Jakub Błaszczykowski

Jakub Błaszczykowski

Jakub Błaszczykowski (2019)
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1985 Truskolasy
Wzrost	175 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1993–2002 Raków Częstochowa 2002 Górnik Zabrze 2003 KS Częstochowa
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 2003–2004 KS Częstochowa 24 (11) 2005–2007 Wisła Kraków 51 (3) 2007–2016 Borussia Dortmund 197 (27) 2015–2016 → Fiorentina (wyp.) 15 (2) 2016–2019 VfL Wolfsburg 38 (1) 2019–2023 Wisła Kraków 50 (16) W sumie: 375 (60)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2004  Polska U-19 8 (0) 2005–2006  Polska U-21 3 (1) 2005  Polska B 1 (0) 2006–2023  Polska 109 (21) W sumie: 121 (22)
↑ Aktualne na: 4 czerwca 2023. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ↑ Aktualne na: 16 czerwca 2023.
Dorobek medalowy
Inne nagrody Piłkarz Roku w Polsce 1. miejsce 2008 1. miejsce 2010 Plebiscyt „Przeglądu Sportowego” Superczempion 2023
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Jakub Błaszczykowski^ⓘJakub Błaszczykowski, używający również zdrobnienia Kuba (ur. 14 grudnia 1985^[1] w Truskolasach) – polski piłkarz oraz działacz sportowy i społeczny.

W latach 2006–2023 reprezentant Polski w piłce nożnej, w latach 2010–2014 kapitan drużyny narodowej. Uczestnik Mistrzostw Świata 2018 oraz Mistrzostw Europy 2012 i 2016. Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta, zawodnik z najdłuższym stażem, drugi pod kątem liczby występów i jeden z sześciu piłkarzy (obok Grzegorza Laty, Michała Żewłakowa, Roberta Lewandowskiego, Kamila Glika i Grzegorza Krychowiaka), który ma na koncie co najmniej 100 występów w reprezentacji Polski.

Zdobywca mistrzostwa Polski z Wisłą Kraków, dwukrotny zdobywca mistrzostwa Niemiec, a także Pucharu Niemiec i Superpucharu Niemiec oraz finalista Ligi Mistrzów UEFA w barwach Borussii Dortmund. Od 2019 ponownie związany z Wisłą Kraków jako piłkarz i współwłaściciel klubu. Dwukrotny laureat Plebiscytu Piłki Nożnej w kategorii „Piłkarz Roku” (2008, 2010). Za „wybitne osiągnięcia sportowe, za działalność społeczną i charytatywną oraz upowszechnianie i rozwój sportu wśród dzieci i młodzieży” odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Za działalność społeczną wyróżniony ponadto Orderem Uśmiechu, Medalem Świętego Brata Alberta i Odznaką „Honoris Gratia”.

Kariera klubowa

Początki

Wychowywał się w niewielkiej miejscowości Truskolasy koło Częstochowy. W wieku czterech lat zaczął grać w piłkę ze swoim starszym o trzy lata bratem Dawidem ^[2]. Gdy miał siedem lat, rozpoczął treningi w Rakowie Częstochowa, gdzie spędził osiem lat^[3]. Latem 2002 trafił do Górnika Zabrze i przez ok. trzy miesiące występował w szkółce piłkarskiej tego klubu^[4]. Rozczarowany współpracą z pozostałymi zawodnikami Górnika, wiosną 2003 wrócił do Częstochowy i rozpoczął grę w IV-ligowym KS Częstochowa^[5], a swoją pierwszą bramkę w barwach tego klubu zdobył 25 października 2003 w meczu z rezerwami Górnika Zabrze. Do końca sezonu 2003/2004 trafił jeszcze cztery razy (hat trick w spotkaniu przeciwko GKS Tychy'71 i gol w pojedynku z Szombierkami Bytom). W rundzie jesiennej kolejnego sezonu strzelił sześć bramek.

Był na testach w różnych klubach wyższych lig, m.in. w GKS-ie Bełchatów, Tirolu Innsbruck i Lechu Poznań; był bliski przejścia do tego ostatniego klubu, jednak strony nie doszły do porozumienia w sprawie kontraktu^[6][7].

Wisła Kraków

8 lutego 2005 przyjechał na testy do Wisły Kraków, a jego talent dostrzegł czeski trener tego zespołu Verner Lička, dzięki czemu 24 lutego strony podpisały pięcioletni kontrakt^[8]. W polskiej ekstraklasie zadebiutował 20 marca 2005, w wygranym 3:1 spotkaniu przeciwko Polonii Warszawa. W sezonie 2004/2005 zdobył mistrzostwo Polski^[9]. W tym sezonie został okrzyknięty odkryciem rundy wiosennej oraz zagrał łącznie w 15 meczach, strzelił dwie bramki i zaliczył dwie asysty^[10]. Otrzymał także propozycje transferu do kilku zagranicznych klubów, m.in. do Zenitu Petersburg, jednak zostały one odrzucone^[11].

W sezonie 2005/2006 zagrał z Wisłą Kraków w 20 meczach, w których zaliczył łącznie pięć asyst^[12]. W 2006 wraz z klubem zdobył wicemistrzostwo Polski, a także został wybrany przez czytelników „Gazety Krakowskiej” najlepszym piłkarzem Małopolski 2006 oraz zdobył piłkarskiego Oscara za rok 2006 w kategorii „najlepszy pomocnik Orange Ekstraklasy” w plebiscycie Canal Plus, w którym wyboru dokonują piłkarze 16 klubów ekstraklasy^[13]. W sezonie 2006/2007 zagrał w 32 meczach, strzelił trzy bramki i zaliczył dziewięć asyst^[12].

