Galeriusz

Ten artykuł od 2015-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Galeriusz

Gaius Galerius Valerius Maximianus Armentarius

Cesarz rzymski
Okres	od 23 maja 293 do 5 maja 311
Dane biograficzne
Data urodzenia	ok. 250
Data śmierci	5 maja 311
Moneta
Multimedia w Wikimedia Commons

Galeriusz, Gaius Galerius Valerius Maximianus (ur. 250, zm. 5 maja 311) – cesarz rzymski panujący w latach 293-311.

Życiorys

Pochodził z Ilirii, karierę wojskową rozpoczął jako prosty żołnierz w armii Aureliana, a później Probusa. Wsławił się zwycięską wojną z Persami w latach 297-299. W 293 roku, po wprowadzeniu tetrarchii, został mianowany cezarem przy władcy wschodniej części imperium – Dioklecjanie, mając powierzone rządy nad prowincjami bałkańskimi. Dla umocnienia związków politycznych poślubił córkę Dioklecjana – Walerię. Przyjmuje się, iż wskutek wpływu i nacisków Galeriusza Dioklecjan zdecydował o rozpoczęciu prześladowań chrześcijan w cesarstwie.

Po abdykacji Dioklecjana w 305 Galeriusz został cesarzem Wschodu wraz z tytułem augusta, wybierając swym cezarem Maksymina Daję. Sprawował wtedy władzę nad południową i wschodnią częścią Bałkanów oraz nad Azją Mniejszą. Podczas jego rządów urzędy obsadzano jego oficerami, a w sądach usuwano obrońców jako zbędnie wydłużających czas trwania procesu. Działalność intelektualna była uważana za podejrzaną^[1].

Kiedy w 306 zmarł cesarz Zachodu – Konstancjusz (z racji starszeństwa uważany za pierwszego augusta), nowym cesarzem zachodniej części imperium został dotychczasowy cezar przy Konstancjuszu – Flawiusz Sewer, zaś Galeriusz przejął godność pierwszego augusta. W 306 w Rzymie wybuchły zamieszki wskutek decyzji Galeriusza o rozwiązaniu kohort pretorianów oraz opodatkowaniu dotychczas wolnych od tego obciążenia mieszkańców stolicy cesarstwa. Sytuację tę wykorzystał Maksencjusz, syn Maksymiana (który rok wcześniej zrzekł się władzy wraz z Dioklecjanem), i został przez wojsko ogłoszony cesarzem. Galeriusz nakazał stłumienie buntu przebywającemu w Mediolanie Sewerowi, który został jednak szybko pokonany i poddał się Maksencjuszowi.

W 307 Galeriusz zgromadził wojska i wyruszył ku Italii. Pozbawiony możliwości okrążenia Rzymu, odstąpił od zamiaru jego zdobycia, podejmując natomiast plądrowanie obszarów odległych o kilkadziesiąt kilometrów na północ od stolicy. Nie będąc w stanie rozciągnąć władzy nad większą częścią Italii, okazał gotowość do rozmów z Maksencjuszem, lecz jego propozycję odrzucono. Kiedy Maksencjusz zaczął przekupywać wojsko Galeriusza, w obawie przed zdradą ze strony żołnierzy rozpoczął on odwrót, zezwalając im przy tym na rabunki^[2].

Przed końcem panowania wydał edykt tolerancyjny (311), kończący wieloletnie prześladowania chrześcijan. W tym samym roku zmarł najprawdopodobniej na raka.

Przypisy

Bibliografia

• Aleksander Krawczuk: Konstantyn Wielki. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1985, ISBN 83-214-0443-X