Język knaan
 | Ten artykuł od 2009-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| Obszar | Czechy, Łużyce, Polska | ||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | język wymarły | ||
| Pismo/alfabet | hebrajskie | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Kody języka | |||
| ISO 639-2 | sla | ||
| ISO 639-3 | czk | ||
| IETF | czk | ||
| Glottolog | brak | ||
| Linguist List | czk | ||
| SIL | CZK | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język knaan (Leshon Knaan, język judeosłowiański, język Kanaanu) – wymarły język (lub grupa języków) diaspory żydowskiej, który rozwinął się na bazie języków słowiańskich, głównie w oparciu o język czeski. Był używany na terenach słowiańskich do czasów średniowiecza. Zaliczany jest do języków zachodniosłowiańskich.
Niektórzy badacze twierdzą, że przetrwał do czasu ekspansji kultury aszkenazyjskiej i języka jidysz, przez który został wchłonięty i zasymilowany. Znane jest przynajmniej jedno świadectwo piśmiennicze[potrzebny przypis] z końca XVI wieku w języku polskim (?), zapisane jednak literami hebrajskimi. Świadczyć za tym miałyby również archaiczne zapożyczenia z języków słowiańskich w jidysz, w formach, które w czasie jego ekspansji w językach słowiańskich już nie istniały. Miałyby to być zapożyczenia z knaan.
Jeszcze inna hipoteza wyjaśniająca pochodzenie elementu słowiańskiego w jidysz, zaproponowana przez Paula Wexlera, zakłada, że on sam ma rodowód judeosłowiański (judeołużycki), a dopiero z czasem został zgermanizowany i błędnie jest klasyfikowany jako język germański.
Jednym z nielicznych dowodów istnienia języków judeosłowiańskich (w tym przypadku judeopolskiego) są napisy na XII- i XIII-wiecznych brakteatach polskich bitych przez żydowskich mincerzy na dworze Mieszka Starego i Leszka Białego. Jedna z zachowanych inskrypcji brzmi: משקא קרל פלסק, co transliteruje się mškɔ krl plsk i odczytuje „Mieszko król Polski”.
Zobacz też
- Sefardyjczycy
- Knaanejczycy
- Żydzi aszkenazyjscy
- ladino
Linki zewnętrzne
- Ethnologue – CZK
- Błogosławieństwo Mieszkowi
- p
- d
- e
- ↑ Język prasłowiański nie jest językiem słowiańskim, lecz przodkiem wszystkich języków słowiańskich.
- p
- d
- e
| Żydowskie ruchy religijne |
|
|---|---|
| Ludy wyznające judaizm | |
| Filozofia żydowska |
|
| Teksty religijne |
|
| Postacie |
|
| Życie i kultura |
|
| Święta | |
| Ważne miejsca i stanowiska | |
| Modlitwy i przedmioty kultu |
|
| Języki | |
| Historia |
|
| Polityka | |
| Antysemityzm |
|