W barwach Wisły rozegrał w ekstraklasie 51 spotkań, w których strzelił trzy bramki.

Borussia Dortmund

22 lutego 2007 Wisła Kraków poinformowała, że Błaszczykowski przejdzie po zakończeniu sezonu 2006/2007 do klubu Borussia Dortmund^[14], z którym zawodnik tego samego dnia podpisał czteroletni kontrakt^[15]. Transfer kosztował niemiecki klub 3 mln euro^[16]. Na prośbę kierownictwa klubu na swojej koszulce piłkarskiej umieścił zdrobnienie swojego imienia, ponieważ Niemcy mieli kłopoty z prawidłowym wymówieniem jego nazwiska^[17]. Swój pierwszy (nieoficjalny) mecz w barwach Borussii rozegrał 12 lipca 2007 w Brnie przeciwko belgijskiemu zespołowi RSC Anderlecht, a w trakcie spotkania strzelił swojego pierwszego gola jako gracz niemieckiego klubu^[18]. Po tym spotkaniu został uznany za najlepszego piłkarza meczu. 4 sierpnia 2007 zadebiutował oficjalnie jako zawodnik Borussii podczas wygranego 4:1 meczu z 1 FC Magdeburg^[19]. 12 sierpnia 2007 w spotkaniu z MSV Duisburg po raz pierwszy zagrał w Bundeslidze, a 25 kwietnia 2008 w meczu przeciwko Eintrachtowi Frankfurt strzelił swojego pierwszego gola w lidze niemieckiej^[20][18]. Sezon zakończył zagraniem w 27 meczach, podczas których strzelił jedną bramkę i zaliczył pięć asyst^[12].

23 lipca 2008 zdobył z Borussią pierwszy w swojej karierze Superpuchar Niemiec – zespół pokonał w finale, na własnym stadionie, 2:1 zespół Bayernu Monachium, a Błaszczykowski w 29. minucie spotkania zdobył pierwszą bramkę meczu^[21]. W grudniu 2008 został wybrany przez tygodnik „Piłka Nożna” najlepszym polskim piłkarzem roku^[22]. W styczniu 2009 został uznany przez kibiców najlepszym piłkarzem roku Borussii, zdobywając 35% głosów^[23]. W sezonie 2008/2009 zagrał w 29 meczach, strzelił trzy gole i zaliczył siedem asyst, a w kolejnym sezonie wystąpił podczas 34 spotkań, strzelił jednego gola i zaliczył cztery asysty^[12].

W sezonie 2010/2011 zdobył z Borussią Dortmund mistrzostwo Niemiec^[18]. 20 listopada 2010 podczas meczu z SC Freiburgiem nie trafił piłką do pustej bramki, co było szeroko komentowane w międzynarodowej prasie, a dziennik „The Sun” określił najgorszym pudłem w historii Borussii od 25 lat oraz jednym z najbardziej spektakularnych chybień w historii futbolu^{[24][25][26][27]}. W 2010 ponownie zwyciężył w plebiscycie „Piłki nożnej” w kategorii piłkarz roku^[18]. W sezonie 2010/2011 zagrał podczas 37 spotkań, strzelił trzy gole i zaliczył pięć asyst^[12]. 13 września 2011 w meczu fazy grupowej przeciwko Arsenalowi (1:1), debiutował w Lidze Mistrzów, a 6 grudnia 2011 w spotkaniu z Olympique Marsylia (2:3) zdobył swoją pierwszą bramkę w tych rozgrywkach^[28]. W sezonie 2011/2012 z Borussią Dortmund wygrał rozgrywki Bundesligi oraz zdobył Puchar Niemiec, a także był nominowany do nagrody UEFA dla najlepszego piłkarza sezonu grającego na europejskich stadionach^[29]. Zagrał łącznie w 40 meczach, strzelił siedem goli i zaliczył 12 asyst, z czego dwie bramki trafił podczas meczu z HSV Hamburg w styczniu 2012, za co był chwalony w branżowej prasie^[30]. Magazyn „Kicker” w podsumowaniu roku 2012 okrzyknęli go największym dżentlemenem Bundesligi z uwagi na fakt, iż przez 5638 minut gry w ciągu trzech lat nie dostał ani jednej żółtej kartki^[31].

W sezonie 2012/2013 zajął z Borussią Dortmund drugie miejsce w lidze niemieckiej oraz doszedł do finału Ligi Mistrzów^[32]. Po tym sezonie, zakończonym rozegraniem 41 meczów oraz strzeleniem 14 bramek i zaliczeniem 15 asyst, przedłużył kontrakt z klubem do 30 czerwca 2018^[33]. 27 lipca 2013 po raz drugi w karierze sięgnął po trofeum Superpucharu Niemiec, pokonując w finale zespół Bayernu^[34][35]. 25 stycznia 2014 w meczu ligowym przeciwko FC Augsburg doznał kontuzji kolana (zerwanie więzadeł krzyżowych przednich w lewym kolanie^[36]) i od tego czasu rozegrał jedynie 20 meczów, podczas których spędził na boisku raptem 966 minut; nie licząc kilkuminutowej gry podczas towarzyskiego meczu ze Śląskiem Wrocław w sierpniu, powrócił do gry 9 grudnia w 84. minucie spotkania z Anderlechtem Bruksela^[37].

