Rajmund z Penyafortu
| prezbiter generał zakonu | |||
 Fresk w kościele św. Mikołaja w Treviso autorstwa Tommasa da Modeny. | |||
| Data i miejsce urodzenia | 1170-1175 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 6 stycznia 1275 | ||
| Czczony przez | |||
| Beatyfikacja | 6 stycznia 1542 | ||
| Kanonizacja | 29 kwietnia 1601 | ||
| Wspomnienie | 7 stycznia | ||
| Patron | Barcelony, prawników kościelnych, studentów prawa, hiszpańskich adwokatów | ||
| |||
Rajmund z Penyafortu, kat. Ramon de Penyafort (ur. 1170-1175 w Villa de Panudés, zm. 6 stycznia 1275 w Barcelonie) – kataloński prezbiter i generał zakonu dominikanów, uważany za ojca prawodawstwa kościelnego, współzałożyciel Zakonu NMP Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników, święty Kościoła katolickiego.
Życie
Urodził się w Villa de Panudés (k. Barcelony) w szlacheckiej katalońskiej rodzinie z Penyafortu (obecnie Santa Margarita y Monjós w Alt Penedès). Po studiach prawniczych w Bolonii, w czasie których poznał m.in. Piotra della Vigna, wykładał filozofię w Barcelonie. W 1219 został mianowany wikariuszem generalnym dla biskupstwa w Barcelonie.
W 1222 wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego św. Dominika. Zabiegał o nawrócenie muzułmanów i żydów na chrześcijaństwo.
Wraz ze św. Piotrem Nolasco założył w roku 1223 zakon Matki Bożej Łaskawej (Zakon Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników, mercedariusze), zajmujący się wykupem chrześcijan z niewoli mauretańskiej, podczas trwającej w Hiszpanii rekonkwisty[1].
Został wezwany przez papieża Grzegorza IX do Rzymu, by objąć urząd kapelana pałacu apostolskiego. Stał się osobistym spowiednikiem i doradcą papieża. Zebrał wszystkie obowiązujące w jego czasach dekrety biskupów rzymskich w jednym dziele, które Stolica Apostolska zatwierdziła bullą Rex Pacificus. Powstał w ten sposób zbiór prawa kanonicznego tzw. Decretales Gregorii IX. Za wysiłek włożony w kodyfikację, papież zaproponował Rajmundowi arcybiskupstwo Tarragony, jednakże ten nie przyjął propozycji chcąc pozostać zakonnikiem[2]. W 1238 wybrano go trzecim z kolei generałem dominikanów[2]. Zorganizował studium do nauki języka arabskiego i przyczynił się do rozwoju misji na terenach Afryki Północnej. Wywarł ogromny wpływ na życie hiszpańskiego mistyka Rajmunda Llulla. Pod koniec życia skupił się na przygotowywaniu pism i tekstów mających służyć celowi propagowania chrześcijaństwa wśród ludzi z innych kultur[2]. Według części przekazów, Rajmund miał nakłaniać Tomasza z Akwinu do napisania rozprawy Summa contra gentiles[2], choć nowsza historiografia kontestuje ten pogląd, wskazując na znaczne wykraczanie przekazu dzieła poza treści czysto misyjne, na których Rajmundowi zależało najbardziej[3].
Rajmund zmarł w Barcelonie, mając ok. 100 lat.
Ważniejsze dzieła
- Decretales ("Pięć dekretów")
- Summa iuris canonici
- Summa pœnitentiale
Kult
6 stycznia 1542 Rajmund z Penyafortu został zaliczony w poczet błogosławionych przez papieża Pawła III, a w poczet świętych wpisał go Klemens VIII w dniu 29 kwietnia 1601[4].
Jego relikwie spoczywają w Katedrze św. Eulalii w Barcelonie[2].
- Patronat
Jest patronem prawników kościelnych, studentów prawa, hiszpańskich adwokatów oraz Barcelony. Na jego cześć nadano nazwę gwatemalskiemu miastu San Raymundo.
- Dzień obchodów
Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 7 stycznia (dawniej 23 stycznia).
- Ikonografia
W ikonografii św. Rajmund przedstawiany jest w habicie dominikańskim, w białej tunice i czarnym płaszczu. Niekiedy przedstawia się go też płynącego po morzu, przy czym jego płaszcz zakonny stanowi żagiel.
Jego atrybutami są: płaszcz, księga i klucz[5].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 5: R-U. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2005 (wznowienie), s. 24. ISBN 83-7318-376-0.
- ↑ a b c d e Hubert Wołącewicz: Święty pośród świętych: Wyniesieni na ołtarze przez Jana Pawła II. Nasi patroni każdego dnia. Kielce: Jedność, 2014, s. 21. ISBN 978-83-7660-987-4.
- ↑ Jean-Pierre Torrell: Saint Thomas Aquinas. Volume 1, The person and his work. Robert Royal (tłum.). Washington D.C.: Catholic University of America Press, 2005, s. 104-7. ISBN 978-0-8132-1423-8. (ang.).
- ↑ Maestros de la Orden. Strona hiszpańskich dominikanów. [dostęp 2012-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-14)]. (hiszp.).
- ↑ Saint Raymond of Penyafort. Saints.SQPN.com. [dostęp 2012-05-13]. (ang.).
Bibliografia
- Święty Rajmund z Penyafort, prezbiter. Internetowa Liturgia Godzin. [dostęp 2012-05-13].
- Hubert Wołącewicz: Święty pośród świętych: Wyniesieni na ołtarze przez Jana Pawła II. Nasi patroni każdego dnia. Kielce: Jedność, 2014. ISBN 978-83-7660-987-4.
- p
- d
- e
| |
| |
|
Kontrola autorytatywna (osoba):
- ISNI: 0000000118217388
- VIAF: 8282151778238118130004, 79081365, 316905849, 7205159248177304870003, 53160307231457740194, 675159474354627662973, 1073154381065730291819
- LCCN: n81074464
- GND: 118787756
- LIBRIS: 31fjpnlm5j63zt6
- BnF: 122361782
- SUDOC: 076548139
- SBN: BVEV026259
- NLA: 35721762
- NKC: jo2002105967
- BNE: XX828289
- NTA: 110713850, 273796267
- BIBSYS: 1035315
- CiNii: DA11374589
- Open Library: OL132910A
- PLWABN: 9810569778105606, 9810584989205606
- NUKAT: n2005119553
- J9U: 987007299654305171
- PTBNP: 1100920
- CANTIC: a10143385
- BNA: 000034478
- LIH: LNB:+xU;=Bt
- WorldCat: lccn-n81074464
Encyklopedia internetowa:
- Britannica: biography/Saint-Raymond-of-Penafort
- Treccani: raimondo-di-penafort-santo
- Universalis: raymond-raimond-de-penafort
- Catalana: 0054196
- identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 51752
