Języki tocharskie

Języki tocharskie – grupa języków indoeuropejskich, które występowały na obszarze wschodniego Turkiestanu Chińskiego i Azji Środkowej. Na pustyni Takla-Makan odkryto spisane na liściach palmowych teksty religijne w dwóch odmianach języków tocharskich: język tocharski A (wschodni) i język tocharski B (zachodni). Teksty te, zapisane pismem brahmi, pochodzą z okresu V–VIII wieku n.e. i są przekładami indyjskich tekstów spisanych w sanskrycie. Języki tocharskie wymarły po VIII wieku wraz z kulturą Tocharów, którzy zostali najechani i podbici przez Ujgurów^[1].

Języki tocharskie odkryli i opisali Emil Sieg^[2] i Wilhelm Siegling^[3][4].

Historia

Szacuje się, że dialekt który dał początek językom tocharskim wydzielił się z kontinuum indoeuropejskiego około roku 3800 p.n.e.^[5] Jego użytkownicy zamieszkiwali prawdopodobnie tereny pomiędzy Dunajem a Dnieprem, skąd około połowy IV tysiąclecia p.n.e. wyruszyli na wschód. Dotarli na północne zbocza Ałtaju i Sajanów, gdzie prawdopodobnie mocno wpłynęli na kształt kultury afanasjewskiej. Za jej pośrednictwem, i poprzez kulturę okuniewską, zapożyczenia z języka prototocharskiego trafiły do języków samojedzkich^[5].

Tocharowie następnie przekroczyli góry i osiedlili się na terenie Kotliny Kaszgarskiej w dzisiejszym Sinciangu. Tam nastąpił rozdział na wariant A i wariant B^[5]. W II wieku p.n.e. Tocharów pokonał i zepchnął na zachód do Baktrii lud Xiongnu. Tam nastąpiło obustronne mieszanie się słownictwa tocharskiego i baktryjskiego (językiem baktryjskim nie posługiwano się na obszarze Kotliny Kaszgarskiej). Część Tocharów powróciła później do Sinciangu^[5].

W pierwszych wiekach naszej ery w Kotlinie Kaszgarskiej posługiwano się wieloma językami poza tocharskimi, głównie irańskimi (średnioperskim, sogdyjskim, partyjskim), a także dwoma wariantami języka saka^[5]. Napływ Ujgurów i ekspansja islamu w IX wieku sprawiła, że ujgurski wyparł tocharski i inne języki w roli języka literackiego w regionie^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 706–707.
• Daniela Podlawska: Gramatyka historyczna języka polskiego z elementami gramatyki języka staro-cerkiewno-słowiańskiego i dialektologii. Słupsk: Wyższa Szkoła Pedagogiczna, 1999. ISBN 978-83-87006-13-6.

Linki zewnętrzne

• Todd B.T.B. Krause Todd B.T.B., JonathanJ. Slocum JonathanJ., Tocharian Online [online], Linguistic Research Center, Uniwersytet Teksański w Austin [dostęp 2022-05-23]  (ang.).