Ten artykuł dotyczy rodzaju broni. Zobacz też: inne znaczenia nazwy buława.
Buława[a] – jednoręczna broń obuchowa, składająca się ze styliska zakończonego kulistą lub gruszkowatą głowicą.
Opis
Buława powstała jako udoskonalona forma kościanej lub drewnianej maczugi. Używana była do rozbijania hełmu przeciwnika. Była popularną bronią na bliskim i dalekim wschodzie (starożytny Egipt, Mezopotamia, Indie, Persja, Imperium Osmańskie), a także w Europie (Węgry, Rzeczpospolita Obojga Narodów) i na Rusi. Oprócz funkcji bojowej służyła także jako znak dostojeństwa wojskowego. W Polsce znak urzędu hetmana w XVI–XVIII wieku, a później marszałka w XX wieku. Aby podkreślić znaczenie dowódcy, często wykonywano je z cennych materiałów i bogato dekorowano[1][2].
Rodzajem niewielkiej buławy jest piernacz.
Galeria
Bitwa Scytów ze Słowianami na obrazie rosyjskiego malarza Wiktora Wasniecowa. Scytyjski wojownik uzbrojony jest w buławę
↑PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9.
↑MichałM.GradowskiMichałM., ZdzisławZ.ŻygulskiZdzisławZ., Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010, s. 60–61, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493.