Dinidorinae

Dinidorinae
Stål, 1867
Coridius janus z plemienia Dinidorini
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	pluskwiaki
(bez rangi)	Euhemiptera
(bez rangi)	Heteropterodea
Podrząd	pluskwiaki różnoskrzydłe
Infrarząd	Pentatomomorpha
Nadrodzina	tarczówki
Rodzina	Dinidoridae
Podrodzina	Dinidorinae
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Dinidorinae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny Dinidoridae. Obejmuje 83 opisane gatunki, sklasyfikowane w 12 rodzajach. Wszystkie są fitofagami ssącymi soki roślin.

Morfologia

Pluskwiaki dużych rozmiarów, przysadzistej budowy, kształtu jajowatego lub eliptycznego^[1][2], o opływowym zarysie, pozbawione kolców czy płatów na bokach głowy, przedplecza i listewki brzeżnej odwłoka. Wierzch ciała jest gładki, pozbawiony guzków. Czułki zbudowane są z czterech lub pięciu członów, z których przynajmniej dwa przedwierzchołkowe są spłaszczone. Trójkątna w zarysie tarczka pozbawiona jest wcisków w kątach przednio-bocznych. Większość gatunków jest długoskrzydłych, ale rodzaj Sagriva ma półpokrywy skrócone, dochodzące tylko do drugiego segmentu odwłoka. Odnóża najczęściej mają kolce zredukowane do postaci spikuli^[2]. Stopy zbudowane są u Thalmini z dwóch, a u pozostałych plemion z trzech członów^[3]. Odwłok ma przetchlinki drugiego segmentu u większości gatunków zasłonięte przez metapleury. Trichobotria rozmieszczone są na sternitach od trzeciego do siódmego w parach na zgrubieniach położonych za każdą z przetchlinek^[2].

Stadia larwalne mają ujścia grzbietowych gruczołów zapachowych odwłoka zlokalizowane pomiędzy tergitami czwartym i piątym oraz piątym i szóstym, natomiast między tergitami trzecim i czwartym występuje zamiast ujść blizna^[2].

Ekologia i występowanie

Wszystkie gatunki są fitofagami ssącymi. Większość związana jest pokarmowo z dyniowatymi^[1][2], a część z bobowatymi^[2].

Większość przedstawicieli rodziny zamieszkuje strefy tropikalną i subtropikalną Starego Świata^[4], a więc krainy orientalną, etiopską^[2][1] i madagaskarską^[3]. Dwa znane z krainy orientalnej gatunki stwierdzono również w krainie australijskiej^[1]. Wyjątkiem na tle podrodziny jest rodzaj Dinidor ograniczony do Ameryki Południowej w krainie neotropikalnej^[2][1].

Taksonomia

Takson ten wprowadzony został w 1867 roku przez Carla Ståla w randze podrodziny w obrębie tarczówkowatych^[5]. Do rangi osobnej rodziny wyniesiony został w 1955 roku przez Dennisa Lestona^[6]. W 1987 roku P.S.S. Durai dokonała podziału Dinidoridae na podrodziny Dinidorinae i Megymeninae, w obrębie tej pierwszej wyróżniając plemiona Dinidorini i Thalmini^[7]. W 2014 roku trzecie plemię, Amberianini, wprowadzone zostało przez Jerzego Adriana Lisa i Annę Kocorek^[3].

Podrodzina ta obejmuje 83 opisane gatunki^[8], sklasyfikowane w 12 rodzajach i trzech plemionach^[8][3]:

• plemię: Amberianini Lis & Kocorek, 2014
  • Amberiana Distant, 1911
• plemię: Dinidorini Stål, 1868
  • Colpoproctus Stål, 1870
  • Colporidius Lis, 1990
  • Coridiellus Lis, 1990
  • Coridius Illiger, 1807
  • Cyclopelta Amyot & Serville, 1843
  • Dinidor Latreille, 1829
  • Patanocnema Karsch, 1892
  • Sagriva Spinola, 1850
• plemię: Thalmini Nuamah, 1982
  • Folengus Distant, 1914
  • Thalma Walker, 1868
  • Urusa Walker, 1868

Przypisy