Po sezonie 2014/2015 w Dortmundzie doszło do zmiany trenera, a Błaszczykowski doznał dwóch urazów podczas okresu przygotowawczego, w związku z czym nie wystąpił w żadnym z ośmiu oficjalnych spotkań Borussii Dortmund w kolejnym sezonie^[38]. Trudna sytuacja i składający się na nią brak regularnych występów zmusił go do opuszczenia klubu po ośmiu latach gry i udania się na wypożyczenie. Łącznie w barwach Borussii Dortmund rozegrał 253 mecze, w których strzelił 32 gole i zanotował 52 asysty. Dzięki boiskowej waleczności i przywiązaniu do klubowych barw zyskał sobie uznanie i szacunek tamtejszych kibiców; pozostawał w niemieckim zespole mimo ofert ze strony Juventusu (2013)^[39] czy lokalnego rywala Schalke 04 (2015)^[40]. W zespole BVB przez pewien okres występował także z innymi reprezentantami Polski – w 2007 dzielił klubową szatnię z Euzebiuszem Smolarkiem, a od 2010 po przyjściu do klubu Lewandowskiego i Piszczka tworzył z nimi doskonale współpracujący na boisku i uwielbiany przez kibiców kolektyw, często nazywany „polskim trio z Dortmundu”.

ACF Fiorentina

31 sierpnia 2015 w ostatnim dniu letniego okienka transferowego został zawodnikiem włoskiej Fiorentiny, do której trafił z Borussii Dortmund na zasadzie rocznego wypożyczenia z opcją pierwokupu^[41]. W Serie A zadebiutował 12 września 2015 w wygranym 1:0 meczu ACF Fiorentina – Genoa CFC, a swoje premierowe trafienie na włoskich boiskach zanotował 23 września 2015 w wygranym 2:0 meczu z Bolonią – strzelił gola w 71. minucie, zdobywając pierwszą bramkę meczu^[42]. Drugą bramkę dla Fiorentiny strzelił 6 stycznia 2016, ustalając na 3:1 wynik wyjazdowego spotkania z US Palermo. Z Violą zagrał także w fazie grupowej Ligi Europy, gdzie rywalizował m.in. z Lechem Poznań. W barwach ACF rozegrał łącznie 20 spotkań, w których strzelił dwie bramki i zanotował cztery asysty.

VfL Wolfsburg

Po powrocie z wypożyczenia nie został uwzględniony w planach trenera Thomasa Tuchela, więc zmuszony był poszukiwać nowego zespołu. Wybór padł na niemiecki VfL Wolfsburg, który zapłacił za reprezentanta Polski 5 mln euro^[43]. 1 sierpnia 2016 podpisał trzyletni kontrakt z klubem^[44]. W Wolfsburgu oficjalnie zadebiutował 20 sierpnia 2016, w wygranym 2:1, meczu pierwszej rundy Pucharu Niemiec przeciwko FSV Frankfurt^[45]. 17 września 2016 w meczu z TSG 1899 Hoffenheim (0:0) zanotował swój 200. występ w Bundeslidze^[46]. W tym meczu wystąpił z opaską kapitana VfL^[47]. 18 lutego 2017 przed rozpoczęciem wyjazdowego, ligowego meczu z Borussią Dortmund, został oficjalnie pożegnany przez władze i kibiców BVB. Prezydent klubu Hans-Joachim Watzke wraz z dyrektorem sportowym Michaelem Zorcem wręczyli swojemu byłemu zawodnikowi bukiet kwiatów oraz pamiątkowy kolaż ze zdjęć ukazujących najlepsze momenty polskiego pomocnika w drużynie z Dortmundu. Fani Borussii podziękowali mu za lata gry, bijąc brawo i skandując głośno jego imię^[48]. 15 października 2017, zapewniając drużynie remis, 2:2, w wyjazdowym spotkaniu z Bayerem 04 Leverkusen, zdobył swoją jedyną bramkę dla Wolfsburga^[49]. Od listopada 2017 cierpiał na przewlekłe bóle pleców, które uniemożliwiały mu trenowanie. Leczony był w Niemczech, a także w Polsce, gdzie rehabilitował się pod okiem fizjoterapeuty Leszka Dyi^[50][51]. Do gry powrócił 28 kwietnia 2018, rozgrywając 75 minut w meczu z Hamburgerem SV (1:3)^[52]. 3 stycznia 2019 rozwiązał kontrakt za porozumieniem stron^[53].

Powrót do Wisły Kraków

W styczniu 2019 powrócił do Wisły Kraków, pogrążonej w kłopotach finansowych. Wspomógł klub pożyczką w wysokości 1,33 mln zł, a 7 lutego podpisał z nim półroczny kontrakt. Zgodnie z warunkami umowy zarabiał 500 zł miesięcznie, a całą kwotę zobowiązał się przekazać na zakup biletów dla dzieci z domów dziecka^[54]. W sezonie 2018/2019 wystąpił w ośmiu spotkaniach i strzelił pięć bramek^[55].

Od sierpnia 2021 do kwietnia 2023 nie zaliczył żadnego występu dla „Białej Gwiazdy”, z powodu urazu kolana i późniejszego leczenia, aż 20 maja 2023 wrócił na boisko, wchodząc w 82. minucie meczu I ligi przeciwko Podbeskidziu Bielsko-Biała^[56].

