Młot rycerski – jedna z form broni obuchowej, odmiana młota bojowego, używana w Europie przez rycerzy od XIV do XVI wieku. Składał się z żeleźca zakończonego z jednej strony płaskim młotkiem, z drugiej ostrym dziobem lub w formie siekierki i długiego drzewca. Dlatego też młot rycerski może być kwalifikowany zarówno jako broń obuchowa miażdżąca, jak i broń obuchowo-sieczna. Posiadał drewniany lub metalowy trzonek o długości do 50 cm. Używany był jako broń jednoręczna, służył do rozbijania uzbrojenia ochronnego przeciwnika, hełmu lub zbroi w bliskim starciu. Na wschodzie jego odpowiednikiem był nadziak.
Maurycy Wettyn w 1578 roku z młotem rycerskim w ręku.
Bibliografia
MichałM.GradowskiMichałM., ZdzisławZ.ŻygulskiZdzisławZ., Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: PWN, 2010, s. 62-63, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493.
