Heinkel He 50

Heinkel He 50
(dane wersji He 50A)

Prototyp He 50
Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Heinkel
Typ	bombowiec nurkujący lub samolot bombowo – rozpoznawczy
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji mieszanej
Załoga	1 lub 2 osoby
Historia
Data oblotu	1931
Lata produkcji	1933–1936
Wycofanie ze służby	1944
Dane techniczne
Napęd	silnik gwiazdowy Bramo 322B
Moc	650 KM (478kW)
Wymiary
Rozpiętość	11,50 m
Długość	9,60 m
Wysokość	4,50 m
Powierzchnia nośna	34,80 m²
Masa
Własna	1600 kg
Startowa	2620 kg
Osiągi
Prędkość maks.	235 km/h
Prędkość przelotowa	190 km/h
Pułap	6400 m
Zasięg	600 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy MG 17 kal. 7,92 mm bomby o masie 500 kg (jako bombowiec nurkujący) lub 250 kg (wariant bombowo-rozpoznawczy)
Użytkownicy
Niemcy, Japonia, Chiny
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Heinkel He 50 – niemiecki samolot bombowy zaprojektowany na zamówienie Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej w latach 30. XX wieku. Pozostawał na wyposażeniu przedwojennej Luftwaffe jako bombowiec nurkujący, prawie aż do końca II wojny światowej wykorzystywany jako nękający bombowiec nocny.

Projekt i rozwój

W 1931 Marynarka Japońska złożyła w wytwórni Heinkel zamówienie ma dwumiejscowy bombowiec nurkujący o udźwigu 250 kg bomb, przystosowany do startów z katapulty, wyposażony w podwozie kołowe lub pływakowe.

Prototyp, oznaczony jako Heinkel He 50aW, ukończony został w lecie 1931. Był to dwupłatowiec o konstrukcji drewnianej, krytej płótnem i podwoziu pływakowym. Napęd stanowił silnik Junkers L5, który jednak okazał się za słaby. W drugim prototypie (He 50aL) zastosowano silnik Siemens Jupiter VI i podwozie kołowe. Kolejny egzemplarz tej wersji przemianowano na He 50b i w oparciu o niego powstał trzeci, ostateczny prototyp oznaczony jako Heinkel He 66. Stał się on bazą japońskiej konstrukcji Aichi D1A, produkowanej przez wytwórnię Nakajima.

Produkcja, zastosowanie bojowe

He 50aL, nazwany zgodnie z niemieckimi zasadami He 50 V1, został zaprezentowany niemieckiemu ministerstwu obrony w 1932. W rezultacie uzyskano zamówienie na 3 egzemplarze rozwojowe i serię próbną liczącą 60 samolotów He 50A-1, wykonaną w 1933. Chiny złożyły zamówienie na 12 zmodyfikowanych samolotów (oznaczono je He 66b). W 1935 rozpoczęto dostarczanie samolotów do pierwszej niemieckiej jednostki nurkującej, potem stopniowo do kolejnych 9. Zostały w nich jednak szybko zastąpione przez samoloty nowych typów: Henschel Hs 123 i Junkers Ju 87 i skierowane do jednostek treningowych.

W 1943 istniejące egzemplarze He 50 zostały przekazane do jednostek specjalizujących się w nocnych atakach operujących na froncie wschodnim, gdzie do września 1944 wykorzystywane były do nalotów nękających.

Spotyka się informacje, że w 1934 roku 12 samolotów w wersji eksportowej He 66 zostało zamówionych przez Chiny, ale nie dostarczonych, lecz brak jest potwierdzenia takiego zamówienia, jak również brak jest dokumentów potwierdzających późniejsze dostarczenie zamiast nich w 1936 roku 12 samolotów He 50B Luftwaffe^[1].

Wersje samolotu

• He 50aW – pierwszy prototyp (wodnosamolot)
• He 50aL – drugi prototyp
• He 50b – trzeci prototyp; wyeksportowany do Japonii jako He 66, 3 egzemplarze przeznaczone dla Luftwaffe, napęd – silnik Bramo 322B
• He 50A – bombowiec nurkujący, 60 egzemplarzy w ramach serii próbnej dla Luftwaffe
• He 50L – wersja produkcyjna, 25 egzemplarzy wyprodukowanych w zakładach Heinkel, 35 – Bayerische Flugzeugwerke
• He 66aCh – wersja eksportowa dla Chin (12 egz.), napędzana silnikiem Siemens Jupiter VIIF (Gnôme-Rhône Bristol)
• He 66bCh – wersja eksportowa dla Chin (12 egz.), napędzana silnikiem Bramo 322B; przejęta przez Luftwaffe jako He 50B.

Zobacz też

• Zobacz też: Aichi D1A.

Przypisy