20 lipca 2023 przekazał informacje o zakończeniu piłkarskiej kariery^[57]. Krakowski klub poinformował, że zamierza pożegnać i uhonorować Błaszczykowskiego 5 sierpnia, przy okazji pierwszego spotkania w nowym sezonie rozgrywanego na własnym stadionie przeciwko Stali Rzeszów^[58][59].

Kariera reprezentacyjna

Polska U-19

W reprezentacji Polski U-19 zadebiutował 30 marca 2004 w spotkaniu z Litwą. Wystąpił w dwóch meczach półfinałowego turnieju eliminacyjnego Mistrzostw Europy U-19, ze Szkocją i z Finlandią. W sumie w barwach reprezentacji do lat 19 wystąpił w ośmiu meczach. Był powołany na Mistrzostwa Europy U-19 2004 w Szwajcarii, zagrał na nich w jednym meczu z Hiszpanią^[60].

Polska U-21

W reprezentacji reprezentacji młodzieżowej U-21, prowadzonej przez Władysława Żmudę, zadebiutował 3 czerwca 2005 w spotkaniu rundy eliminacyjnej Mistrzostw Europy U-21 z Azerbejdżanem^[61]. Był powołany również na następny mecz eliminacji, ale nie mógł w nim wystąpić z powodu kontuzji stopy, której doznał podczas meczu Wisły Kraków z Panathinaikosem.

28 lutego 2006 zagrał w spotkaniu reprezentacji do lat 21 z Hiszpanią, a mimo przegranego meczu został wyróżniony przez trenera Andrzeja Zamilskiego za swoją postawę na boisku. 16 sierpnia zdobył bramkę w pierwszym meczu eliminacji młodzieżowych mistrzostw Europy z Łotwą, po którego rozegraniu Zamilski również go wyróżnił. Nie zagrał w drugim, ostatnim spotkaniu grupy eliminacyjnej z Portugalii, ponieważ został powołany do pierwszej reprezentacji Polski na mecz eliminacji Euro 2008.

Polska

Do reprezentacji seniorskiej dołączył 6 grudnia 2005 w spotkaniu kadry B przeciwko Szkocji. W pierwszej reprezentacji zadebiutował 28 marca 2006 w towarzyskim meczu z Arabią Saudyjską w Rijadzie^[62] (wygranym 2:1). Ówczesny selekcjoner Paweł Janas zamierzał powołać Błaszczykowskiego do 23-osobowej kadry na turniej finałowy Mistrzostw Świata 2006, jednak z powodu urazu pleców do tego nie doszło^[63]. Podobna sytuacja miała miejsce dwa lata później za kadencji Leo Beenhakkera, kiedy to znalazł się w drużynie na Euro 2008, jednak kolejna kontuzja spowodowała, że jego miejsce w reprezentacji zajął Łukasz Piszczek^[64].

Swoją pierwszą bramkę dla reprezentacji Polski zdobył 22 sierpnia 2007 w zremisowanym 2:2 towarzyskim spotkaniu z Rosją w Moskwie. 11 października 2008 w meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Świata 2010 przeciwko Czechom przyczynił się do zwycięstwa Polski (2:1), asystując przy bramce Pawła Brożka oraz strzelając drugiego gola.

17 listopada 2010 zadebiutował w roli kapitana reprezentacji podczas meczu z Wybrzeżem Kości Słoniowej (wygranym 3:1)^[65]. 10 sierpnia 2011 strzelił jedyną bramkę w towarzyskim meczu z Gruzją. Został powołany przez Franciszka Smudę do kadry reprezentacji Polski na Euro 2012, gdzie zagrał we wszystkich trzech meczach fazy grupowej. 8 czerwca 2012 w meczu inaugurującym turniej, z Grecją, zakończonym remisem 1:1, asystował przy bramce zdobytej przez Roberta Lewandowskiego na 1:0 w 17. minucie spotkania. W drugim spotkaniu przeciwko Rosji strzelił jedynego gola dla Polaków^[27], ustalając wynik meczu na 1:1.

22 marca 2013 w meczu z Ukrainą rozegrał 60. spotkanie w barwach reprezentacji Polski i dołączył do Klubu Wybitnego Reprezentanta^[60].

W 2014 z powodu kontuzji nie wystąpił w żadnym meczu polskiej kadry narodowej^[66]. 9 grudnia 2014 selekcjoner Adam Nawałka poinformował, że opaskę kapitana reprezentacji Polski przejmie na stałe Robert Lewandowski^[67][68]. W czerwcu 2015 po prawie dwóch latach przerwy powrócił do kadry. 13 czerwca 2015 w szóstym meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Europy 2016 wszedł na boisko w 63. minucie meczu z Gruzją, zmieniając Sławomira Peszkę. W doliczonym czasie gry zaliczył asystę przy drugiej bramce Roberta Lewandowskiego.

