Republic XF-103

Ten artykuł od 2023-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Republic XF-103 Thunderwarrior

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Republic Aviation
Typ	myśliwiec przechwytujący
Konstrukcja	tytanowa
Załoga	1
Dane techniczne
Napęd	1 × Curtiss-Wright XJ67-W-3 1 x Curtiss-Wright XRJ55-W-1
Wymiary
Rozpiętość	10,49 m
Długość	23,46 m
Wysokość	5,05 m
Powierzchnia nośna	37,25 m²
Masa
Własna	11 320 kg
Startowa	17 465 kg
Osiągi
Prędkość maks.	3,6 Ma
Prędkość wznoszenia	200 m/s
Pułap	21 050 m
Zasięg	2485 km
Promień działania	600 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
6 × AIM-4 Falcon i 36 rakiet 70 mm 4 × AIM-4 i 2 × AIM-47 Super Falcon
Użytkownicy
USA
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Republic XF-103 Thunderwarrior – amerykański, naddźwiękowy, myśliwiec przechwytujący, mający za zadanie przechwytywać nieprzyjacielskie bombowce strategiczne. Projekt myśliwca nigdy nie wyszedł poza zbudowanie makiety samolotu.

Geneza

W 1949 roku Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych ogłosiły konkurs na system przechwytywania MX-1554, który miał się składać z myśliwca przechwytującego, systemu kierowania ogniem współpracującego z naziemnym zautomatyzowanym systemem wykrywania i dowodzenia SAGE oraz z kierowanych pocisków „powietrze-powietrze”. Do konkursu stanęła firma Convair, firma Republic oraz Lockheed. Program badań nowego samolotu w przypadku firmy Convair zaowocował zbudowaniem samolotu F-102 Delta Dagger a w przypadku firmy Lockheed, samolotu F-104 Starfighter. Republic postanowił zbudować samolot osiągający prawie czterokrotną prędkość dźwięku.

Konstrukcja

Prace nad samolotem naddźwiękowym firma Republic rozpoczęła już w 1948 roku. Na podstawie tych prac, zespół kierowany przez Alexandra Kartveli opracował projekt oznaczony jako AP-57. Był to samolot swoim kształtem przypominający pocisk, którego kabina została „wtopiona” w obrys kadłuba, a widoczność podczas startu i lądowania miał zapewnić pilotowi wysuwany peryskop. Zautomatyzowany system przechwytywania i kierowania lotem pozwalał sterować samolotem tylko na podstawie wskazań przyrządów. Samolot nie był zdolny do prowadzenia klasycznej, manewrowej walki myśliwców. W przedniej części kadłuba planowano umieścić stację radiolokacyjną. Za kabiną pilota, umieszczono wnękę podwozia przedniego i sześć komór na uzbrojenie. Za komorami znajdował się zbiornik paliwa o pojemności 9235 dm³. Pod spodem, za podwoziem przednim, znajdował się chwyt powietrza z wysuniętą do przodu dolną krawędzią. Wlot o przekroju prostokątnym przechodził w dwa kanały powietrza. Dolny z nich zasilał silnik turboodrzutowy XJ67-W-3 (licencyjny Rolls Royce Olympus). Górny zasilał silnik strumieniowy XRJ55-W-1. Silnik turboodrzutowy pracował do prędkości 3 Ma, zamykał się wówczas kanał wlotowy powietrza do silnika, który przechodził na bieg jałowy. Cały ciąg silnika zapewniał od tej pory silnik strumieniowy o ciągu 166 kN. Skrzydła miały trójkątny kształt o cienkim profilu. Podwozie główne również umieszczone było w kadłubie, za skrzydłami. Przy prędkości 3 Ma powierzchnia samolotu nagrzewała się do temperatury ponad 300 °C, a krawędzie natarcia skrzydła – do ponad 700 °C, dlatego niemal cały samolot wykonano z tytanu, który zapewniał utrzymanie sztywności i trwałości konstrukcji w tym zakresie temperatur. Przy dużych prędkościach niemożliwa była ewakuacja pilota poprzez klasyczne katapultowanie, dlatego też opracowano specjalną kapsułę chroniącą pilota przed wpływem strug powietrza, wystrzeliwaną w dół przez specjalną, odrzucaną klapę.

Uzbrojenie

System kierowania ogniem i uzbrojenia, oznaczony jako MX-1179 opracowała firma Hughes. Samolot w ostatecznym zakładanym wariancie miał zabierać na pokład sześć rakiet powietrze-powietrze AIM-4 Falcon lub cztery pociski AIM-4 i dwa pociski AIM-47 Super Falcon (przeznaczone również do niszczenia celów powietrznych, ale uzbrojonych w głowice atomowe W-57). Uzbrojenie miało być uzupełnione o 36 niekierowanych rakiet kalibru 70 mm. Uzbrojenie mogło być używane tylko do prędkości 2 Ma, gdyż przy większych prędkościach nie można było otworzyć osłon komór przenoszących rakiety.

Budowa

W połowie 1951 roku siły powietrzne dokonały wyboru zwycięzcy konkursu i został nim myśliwiec F-102. Jednak, z uwagi na jego słabe osiągi, prace nad docelowym myśliwcem, osiągającym prędkość 2 Ma miały być kontynuowane, dlatego też obok zamówienia dla Convaira, siły powietrzne zamówiły również trzy prototypy AP-57, oznaczonego teraz jako XF-103. Latem 1957 roku wybrano ostatecznego zwycięzcę, którym został samolot F-106 A Delta Dart, będący rozwinięciem konstrukcji F-102B. W rezultacie program XF-103 zakończono 21 sierpnia 1957 roku, a budowany pierwszy prototyp, nieukończony, pocięto na złom.

Bibliografia

• Jerzy Gruszczyński. Niezrealizowane projekty serii wieku. „Nowa Technika Wojskowa”. 2, s. 46-50, 2001. ISSN 1230-1655.