Księga Barucha

Stary Testament

Biblia hebrajska
Kanon katolicki, prawosławny, etiopski i syryjski
Kanon prawosławny (słowiański i grecki), etiopski i syryjski
Kanon prawosławny (gruziński)
Kanon syryjski
  • pokaż
  • dyskusja
  • edytuj

Księga Barucha – w kanonie Biblii Kościoła katolickiego oraz prawosławnego, deuterokanoniczna księga Starego Testamentu. Przez wyznawców judaizmu i Kościoły protestanckie zaliczana do ksiąg apokryficznych. Znajdowała się w części kodeksów Septuaginty oraz w Wulgacie. Nie należała do Biblii hebrajskiej. Uczeni umiejscawiają czas jej spisania najczęściej wkrótce po lub w trakcie okresu Machabeuszy. Księga Barucha jest księgą prorocką, podobnie jak Księga Izajasza, Jeremiasza, Lamentacji, Ezechiela, Daniela oraz księgi dwunastu proroków mniejszych.

Kompozycja i treść

W Księdze Barucha, zgodnie z tradycją łacińską (Wulgata), wyróżnia się cztery części[1]:

  1. Bar 1,1-14 - wstęp historyczny
  2. Bar 1,15 – 3,8 - modlitwa wygnańców
  3. Bar 3,9 – 5,9 - mowa proroka
  4. Bar 6 - List Jeremiasza

Przypisy

  1. o. dr Michał Baranowski: Echa Księgi Barucha. Verba Sacra. [dostęp 2019-06-26].

Linki zewnętrzne

  • Tekst Księgi Barucha w przekładzie Biblii Tysiąclecia
Kontrola autorytatywna (tekst religijny):
  • LCCN: n79114768
  • GND: 4004602-3
  • BnF: 12066494d
  • SUDOC: 028931572
  • PLWABN: 9810645945105606
  • NUKAT: t 93125153
  • J9U: 987007257703305171
  • BNA: 000058713
  • BLBNB: 000304278
  • LIH: LNB:V*18654;=BK
Encyklopedia internetowa:
  • PWN: 3874743
  • Britannica: topic/Book-of-Baruch
  • Universalis: livres-de-baruch
  • NE.se: baruks-bok
  • Catalana: 0008043