12 maja 2016 został powołany przez selekcjonera Adama Nawałkę do szerokiej kadry na Mistrzostwa Europy 2016 we Francji^[69]. 30 maja 2016 selekcjoner oficjalnie powołał go do ścisłego składu na turniej^[70]. Podczas finałów Euro 2016 jako jeden z liderów drużyny zagrał we wszystkich pięciu meczach reprezentacji, czterokrotnie wychodząc w podstawowym składzie, i strzelił dwie bramki: zwycięską w meczu z Ukrainą (1:0, w meczu tym wszedł po przerwie) oraz dającą Polsce prowadzenie w wygranym, po rzutach karnych, meczu ze Szwajcarią. Zanotował także asystę przy zwycięskim golu Arkadiusza Milika w pierwszym meczu fazy grupowej z Irlandią Północną (1:0). Reprezentacja Polski ostatecznie dotarła wówczas do ćwierćfinału turnieju, gdzie po remisie 1:1 uległa w konkursie rzutów karnych, późniejszemu Mistrzowi Europy – Portugalii po tym, jak Błaszczykowski nie wykorzystał jedenastki. Ćwierćfinał okazał się najlepszym wynikiem, jaki Polska kiedykolwiek osiągnęła na Mistrzostwach Europy^[71][72]. 8 lipca 2016, w głosowaniu „Przeglądu Sportowego” został uznany przez kibiców najlepszym polskim piłkarzem Euro 2016^[73].

Był jedną z wiodących postaci drużyny, która z pierwszego miejsca w grupie E awansowała na Mistrzostwa Świata 2018 rozgrywane w Rosji. W eliminacjach wystąpił we wszystkich 10 spotkaniach, strzelając jedną bramkę i notując trzy asysty. 4 czerwca 2018 selekcjoner Adam Nawałka oficjalnie powołał go do składu na Mistrzostwa Świata 2018^[74]. 19 czerwca 2018, wychodząc w podstawowym składzie na pierwszy mecz fazy grupowej turnieju z Senegalem (1:2), rozegrał swoje 100. spotkanie w reprezentacji Polski^[75]. Był to jego jedyny występ na Mundialu, na którym Polska odpadła z rywalizacji po fazie grupowej.

27 sierpnia 2018 nowy selekcjoner, Jerzy Brzęczek, powołał go do kadry na mecz Ligi Narodów z Włochami oraz towarzyski z Irlandią^[76]. W obu spotkaniach wystąpił w podstawowym składzie. 11 października 2018 w meczu Ligi Narodów przeciwko Portugalii zdobył bramkę na 2:3^[77].

Od 2019 do 2022 nie występował w kadrze narodowej^[78]. 27 kwietnia 2023 prezes PZPN Cezary Kulesza potwierdził, że rozgrywany 16 czerwca 2023 mecz towarzyski przeciwko Niemcom na Stadionie Narodowym będzie oficjalnym pożegnaniem Jakuba Błaszczykowskiego z reprezentacją^[78]. 14 czerwca 2023 dołączył do przygotowującej się do tegoż spotkania kadry narodowej^[79], a dzień później wraz z selekcjonerem Fernando Santosem wziął udział w konferencji przedmeczowej^[80][81]. W meczu z Niemcami Błaszczykowski wystąpił przez pierwsze szesnaście minut, jako kapitan drużyny narodowej^[82]. Schodząc z boiska został pożegnany owacją na stojąco przez kibiców oraz szpalerem, który utworzyli piłkarze Polski i Niemiec^[82].

Statystyki

Klubowe

(aktualne na dzień 11 czerwca 2022)

Klub	Sezon	Liga	Liga		Puchary krajowe[a]		Europa[b]		Inne[c]		Suma
			Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki	Mecze	Bramki
KS Częstochowa	2002/03	IV liga	2	0	–		–		–		2	0
	2003/04	IV liga	13	5	–		–		–		13	5
	2004/05	IV liga	9	6	–		–		–		9	6
	Ogólnie		24	11	0	0	0	0	0	0	24	11
Wisła Kraków	2004/05	I liga	11	1	4	1	–		–		15	2
	2005/06	I liga	17	0	2	0	1	0	–		20	0
	2006/07	I liga	23	2	1	1	8	0	–		32	3
	Ogólnie		51	3	7	2	9	0	0	0	67	5
Borussia Dortmund	2007/08	Bundesliga	24	1	3	0	–		–		27	1
	2008/09	Bundesliga	27	3	–		2	0	–		29	3
	2009/10	Bundesliga	32	1	2	0	–		–		34	1
	2010/11	Bundesliga	29	3	1	0	7	0	–		37	3
	2011/12	Bundesliga	29	6	6	0	5	1	–		40	7
	2012/13	Bundesliga	27	11	4	2	10	1	–		41	14
	2013/14	Bundesliga	16	2	3	0	6	1	–		25	3
	2014/15	Bundesliga	13	0	4	0	3	0	–		20	0
	Ogólnie		197	27	23	2	33	3	0	0	253	32
ACF Fiorentina (wyp.)	2015/16	Serie A	15	2	–		5	0	–		20	2
	Ogólnie		15	2	0	0	5	0	0	0	20	2
VfL Wolfsburg	2016/17	Bundesliga	28	0	2	0	–		–		30	0
	2017/18	Bundesliga	9	1	2	0	–		2	0	13	1
	2018/19	Bundesliga	1	0	1	0	–		–		2	0
	Ogólnie		38	1	5	0	0	0	2	0	45	1
Wisła Kraków	2018/19	Ekstraklasa	8	5	–		–		–		8	5
	2019/20	Ekstraklasa	22	7	–		–		–		22	7
	2020/21	Ekstraklasa	16	4	–		–		–		16	4
	2021/22	Ekstraklasa	2	0	–		–		–		2	0
	Ogólnie		48	16	0	0	0	0	0	0	48	16
Ogólnie w karierze			373	60	35	4	47	3	2	0	437	67

