i szwajcarskich piechurów do walki przede wszystkim ze słabo opancerzoną piechotą (jako broń sieczno-kłująca) oraz piechotą opancerzoną (jako broń kłująca). Broń często miała możliwość uchwytu za tzw. ricasso. Dodatkowo, podobnie jak w innych mieczach dwuręcznych, specjalne haki (czy wąsy, obłęki) zabezpieczały dłoń ujmującą ricasso.

Flambergi produkowane były w Styrii, Friuli i Mediolanie. Wbrew pozorom nie odznaczały się nadmiernym ciężarem (najdłuższe egzemplarze ważyły około 3,5 kg), odpowiednio rozłożonym, co przeczy określeniu jako „długiego i ciężkiego miecza europejskiego” (choć masa zależna była nie tylko od długości, lecz i od jakości wykonania broni).

Falista („płomienista”) głownia miecza, poza walorami ozdobnymi, miała też decydować o jego zwiększonej odporności. Istnieje również teoria, iż taki kształt głowni zwiększał penetrację ciała i pancerza, działając na zasadzie piły. Kształt głowni mógł też mieć wpływ na zmniejszenie wagi miecza w porównaniu z analogicznym mieczem o głowni prostej.

Zobacz też

• Claymore
• Espadon