Willem Einthoven
Willem Einthoven w 1906 roku | |||
Państwo działania | Holandia | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 21 maja 1860 | ||
Data i miejsce śmierci | 29 września 1927 | ||
Specjalność: fizjologia, histologia | |||
Alma Mater | Uniwersytet w Utrechcie | ||
Nagrody | |||
|
Willem Einthoven (ur. 21 maja 1860 w Semarang, zm. 29 września 1927 w Lejdzie) – holenderski fizjolog i histolog, laureat Nagrody Nobla w 1924 roku.
Życiorys
Był synem lekarza, urodził się w Holenderskich Indiach Wschodnich[1]. Kształcił się na Uniwersytecie w Utrechcie, gdzie uzyskał tytuł doktora medycyny w 1885 roku[1]. Od 1886 roku pracował na Uniwersytecie w Lejdzie, m.in. jako profesor[1]. Został wybrany do londyńskiego Royal Society.
Opracował teorię pola elektrycznego serca oraz ogólne prawo projekcji prądów czynnościowych serca na powierzchnię ciała. Stworzył podstawy elektrokardiografii, wykorzystując układ optyczny i skonstruowany przez siebie galwanometr strunowy (1903, tzw. galwanometr Einthovena)[1][2]. Ustalił związek kardiogramu ze skurczami mięśnia sercowego i na tej podstawie zaczął diagnozować choroby serca[2].
Za odkrycie mechanizmu rejestracji elektrokardiogramu otrzymał w 1924 roku Nagrodę Nobla[1]. Zajmował się także zjawiskami elektrycznymi układu nerwowego.
Zobacz też
- Wykaz literatury uzupełniającej: Willem Einthoven.
Przypisy
Bibliografia
- Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger: Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna. Warszawa: 1969.
- Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.
- p
- d
- e
- PWN: 3896881
- Britannica: biography/Willem-Einthoven
- NE.se: willem-einthoven
- SNL: Willem_Einthoven
- VLE: willem-einthoven
- Catalana: 0023628
- DSDE: Willem_Einthoven
- identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 17262