Reprezentacyjne

(aktualne na dzień 16 czerwca 2023)

Reprezentacja	Rok	Mecze	Bramki
Polska
	2006	6	0
	2007	7	1
	2008	6	1
	2009	8	0
	2010	9	2
	2011	12	4
	2012	10	4
	2013	10	2
	2015	7	1
	2016	14	3
	2017	8	1
	2018	8	2
	2019	3	0
	2023	1	0
Suma		109	21

Mecze i gole w reprezentacji
Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Gol	Wynik	Rozgrywki
1.	28.03.2006	Rijad	Arabia Saudyjska		2:1	towarzyski
2.	02.09.2006	Bydgoszcz	Finlandia		1:3	el. ME 2008
3.	06.09.2006	Warszawa	Serbia		1:1	el. ME 2008
4.	07.10.2006	Ałmaty	Kazachstan		1:0	el. ME 2008
5.	11.10.2006	Chorzów	Portugalia		2:1	el. ME 2008
6.	15.11.2006	Bruksela	Belgia		1:0	el. ME 2008
7.	28.03.2007	Kielce	Armenia		1:0	el. ME 2008
8.	02.06.2007	Baku	Azerbejdżan		3:1	el. ME 2008
9.	06.06.2007	Erywań	Armenia		0:1	el. ME 2008
10.	22.08.2007	Moskwa	Rosja		2:2	towarzyski
11.	08.09.2007	Lizbona	Portugalia		2:2	el. ME 2008
12.	12.09.2007	Helsinki	Finlandia		0:0	el. ME 2008
13.	17.11.2007	Chorzów	Belgia		2:0	el. ME 2008
14.	20.08.2008	Lwów	Ukraina		0:1	towarzyski
15.	06.09.2008	Wrocław	Słowenia		1:1	el. MŚ 2010
16.	10.09.2008	Serravalle	San Marino		2:0	el. MŚ 2010
17.	11.10.2008	Chorzów	Czechy		2:1	el. MŚ 2010
18.	15.10.2008	Bratysława	Słowacja		1:2	el. MŚ 2010
19.	19.11.2008	Dublin	Irlandia		3:2	towarzyski
20.	28.03.2009	Belfast	Irlandia Północna		2:3	el. MŚ 2010
21.	01.04.2009	Kielce	San Marino		10:0	el. MŚ 2010
22.	12.08.2009	Bydgoszcz	Grecja		2:0	towarzyski
23.	05.09.2009	Chorzów	Irlandia Północna		1:1	el. MŚ 2010
24.	09.09.2009	Maribor	Słowenia		0:3	el. MŚ 2010
25.	10.10.2009	Praga	Czechy		0:2	el. MŚ 2010
26.	14.10.2009	Chorzów	Słowacja		0:1	el. MŚ 2010
27.	14.11.2009	Warszawa	Rumunia		0:1	towarzyski
28.	03.03.2010	Warszawa	Bułgaria		2:0	towarzyski
29.	29.05.2010	Kielce	Finlandia		0:0	towarzyski
30.	02.06.2010	Kufstein	Serbia		0:0	towarzyski
31.	08.06.2010	Murcja	Hiszpania		0:6	towarzyski
32.	11.08.2010	Szczecin	Kamerun		0:3	towarzyski
33.	04.09.2010	Łódź	Ukraina		1:1	towarzyski
34.	07.09.2010	Kraków	Australia		1:2	towarzyski
35.	09.10.2010	Chicago	Stany Zjednoczone		2:2	towarzyski
36.	17.11.2010	Poznań	Wybrzeże Kości Słoniowej		3:1	towarzyski
37.	09.02.2011	Faro	Norwegia		1:0	towarzyski
38.	25.03.2011	Kowno	Litwa		0:2	towarzyski
39.	29.03.2011	Pireus	Grecja		0:0	towarzyski
40.	05.06.2011	Warszawa	Argentyna		2:1	towarzyski
41.	09.06.2011	Warszawa	Francja		0:1	towarzyski
42.	10.08.2011	Lubin	Gruzja		1:0	towarzyski
43.	02.09.2011	Warszawa	Meksyk		1:1	towarzyski
44.	06.09.2011	Gdańsk	Niemcy		2:2	towarzyski
45.	07.10.2011	Seul	Korea Południowa		2:2	towarzyski, (nieuznawany przez FIFA)
46.	11.10.2011	Wiesbaden	Białoruś		2:0	towarzyski
47.	11.11.2011	Wrocław	Włochy		0:2	towarzyski
48.	15.11.2011	Poznań	Węgry		2:1	towarzyski
49.	29.02.2012	Warszawa	Portugalia		0:0	towarzyski
50.	26.05.2012	Klagenfurt	Słowacja		1:0	towarzyski
51.	02.06.2012	Warszawa	Andora		4:0	towarzyski
