Ciąg Fareya

Ciąg ułamków Fareya rzędu n {\displaystyle n} – rosnący ciąg F n {\displaystyle {\mathcal {F}}_{n}} wszystkich nieskracalnych ułamków h k {\displaystyle {\frac {h}{k}}} takich, że 1 k n 0 h k {\displaystyle 1\leqslant k\leqslant n\wedge 0\leqslant h\leqslant k} [1].

Przykład

F 5 = ( 0 1 , 1 5 , 1 4 , 1 3 , 2 5 , 1 2 , 3 5 , 2 3 , 3 4 , 4 5 , 1 1 ) {\displaystyle {\mathcal {F}}_{5}=\left({\frac {0}{1}},{\frac {1}{5}},{\frac {1}{4}},{\frac {1}{3}},{\frac {2}{5}},{\frac {1}{2}},{\frac {3}{5}},{\frac {2}{3}},{\frac {3}{4}},{\frac {4}{5}},{\frac {1}{1}}\right)} [2].

Własności

  • Twierdzenie Cauchy’ego-Fareya[3].
  • Dla N 1 {\displaystyle N\geqslant 1} nie ma dwóch kolejnych ułamków o tym samym mianowniku[4].
  • Jeśli h 1 k 1 , h 2 k 2 , h 3 k 3 {\displaystyle {\frac {h_{1}}{k_{1}}},{\frac {h_{2}}{k_{2}}},{\frac {h_{3}}{k_{3}}}} są kolejnymi ułamkami ciągu ułamków Fareya F n , {\displaystyle {\mathcal {F}}_{n},} to h 2 k 2 = h 1 + h 3 k 1 + k 3 {\displaystyle {\frac {h_{2}}{k_{2}}}={\frac {h_{1}+h_{3}}{k_{1}+k_{3}}}} [5].
  • Jeśli h 1 k 1 , h 2 k 2 {\displaystyle {\frac {h_{1}}{k_{1}}},{\frac {h_{2}}{k_{2}}}} są kolejnymi ułamkami ciągu ułamków Fareya F n , {\displaystyle {\mathcal {F}}_{n},} to k 1 + k 2 n + 1 {\displaystyle k_{1}+k_{2}\geqslant n+1} [6].

Przykład zastosowania

Ta sekcja od 2017-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Znaleźć liczby m < 1 2 < d {\displaystyle m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d} najbliższe 1 2 , {\displaystyle {\sqrt {\frac {1}{2}}},} których mianowniki są mniejsze od 50.

Mamy:

0 1 < 1 2 < 1 1 , {\displaystyle {\frac {0}{1}}<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<{\frac {1}{1}},}

czyli

0 1 m < 1 2 < d 1 1 , {\displaystyle {\frac {0}{1}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {1}{1}},}

zachodzi nierówność:

0 + 1 1 + 1 m < 1 2 , {\displaystyle {\frac {0+1}{1+1}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}},}

więc:

1 2 m < 1 2 < d 1 1 . {\displaystyle {\frac {1}{2}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {1}{1}}.}

Zauważamy, że skrajne wartości są najlepszymi oszacowaniami spośród liczb o mianowniku nie większym niż 2.

Stwierdzamy, że 1 + 1 2 + 1 = 2 3 < 1 2 , {\displaystyle {\frac {1+1}{2+1}}={\frac {2}{3}}<{\sqrt {\frac {1}{2}}},}

czyli:

1 2 < 2 3 m < 1 2 < d 1 1 , {\displaystyle {\frac {1}{2}}<{\frac {2}{3}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {1}{1}},}

a zatem:

2 3 m < 1 2 < d 1 1 . {\displaystyle {\frac {2}{3}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {1}{1}}.}

W kolejnych krokach dostajemy:

2 3 m < 1 2 < d 3 4 {\displaystyle {\frac {2}{3}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {3}{4}}}
2 3 m < 1 2 < d 5 7 {\displaystyle {\frac {2}{3}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {5}{7}}}
7 10 m < 1 2 < d 5 7 {\displaystyle {\frac {7}{10}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {5}{7}}}
12 17 m < 1 2 < d 5 7 {\displaystyle {\frac {12}{17}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {5}{7}}}
12 17 m < 1 2 < d 17 24 {\displaystyle {\frac {12}{17}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {17}{24}}}
12 17 m < 1 2 < d 29 41 {\displaystyle {\frac {12}{17}}\leqslant m<{\sqrt {\frac {1}{2}}}<d\leqslant {\frac {29}{41}}}

Liczby 12 17 {\displaystyle {\frac {12}{17}}} oraz 29 41 {\displaystyle {\frac {29}{41}}} są kolejnymi liczbami w pięćdziesiątym ciągu Fareya, więc nie ma pomiędzy nimi liczby o mianowniku mniejszym niż 58, czyli są to poszukiwane liczby.

Zobacz też

  • drzewo Sterna-Brocota

Przypisy

  1. Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki, Elementarna teoria liczb, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012, ISBN 978-83-01-14855-3, s. 58, Definicja 12.2.
  2. Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki, Elementarna teoria liczb, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012, ISBN 978-83-01-14855-3, s. 58, Przykład 12.3.
  3. Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki, Elementarna teoria liczb, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012, ISBN 978-83-01-14855-3, s. 58, Twierdzenie 12.4.
  4. Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki, Elementarna teoria liczb, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012, ISBN 978-83-01-14855-3, s. 59, Twierdzenie 12.6.
  5. Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki, Elementarna teoria liczb, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012, ISBN 978-83-01-14855-3, s. 59, Twierdzenie 12.7.
  6. Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki, Elementarna teoria liczb, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012, ISBN 978-83-01-14855-3, s. 59, Twierdzenie 12.8.

Linki zewnętrzne

  • Eric W.E.W. Weisstein Eric W.E.W., Farey Sequence, [w:] MathWorld, Wolfram Research [dostęp 2020-12-12]  (ang.).
  • p
  • d
  • e
Ciągi liczbowe
pojęcia
definiujące
ciągi ogólne
ciągi liczbowe
  • przeciwdziedzina
  • liczba
typy ciągów
ogólne
nieskończone
przykłady ciągów
liczb naturalnych
niemalejące
inne
inne przykłady
ciągów liczb
twierdzenia
o granicach
inne
powiązane pojęcia
Kontrola autorytatywna (ciąg liczbowy):
  • NDL: 00562080