Dennis Johnson
Dennis Wayne Johnson w stroju Boston Celtics | |||||||||||||||||
obrońca | |||||||||||||||||
Pseudonim | DJ | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 18 września 1954 | ||||||||||||||||
Data i miejsce śmierci | 22 lutego 2007 | ||||||||||||||||
Wzrost | 193 cm | ||||||||||||||||
Masa ciała | 83 kg | ||||||||||||||||
Kariera | |||||||||||||||||
Aktywność | 1976–1990 | ||||||||||||||||
Szkoła średnia | Dominguez (Compton, Kalifornia) | ||||||||||||||||
College | LA Harbor College (1972-1975) Pepperdine (1975-1976) | ||||||||||||||||
Draft | 1976, numer: 29 | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
|
Dennis Wayne Johnson (ur. 18 września 1954 w San Pedro, zm. 22 lutego 2007 w Austin) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji obrońcy, trzykrotny mistrz NBA, po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener.
Mierzący 193 cm wzrostu koszykarz studiował na Pepperdine University. Do NBA został wybrany z 29. numerem w drafcie w 1976 przez Seattle SuperSonics. Grał w tej organizacji przez cztery sezony, w 1979 zwyciężając w lidze – został wybrany MVP finałów. W latach 1980–1983 grał w Phoenix Suns. Siedem lat grał w Bostonie (1983-1990) i był częścią dwóch ekip mistrzowskich. W NBA spędził 14 lat, zdobywając łącznie 15 535 punktów. Karierę kończył w 1990. Pięć razy był wybierany do All-Star Game.
Kariera zawodowa
Seattle Supersonics
Dennis Johnson został wybrany w drugiej rundzie draftu z numerem 29 przez Seattle Supersonics i od razu podpisał czteroletni kontrakt, na mocy którego miał zarabiać 45.000 USD w pierwszym sezonie, a 90.000 USD w ostatnim[3]. W swoim debiutanckim sezonie Johnson rozpoczynał mecze w roli rezerwowego i notował średnio 9,2 punktu oraz 1,5 asysty na mecz[4]. W tym czasie trenerem ekipy była legenda NBA, Bill Russell. Seattle skończyło sezon z bilansem 40-42 i nie zakwalifikowało się do fazy Play Off, co przyczyniło się do odejścia Russella. Kampanie 1977-78 Sonics rozpoczęli od bilansu 5-17 co przełożyło się na kolejną zmianę trenera, tym razem na członka koszykarskiej Galerii Sław, Lenny’ego Wilkensa, który uczynił z Johnsona zawodnika pierwszej piątki. W tym czasie grał na pozycji numer 2 i notował średnio 12,7 punktu oraz 2,8 asysty na mecz.
Seattle SuperSonics zakończyli rozgrywki 1977-1978 z bilansem 47-35 i zdołali awansować do Play Off’s. W pierwszej rundzie trafili na drużynę Los Angeles Lakers, którą pokonali w stosunku 2-1. Następnie trafili na obrońcę mistrzowskiego tytułu z poprzedniego sezonu, Portland Trail Blazers, wygrywając rywalizację w 6 meczach (4-2). W finale konferencji w tym samym stosunku ograli Denver Nuggets zapewniając sobie awans do wielkiego Finału, w którym trafili na Washington Bullets. Seattle było bardzo blisko wywalczenia mistrzostwa, osiągając prowadzenie 3-2. Bullets zwyciężyło jednak w dwóch kolejnych potyczkach i to oni zdobyli mistrzowskie pierścienie. W siódmym, ostatnim meczu rywalizacji, Johnson spudłował wszystkie 14 rzutów z pola, przyczyniając się do porażki swojej drużyny[3].
Seattle SuperSonics już rok później miało okazję do rewanżu. Po sezonie zakończonym bilansem 52-30 drużyna po raz drugi z rzędu awansowała do Finału NBA. Tam po raz drugi zmierzyli się z drużyną z Waszyngtonu. Po przegranym pierwszym meczu, cztery kolejne spotkania zakończyły się zwycięstwami drużyny Sonics. Johnson w 5 finałowych meczach notował średnio 22,6 punktów oraz po 6 asyst i zbiórek w każdym meczu[5]. Dzięki świetnej grze Dennis Johnson został uznany MVP finałów. Wystąpił także w Meczu Gwiazd oraz został wybrany do NBA All-Defensive Team.
W sezonie 1979-1980 Johnson notował średnio 19 punktów, 4,1 asyst oraz 5,1 zbiórek w meczu. Został po raz drugi wybrany do Meczu Gwiazd oraz All-Defensive Team. Rozgrywki Play Off drużyna z Seattle zakończyła w finale konferencji, w którym uległa Los Angeles Lakers. Po sezonie Johnson został oddany do Phoenix Suns w ramach wymiany za Paula Westphala oraz wybór w kolejnym drafcie.
