Pier Ferdinando Casini

Pier Ferdinando Casini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1955
Bolonia

Przewodniczący Izby Deputowanych
Okres

od 2001
do 2006

Przynależność polityczna

CdL-UDC

Poprzednik

Luciano Violante

Następca

Fausto Bertinotti

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP
Multimedia w Wikimedia Commons

Pier Ferdinando (Pierferdinando) Casini (ur. 3 grudnia 1955 w Bolonii) – włoski polityk, były przewodniczący Izby Deputowanych, były europoseł, wieloletni parlamentarzysta krajowy.

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Bolońskim. Działalność polityczną podjął w ramach Chrześcijańskiej Demokracji, od 1980 był radnym Bolonii. Od 1983 do 2013 nieprzerwanie zasiadał w Izbie Deputowanych, sprawując mandat posła IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV i XVI kadencji. Od 1994 do 2001 pełnił funkcję posła do Parlamentu Europejskiego IV i V kadencji[1].

W pierwszej połowie lat 90. znalazł się wśród założycieli Centrum Chrześcijańsko-Demokratycznego, będącego największą (obok Włoskiej Partii Ludowej) formacją powstałą na bazie rozwiązanej w wyniku afer korupcyjnych chadecji. Od 1994 przez siedem lat pełnił funkcję sekretarza krajowego CCD, będąc faktycznym przywódcą tej partii. W 2001 po wygraniu wyborów przez centroprawicową koalicję powołano go na stanowisko przewodniczącego Izby Deputowanych, które zajmował do końca kadencji w 2006. W 2002 stanął na czele Unii Chrześcijańskich Demokratów i Centrum, współtworzonej m.in. przez jego dotychczasowe ugrupowanie.

Jako lider należących do Domu Wolności chadeków przez lata należał do sojuszników Silvia Berlusconiego. Był wymieniany jako kandydat na następnego przywódcę centroprawicy. W 2007 doprowadził jednak do wyjścia UDC z CdL, a przed przedterminowymi wyborami w 2008 odrzucił propozycję zblokowania list z Ludem Wolności. W 2013 z ramienia koalicji Z Montim dla Włoch został wybrany do Senatu XVII kadencji.

Przez kilka lat do 2015 był przewodniczącym Międzynarodówki Centrowych Demokratów[2]. W 2016 opuścił Unię Centrum, opowiadając się za kontynuowaniem współpracy z Nową Centroprawicą[3]. W lutym 2017 powołał nowe ugrupowanie pod nazwą Centristi per l’Europa[4]. W 2018 utrzymał mandat senatora w okręgu jednomandatowym jako kandydat centrolewicowej koalicji skupionej wokół Partii Demokratycznej[5]; w 2022 wybrany na kolejną kadencję wyższej izby parlamentu[6].

Odznaczenia

Przypisy

  1. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2022-09-01].
  2. Andrés Pastrana, nuevo presidente de la Internacional Demócrata de Centro. efe.com, 11 lipca 2015. [dostęp 2022-09-01]. (hiszp.).
  3. Fuggi fuggi al Senato: i centristi guardano a Fi. E Alfano resta da solo. ilgiornale.it, 7 grudnia 2016. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
  4. Nasce «Centristi per l’Europa». Con Casini, il ministro Galletti e D'Alia. ilsole24ore.com, 11 lutego 2017. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
  5. Elezioni 4 marzo a Bologna, Casini eletto al Senato ma è tonfo Pd. ilrestodelcarlino.it, 5 marca 2018. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
  6. Ecco i nomi dei 74 eletti in Senato nell'uninominale. huffingtonpost.it, 26 września 2022. [dostęp 2022-09-26]. (wł.).
  7. M.P. z 2002 r. nr 18, poz. 320.

Bibliografia

  • Pier Ferdinando Casini. camera.it. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
  • Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
  • p
  • d
  • e
Królestwo Włoch
(1861–1945)
  • Urbano Rattazzi (1861–1862)
  • Sebastiano Tecchio (1862–1863)
  • Giovanni Battista Cassinis (1863–1865)
  • Adriano Mari (1865–1867)
  • Giovanni Lanza (1867–1868)
  • Adriano Mari (1868–1969)
  • Giovanni Lanza (1869)
  • Giuseppe Biancheri (1870–1876)
  • Francesco Crispi (1876–1877)
  • Benedetto Cairoli (1978)
  • Domenico Farini (1878–1880)
  • Michele Coppino (1880)
  • Domenico Farini (1880–1884)
  • Michele Coppino (1884)
  • Giuseppe Biancheri (1884–1892)
  • Giuseppe Zanardelli (1892–1894)
  • Giuseppe Biancheri (1894–1895)
  • Tommaso Villa (1895–1897)
  • Giuseppe Zanardelli (1897)
  • Giuseppe Biancheri (1898)
  • Giuseppe Zanardelli (1898–1899)
  • Luigi Chinaglia (1899)
  • Giuseppe Colombo (1899–1900)
  • Niccolò Gallo (1900)
  • Tommaso Villa (1900–1902)
  • Giuseppe Biancheri (1902–1904)
  • Giuseppe Marcora (1904–1906)
  • Giuseppe Biancheri (1906–1907)
  • Giuseppe Marcora (1907–1919)
  • Vittorio Emanuele Orlando (1919–1920)
  • Enrico De Nicola (1920–1924)
  • Alfredo Rocco (1924–1925)
  • Antonio Casertano (1925–1929)
  • Giovanni Giuriati (1929–1934)
  • Costanzo Ciano (1934–1939)
  • Dino Grandi (1939–1944)
  • Vittorio Emanuele Orlando (1944–1945)
  • Carlo Sforza (1945–1946)
  • Giuseppe Saragat (1946–1947)
  • Umberto Terracini (1947–1948)
Republika Włoska
(od 1948)
  • W latach 1939–1944 izba działała pod nazwą Camera dei fasci e delle corporazioni, a w latach 1945–1946 pod nazwą Consulta nazionale. W latach 1946–1948 jednoizbowy parlament działał jako Assemblea Costituente.
Kontrola autorytatywna (osoba):
Encyklopedia internetowa: