Berytinae
| Berytinae | |||
| Fieber, 1851 | |||
| Okres istnienia: oligocen–dziś PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 33.9/0 33.9/0 | |||
 Nibugar mniejszy | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Rząd | pluskwiaki | ||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | Pentatomomorpha | ||
| Nadrodzina | Lygaeoidea | ||
| Rodzina | smukleńcowate | ||
| Podrodzina | Berytinae | ||
| |||
| |||
Berytinae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.
Morfologia
Pluskwiaki o wydłużonym, walcowatym ciele[1][2] i zwykle maskującym, żółtawym do rudobrązowego ubarwieniu, bez rozległych czarnych obrączkowań na czułkach i odnóżach[2]. Często ciało porastają jedwabiste szczecinki[1]. Głowa ich jest na przedzie ścięta lub też przedłużona w wyrostek ponad zaustkiem[2], zaopatrzona w oczy złożone, przyoczka, czteroczłonową kłujkę i czteroczłonowe czułki[1][3][2]. Ciemię ma poprzeczną bruzdę, a na czole często znajduje się kolcowaty wyrostek[1]. Formy długoskrzydłe mają przedplecze wyniesione przed tylną krawędzią, a półpokrywy z pięcioma wyraźnymi żyłkami podłużnymi na zakrywce[2]. U form o skrzydłach skróconych zakrywka jest zredukowana a przedplecze spłaszczone[3][2]. Spodnia powierzchnia odwłoka jest gęsto punktowana. Na trzecim jego sternicie znajdują się 2 pary trichobotrii. U samic tergity odwłoka ósmy i dziewiąty są całkowicie podzielone poprzeczną bruzdą[2].
Ekologia i występowanie
Większość gatunków bytuje na roślinach; liczne związane są z roślinami o gruczołowym owłosieniu[2][1]. Są to owady głównie fitofagiczne, ale uzupełniają swoją dietę żywymi i martwymi stawonogami o niewielkich rozmiarach, np. mszycami[1][3].
Podrodzina ta zamieszkuje głównie półkulę wschodnią, przy czym plemię Berytinini ograniczone jest do Palearktyki. Najliczniej reprezentowana jest w Starym Świecie. W Australii występują tylko 4 gatunki z rodzajów Bezu i Chinoneides[1]. Jedynym gatunkiem rodzimym dla Ameryki jest Neides muticus, zasiedlający Nearktykę[2]. W Polsce potwierdzono występowanie smukleńca komarnicowatego i 6 gatunków z rodzaju nibugar[4] (zobacz: smukleńcowate Polski).
Taksonomia i ewolucja
Takson ten wprowadzony został w 1851 roku przez Franza Xaviera Fiebera pod nazwą Berytidea[5]. We współczesnym sensie, jako jedna z trzech podrodzin smukleńcowatych, zdefiniowany został w monografii Thomasa J. Henry’ego z 1997 roku. Według zawartej w niej analizy filogenetycznej stanowi on grupę siostrzaną dla kladu obejmującego Gampsocorinae i Metacanthinae[6].
Podrodzina ta obejmuje około 40 opisanych gatunków[1], zgrupowanych w 2 plemionach i 12 rodzajach[7]:
- plemię: Berytini Fieber, 1851
- Apoplymus Fieber, 1859
- Berytoplymus Stusak, 1989
- Bezu Stusak, 1989
- Chinoneides Stusak, 1989
- Hubertiella Kirkaldy, 1902
- Neides Latreille, 1802 – smukleniec
- Neoneides Stusak, 1989
- Paleologus Distant, 1902
- Paraberytus Stusak, 1965
- Plyapomus Stusak, 1976
- Yemmatropis Hsiao, 1977
- plemię: Berytinini
W zapisie kopalnym Berytinae znane są od oligocenu. Z epoki tej pochodzą odnalezione we Francji skamieniałości Neides oligocenicus[8].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h G. Cassis, Gordon F. Gross: Zoological catalogue of Australia: Hemiptera: Heteroptera (Pentatomomorpha). CSIRO Publishing, 2002.
- ↑ a b c d e f g h i Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera: Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ a b c Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–18, 2007.
- ↑ podrodzina: Berytinae Fieber, 1851. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2020-04-26].
- ↑ F.X. Fieber. Genera Hydrocoridum secundum ordinem naturelem in familias disposita. „Abhandlungen der Böhmischen Gesellschaft der Wissenschaften, Prague”. 5 (7), s. 181-211, 1851.
- ↑ T.J. Henry. Monograph of the stilt bugs, of Berytidae (Heteroptera) of the Western Hemisphere. „Memoirs of the Entomological Society of Washington”. 19, s. 1-149, 1997.
- ↑ Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: subfamily Berytinae. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-04-25].
- ↑ A. Nel. Essai de révision des Berytidae fossiles (Heteroptera, Pentatomorpha). „Bulletin du Muséum National d'Histoire Naturelle. Section C, Sciences de la Terre, Paléontologie, Géologie, Minérologie”. 14, s. 275-287, 1992.