Phoenix Suns
Johnson w drużynie Słońc występował przez trzy sezony, w latach 1980–1983. W tym czasie wystąpił dwukrotnie w Meczu Gwiazd, trzykrotnie znalazł się w drużynie najlepszych obrońców ligi oraz raz został wybrany do All-NBA Team. W drużynie Suns Johnson grał na pozycji rzucającego obrońcy, będąc w dwóch pierwszych sezonach najlepszym punktującym drużyny. W sezonach 1980-81 oraz 1981-82 Phoenix Suns grało w półfinałach konferencji, ulegając odpowiednio Kansas City oraz Los Angeles Lakers. Po sezonie 1982-83 Johnson został oddany do Boston Celtics. W zamian Phoenix otrzymało Ricka Robeya oraz wybory w drafcie.
Boston Celtics
Po dołączeniu do Celtics w roku 1983, Johnson zaczął występować na pozycji rozgrywającego, skupiając się na kreowaniu pozycji rzutowych kolegom[6]. W pierwszym sezonie występów w Bostonie Johnson notował średnio 13,2 punktów na mecz[7] oraz awansował z drużyną do Finału NBA, w którym jego Celtics zmierzyli się z ekipą z Los Angeles. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Celtów 4-3 a Johnson po raz kolejny dobrze wywiązywał się z zadań defensywnych, ograniczając zdobycz punktową Magica Johnsona oraz wymuszając jego błędy w kluczowych fazach meczów 2,4 oraz 7.
Sezon 1984-85 Johnson skończył ze średnią zdobyczą punktów na poziomie 15,7 oraz 6,8 asystami[7]. Jego Celtics w Finale NBA po raz kolejny trafili na drużynę Lakers, tym razem uznając wyższość rywali w sześciomeczowej serii. Johnson został wybrany do drugiej najlepszej drużyny obrońców ligi.
W kolejnym sezonie Johnson kontynuował swoją dobrą grę, co potwierdza ponowne jego wybranie do drugiej najlepszej piątki obrońców. Po wyeliminowaniu w finale konferencji Milwaukee Bucks Celtics w Wielkim Finale mierzyli się z Houston Rockets. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Celtów, prowadzonych przez Larry’ego Birda. Johnson zdobył wówczas swój trzeci i ostatni mistrzowski pierścień. W barwach Celtics Johnson grał do roku 1990, kiedy to postanowił zakończyć swoją karierę
Osiągnięcia
Na podstawie[8][9], o ile nie zaznaczono inaczej.
- NCAA
- Uczestnik rozgrywek Sweet 16 turnieju NCAA (1976)
- NBA
- Mistrz NBA (1979, 1984, 1986)
- Wicemistrz NBA (1978, 1985, 1987)
- MVP finałów NBA (1979)[10]
- Uczestnik meczu gwiazd NBA (1979–1982, 1985)
- Zaliczony do:
- I składu:
- NBA (1981)
- defensywnego NBA (1979–1983, 1987)[11]
- II składu:
- NBA (1980)
- defensywnego NBA (1984–1986)[11]
- Koszykarskiej Galerii Sław im. Jamesa Naismitha (2010)
- I składu:
- Klub Boston Celtics zastrzegł należący do niego numer 3
- Zawodnik tygodnia NBA (20.01.1980, 28.12.1980)
- Lider play-off NBA w liczbie celnych rzutów wolnych (1978)[12]
Podsumowanie
Dennis Johnson w trakcie swojej kariery rozegrał 1100 meczów zdobywając 15 535 punktów, 5499 asyst oraz notując 4249 zbiórek, co przekłada się na średnie 14,1 punktów, 5 asyst oraz 3,9 zbiórek. Był dziewięciokrotnie wybierany do pierwszej lub drugiej piątki najlepszych obrońców ligi. Pięciokrotnie wybierany do Meczu Gwiazd, dwukrotnie do pierwszej piątki ligi, zdobył trzy mistrzowskie tytuły. W 2010 został włączony do Galerii Sław.
Przypisy
- ↑ http://www.nba.com/history/players/djohnson_stats.html Odwiedzone 2016-10-23.
- ↑ a b NBA.com: Dennis Johnson Career Stats [online], www.nba.com [dostęp 2017-11-22] .
- ↑ a b http://www.espn.com/nba/columns/story?id=2776021 Odwiedzone 2016-10-23.
- ↑ http://www.basketball-reference.com/players/j/johnsde01.html Odwiedzone 2016-10-23.
- ↑ http://www.basketball-reference.com/playoffs/1979-nba-finals-supersonics-vs-bullets.html Odwiedzone 2016-10-23.
- ↑ http://www.espn.com/espn/page2/story?page=simmons/070222 Odwiedzone 2016-10-23.