52.	08.06.2012	Warszawa	Grecja		1:1	ME 2012
53.	12.06.2012	Warszawa	Rosja		1:1	ME 2012
54.	16.06.2012	Wrocław	Czechy		0:1	ME 2012
55.	15.08.2012	Tallinn	Estonia		0:1	towarzyski
56.	07.09.2012	Podgorica	Czarnogóra		2:2	el. MŚ 2014
57.	11.09.2012	Wrocław	Mołdawia		2:0	el. MŚ 2014
58.	14.11.2012	Gdańsk	Urugwaj		1:3	towarzyski
59.	06.02.2013	Dublin	Irlandia		0:2	towarzyski
60.	22.03.2013	Warszawa	Ukraina		1:3	el. MŚ 2014
61.	07.06.2013	Kiszyniów	Mołdawia		1:1	el. MŚ 2014
62.	14.08.2013	Gdańsk	Dania		3:2	towarzyski
63.	06.09.2013	Warszawa	Czarnogóra		1:1	el. MŚ 2014
64.	10.09.2013	Serravalle	San Marino		5:1	el. MŚ 2014
65.	11.10.2013	Charków	Ukraina		0:1	el. MŚ 2014
66.	15.10.2013	Londyn	Anglia		0:2	el. MŚ 2014
67.	15.11.2013	Wrocław	Słowacja		0:2	towarzyski
68.	19.11.2013	Poznań	Irlandia		0:0	towarzyski
69.	13.06.2015	Warszawa	Gruzja		4:0	el. ME 2016
70.	16.06.2015	Gdańsk	Grecja		0:0	towarzyski
71.	04.09.2015	Frankfurt nad Menem	Niemcy		1:3	el. ME 2016
72.	07.09.2015	Warszawa	Gibraltar		8:1	el. ME 2016
73.	08.10.2015	Glasgow	Szkocja		2:2	el. ME 2016
74.	11.10.2015	Warszawa	Irlandia		2:1	el. ME 2016
75.	13.11.2015	Warszawa	Islandia		4:2	towarzyski
76.	23.03.2016	Poznań	Serbia		1:0	towarzyski
77.	26.03.2016	Wrocław	Finlandia		5:0	towarzyski
78.	01.06.2016	Gdańsk	Holandia		1:2	towarzyski
79.	06.06.2016	Kraków	Litwa		0:0	towarzyski
80.	12.06.2016	Nicea	Irlandia Północna		1:0	ME 2016
81.	16.06.2016	Saint-Denis	Niemcy		0:0	ME 2016
82.	21.06.2016	Marsylia	Ukraina		1:0	ME 2016
83.	25.06.2016	Saint-Étienne	Szwajcaria		1:1 (k. 5:4)	ME 2016
84.	30.06.2016	Marsylia	Portugalia		1:1 (k. 3:5)	ME 2016
85.	04.09.2016	Astana	Kazachstan		2:2	el. MŚ 2018
86.	08.10.2016	Warszawa	Dania		3:2	el. MŚ 2018
87.	11.10.2016	Warszawa	Armenia		2:1	el. MŚ 2018
88.	11.11.2016	Bukareszt	Rumunia		3:0	el. MŚ 2018
89.	14.11.2016	Wrocław	Słowenia		1:1	towarzyski
90.	26.03.2017	Podgorica	Czarnogóra		2:1	el. MŚ 2018
91.	10.06.2017	Warszawa	Rumunia		3:1	el. MŚ 2018
92.	01.09.2017	Kopenhaga	Dania		0:4	el. MŚ 2018
93.	04.09.2017	Warszawa	Kazachstan		3:0	el. MŚ 2018
94.	05.10.2017	Erywań	Armenia		6:1	el. MŚ 2018
95.	08.10.2017	Warszawa	Czarnogóra		4:2	el. MŚ 2018
96.	10.11.2017	Warszawa	Urugwaj		0:0	towarzyski
97.	13.11.2017	Gdańsk	Meksyk		0:1	towarzyski
98.	08.06.2018	Poznań	Chile		2:2	towarzyski
99.	12.06.2018	Warszawa	Litwa		4:0	towarzyski
100.	19.06.2018	Moskwa	Senegal		1:2	MŚ 2018
101.	07.09.2018	Bolonia	Włochy		1:1	LN 2018/2019
102.	11.09.2018	Wrocław	Irlandia		1:1	towarzyski
103.	11.10.2018	Chorzów	Portugalia		2:3	LN 2018/2019
104.	14.10.2018	Chorzów	Włochy		0:1	LN 2018/2019
105.	15.11.2018	Gdańsk	Czechy		0:1	towarzyski
106.	24.03.2019	Warszawa	Łotwa		2:0	el. ME 2020
107.	06.09.2019	Lublana	Słowenia		0:2	el. ME 2020
108.	09.09.2019	Warszawa	Austria		0:0	el. ME 2020
109.	16.06.2023	Warszawa	Niemcy		1:0	towarzyski

