Suchoj T-4

Ten artykuł od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

T-4

T-4 w muzeum w Monino
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ	bombowiec strategiczny
Konstrukcja	tytanowa
Załoga	dwie osoby
Historia
Data oblotu	22 sierpnia 1972
Lata produkcji	nie produkowany seryjnie
Liczba egz.	MTL w Monino
Dane techniczne
Napęd	Cztery turboodrzutowe RD36-41 po 161,5kN ciągu każdy
Wymiary
Masa
Własna	55 600 kg
Startowa	114 000 kg / max 135 000 kg
Osiągi
Prędkość maks.	3200 km/h
Prędkość przelotowa	3000 km/h
Pułap	25 000 m
Zasięg	6000 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
przewidywane - ZSRR
Multimedia w Wikimedia Commons

T-4, znany też jako изделие 100 (izdielije 100, produkt 100 – oznaczenie fabryczne), „сотка” (sotka) lub niepoprawnie Su-100 – radziecki ponaddźwiękowy samolot bombowy strategiczny, skonstruowany w biurze Suchoja.

Historia

Pod koniec lat 60. XX w. kilku radzieckim biurom konstrukcyjnym zlecono zadanie zbudowania bombowca strategicznego, rozwijającego prędkość ponaddźwiękową i mającego duży zasięg (w tym samym czasie w USA rozpoczęły się prace nad innym bombowcem strategicznym – Rockwellem B-1 Lancerem). Nowy samolot miał mieć duży zasięg, dużą prędkość przy ziemi i na znacznej wysokości, precyzyjny system nawigacyjno-bombowy, nowoczesne urządzenia zakłócające oraz odporną konstrukcję.

Do prac przystąpiło m.in. biuro (OKB) pod kierunkiem Pawła Suchoja. Powstało ponad 30 projektów wstępnych. Pierwszy prototyp miał oryginalny układ i elegancką sylwetkę. Został zbudowany głównie z tytanu.

Samolot oblatano 22 sierpnia 1972. Nigdy nie był produkowany seryjnie – został zbudowany tylko w dwóch prototypach, trzeciego nie ukończono. Pierwszy T-4 stoi od 1982 jako eksponat w Muzeum Techniki Lotniczej w Monino pod Moskwą.

Kadłub samolotu jest bardzo długi i wąski. Skrzydła mają obrys trójkątny (delta). Samolot nie posiada typowego, tylnego usterzenia poziomego, tylko układ tzw. "kaczka", czyli niewielkie przednie stateczniki. Napęd składa się z czterech silników turboodrzutowych umieszczonych w gondolach podkadłubowych. Do gondoli jest chowane również podwozie. Kabina ma układ tandem, czyli jeden pilot siedzi za drugim. Podczas startu i lądowania nos samolotu jest opuszczany, co odsłania przednie szyby kabiny w celu polepszenia widoczności (analogicznie jak w Tu-144), a w trakcie lotu unosi się do góry i zakrywa przednie oszklenie tak, że światło wpadało do kabiny tylko przez boczne szyby.

Układ sterowania jest całkowicie zautomatyzowany. Przejmuje on sterowanie samolotem po starcie i podczas wznoszenia oraz prowadzi samolot automatycznie podczas ataku. Po dokonaniu ataku samolot jest automatycznie wyprowadzany z kursu bojowego i prowadzony do bazy. Samolot ma podwozie trójpodporowe. Komora bombowa umieszczona jest między gondolami silnikowymi.

• 
  T-4
• 
  T-4M
• 
  T4MS

Linki zewnętrzne

• zdjęcie T-4 i rysunek w trzech rzutach