Język średniochiński

Ten artykuł od 2012-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Język średniochiński – zespół form języka chińskiego używanych między VI a X wiekiem. Określenie to znajduje zastosowanie w kontekście historycznej fonologii języka chińskiego. Termin utworzył sinolog i lingwista Bernhard Karlgren.

Okres, kiedy posługiwano się językiem średniochińskim, dzieli się na okres wczesny oraz późny. Przełom nastąpił w środkowym okresie dynastii Tang, ok. VIII w., i dotyczył pojawienia się nowych głosek.

Rekonstrukcja

Ponieważ pismo chińskie nie utrwalało brzmienia zapisywanych wyrazów, badacze ewolucji języka chińskiego, rekonstruując jego dawną fonologię, muszą sięgać do następujących źródeł:

• Współczesne dialekty. Tak jak język praindoeuropejski można rekonstruować na podstawie współczesnych języków indoeuropejskich, tak język średniochiński można próbować rekonstruować ze współczesnych języków z grupy chińskiej, takich jak m.in. kantoński.
• Chińska wymowa średniochińska utrwalona w słownikach innych języków, m.in. japońskiego, koreańskiego czy wietnamskiego.
• Chińska poezja klasyczna w języku średniochińskim (ze względu na m.in. rymy)
• Książki rymów. Dawni chińscy filolodzy wykonali dużą pracę, opisując chińską fonetykę w formie książek rymów.
• Chińskie przybliżenia fonetyczne obcych słów.