Sukcesy

Wisła Kraków

• Mistrzostwo Polski: 2004/2005

Borussia Dortmund

• Mistrzostwo Niemiec: 2010/2011, 2011/2012
• Puchar Niemiec: 2011/2012
• Superpuchar Niemiec: 2008, 2013, 2014

Indywidualne

• Piłkarski Oscar „Najlepszy Pomocnik Ekstraklasy”: 2006
• Najlepsza jedenastka Ekstraklasy w plebiscycie PZP: 2006-07
• Najlepszy Polski piłkarz w plebiscycie PZP: 2010
• Najlepszy piłkarz reprezentacji Polski: 2010
• Piłkarz roku w Plebiscycie Piłki Nożnej: 2008, 2010
• Piłkarz roku w Plebiscycie redakcji Sportu: 2008, 2010
• Piłkarz roku Borussii Dortmund: 2008
• Najlepszy polski piłkarz ME wg Przeglądu Sportowego: 2016
• Superczempion w Plebiscycie Przeglądu Sportowego: 2023^[83]

Życie prywatne

Jest synem Zygmunta i Anny Błaszczykowskich, siostrzeńcem Jerzego Brzęczka, trenera, byłego piłkarza i kapitana reprezentacji Polski^[84], oraz kuzynem judoki Janusza Wojnarowicza. Ma starszego o trzy lata brata Dawida, który również trenował piłkę nożną, a w latach 2010–2014 był asystentem trenera Jerzego Brzęczka w Rakowie Częstochowa^[85]. Ich ojciec był nauczycielem wychowania fizycznego, a matka ekspedientką w sklepie warzywnym^[86]. W wieku 11 lat przeżył rodzinną tragedię, kiedy to jego ojciec – zmagający się w tamtym czasie z chorobą alkoholową – 13 sierpnia 1996 zamordował jego matkę^[87][88]. Po śmierci matki był wychowywany przez babcię Felicję Brzęczek, której w opiece pomagał również jego wujek, Jerzy Brzęczek^[89]. Zygmunt Błaszczykowski odbył karę więzienia, zmarł 23 maja 2012^[90].

21 czerwca 2010 w kościele w okolicach Ustronia ożenił się z Agatą Gołaszewską^[91][92]. 20 kwietnia 2011, tuż przed północą, urodziła się ich córka, Oliwia^[93][94], 26 czerwca 2014 – druga córka, Lena^[95], a 19 czerwca 2019 syn, Fabian^[96].

W grudniu 2011 wystąpił wraz z raperem Eldo w spotach reklamowych marki sportowej Nike^[97], która była sponsorem jego wyposażenia sportowego. W 2013 otworzył Centrum Rozrywki „Kubatura” w Opolu, którego jest właścicielem^[98], a także stał się bohaterem piosenki „Kuba, Kuba!”, którą nagrał niemiecki raper M.I.K.I.^[99]. W 2015 wraz z dziennikarką Małgorzatą Domagalik wydał książkę autobiograficzną pt. Kuba^[100], a w 2018 – kontynuację pt. Kuba. Dogrywka 2015–2018^[101].

Zdał maturę w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Krakowie^[102]. Był studentem Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie na kierunku turystyka i rekreacja^[103]. 22 grudnia 2016 obronił pracę dyplomową kończącą studia I stopnia na tej uczelni i uzyskał tytuł licencjata^[104].

Bohater dokumentalnego filmu w reżyserii Jana Dybusa pt. Kuba, który ukazał się na platformie Prime Video w dniu 23 lutego 2024 roku^[105].

W czerwcu 2007 wraz z drużyną narodową leciał na pokładzie Tu-154M nr 101, który w 2010 uległ katastrofie w Smoleńsku^[106]. Samolot wykonał przelot z Baku do Erywania, przewożąc reprezentację Polski w piłce nożnej na mecz w tym mieście; dotarcie polskiej reprezentacji z Baku do Erywania było możliwe tylko dlatego, że rejs odbywał się samolotem rządowym, gdyż bezpośrednie loty samolotów należących do linii lotniczych między Azerbejdżanem i Armenią były zabronione^[106].

Działalność społeczna

Udziela się charytatywnie, m.in. wspiera akcje Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy i program społeczny „Szlachetna Paczka”^[107].

Jest założycielem działającej w Opolu charytatywnej Fundacji „Ludzki Gest”, która powstała w celu pomagania dzieciom i młodym ludziom potrzebującym pomocy. Fundacja organizuje m.in. coroczny Ogólnopolski Turniej Halowy Piłki Nożnej Młodzików „Kuba Cup” w Truskolasach^{[108][109][110]}. Fundacja wspólnie z Kulczyk Foundation wspiera też nocne dyżury Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży prowadzonego przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę^[111]. 6 stycznia 2018 fundacja otrzymała nagrodę Serce dla Sportu w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego”^[112]. W 2022 fundacja przekazała 250 tys. zł. na pomoc dla obywateli Ukrainy po rosyjskiej inwazji w tym kraju^[113].

W uznaniu swojej działalności dobroczynnej, 29 października 2016, został odznaczony Orderem Uśmiechu^[114][115]. 8 stycznia 2018 za działalność charytatywną w ramach Fundacji „Ludzki Gest” w Opolu na rzecz osób niepełnosprawnych i potrzebujących pomoc został wyróżniony Medalem Świętego Brata Alberta za rok 2017^[116].

Został ambasadorem zorganizowanych w Krakowie Światowych Dni Młodzieży 2016^[117] oraz odbywającego się w tym samym mieście w 2022 turnieju Ligi Mistrzów w amp futbolu^[118].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Order Uśmiechu (2016)
• Tytuł Honorowego Obywatelstwa Miasta Opola (23 lutego 2017)^[119]
• Tytuł Człowieka Pojednania i Pokoju 2017 roku (przyznany 18 czerwca 2017)^[120]
• Medal Świętego Brata Alberta za rok 2017
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (przyznany 9 czerwca 2021)^[121][122]
• Odznaka „Honoris Gratia” (2023)^[123]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Jakub Błaszczykowski, Małgorzata Domagalik: Kuba. Grupa Wydawnicza Foksal, 2015. ISBN 978-83-280-1944-7.

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa
• Jakub Błaszczykowski w bazie 90minut.pl
• Jakub Błaszczykowski. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-27)]. w bazie FIFA (ang.)
• Jakub Blaszczykowski, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-18] .
• Jakub Błaszczykowski w bazie Worldfootball
• Jakub Błaszczykowski w bazie National Football Teams (ang.)