- ↑ a b Dennis Johnson Stats | Basketball-Reference.com [online], www.basketball-reference.com [dostęp 2017-11-22] (ang.).
- ↑ Dennis Johnson – Hall Of Famers. hoophall.com. [dostęp 2017-11-22]. (ang.).
- ↑ Profil na realgm.com. realgm.com. [dostęp 2017-11-22]. (ang.).
- ↑ NBA Finals Most Valuable Player Award Winners. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-15]. (ang.).
- ↑ a b NBA & ABA All-Defensive Teams. basketball-reference.com. [dostęp 2023-01-22]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Free Throws. basketball-reference.com. [dostęp 2018-03-24]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Profil Johnsona na NBA.com (ang.)
- Statystyki Johnsona (ang.)
- p
- d
- e
Pierwsza runda |
|
---|---|
Druga runda |
|
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
- Lokalizacja: Springfield, Massachusetts
- Adelman
- Aleksiejewa
- Allen
- Anderson
- Auerbach
- Auriemma
- Barmore
- Barry
- Bess
- Blair
- Blood
- Boeheim
- Brown
- Calhoun
- Calipari
- Cann
- Carlson
- Carnesecca
- Carnevale
- Carril
- Case
- Chancellor
- Chaney
- Conradt
- Crum
- Daly
- Dean
- Díaz-Miguel
- Diddle
- Drake
- Driesell
- Ferrándiz
- Fitch
- Fitzsimmons
- Gaines
- Gamba
- Gardner
- Gaze
- Gill
- Gomelski
- Grentz
- Gunter
- Hannum
- Harshman
- Haskins
- Hatchell
- Heinsohn
- Hickey
- Hixon
- Hobson
- Holzman
- Huggins
- Hurley
- Iba
- P. Jackson
- Julian
- Karl
- Keady
- Keaney
- Keogan
- Knight
- Krzyzewski
- Kundla
- Lambert
- Leonard
- Lewis
- Litwack
- Loeffler
- Lonborg
- Magee
- McCutchan
- A. McGuire
- F. McGuire
- Meanwell
- Meyer
- Miller
- Moore
- Mulkey
- Nelson
- Nikolić
- Novosel
- Olson
- Pitino
- Popovich
- Ramsay
- Richardson
- Riley
- Rubini
- Rupp
- Rush
- Russell
- Sachs
- Sharman
- Shelton
- Sloan
- Smith
- Stanley
- Stevens
- Stringer
- Summitt
- Sutton
- Tarkanian
- Taylor
- Teague
- Thompson
- Tomjanovich
- VanDerveer
- Wade
- Watts
- Wilkens
- G. Williams
- R. Williams
- Wooden
- Woolpert
- Wootten
- Wright
- Yow
- Izzo
- McLendon
- Self
- McGraw
- Hughes
- Abbott
- Ackerman
- Attles
- Barksdale
- Baumann
- Bee
- Biasone
- H. Brown
- W. Brown
- Bunn
- Buss
- Clifton
- Colangelo
- Costello
- Cooper
- Davidson
- Douglas
- Duer
- Embry
- Fagan
- Fisher
- Fleisher
- Garfinkel
- Gavitt
- Gottlieb
- Granik
- Gulick
- Harris
- Harrison
- Hearn
- Henderson
- Hepp
- Hickox
- Hinkle
- Irish
- M. Jackson
- Jernstedt
- Jones
- Kennedy
- Knight
- Krause
- Lemon
- Liston
- Lloyd
- McLendon
- Lobo
- Mokray
- Morgan
- Morgenweck
- Naismith
- Newell
- Newton
- J. O’Brien
- L. O’Brien
- Olsen
- Podoloff
- Porter
- Raveling
- Reid
- Ripley
- Sanders
- Saperstein
- Schabinger
- St. John
- Stagg
- Stanković
- Steitz
- Stern
- Taylor
- Thorn
- Tower
- Valvano
- Trester
- Vitale
- Wells
- Welts
- Wilke
- Winter
- Zollner
- Reinsdorf
- Bavetta
- Enright
- Evans
- Hepbron
- Hoyt
- Kennedy
- Leith
- Mihalik
- Nichols
- Nucatola
- Quigley
- Rudolph
- Shirley
- Strom
- Tobey
- Walsh
- Garretson
- Reprezentacja olimpijska USA 1960
- Żeńska reprezentacja olimpijska USA 1976
- Reprezentacja olimpijska USA 1992
- All-American Red Heads
- Buffalo Germans
- The First Team (I zespół koszykarski)
- Harlem Globetrotters
- Immaculata College
- New York Renaissance
- Original Celtics
- Tennessee A&I
- Teksas Western
- Wayland Baptist Flying Queens
- pogrubienie – oznacza, że dana osoba została wybrana do Hall Of Fame jako trener i jako zawodnik
- p
- d
- e
|