Ikozan

Ikozan

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) PIN ikozan[1] Inne nazwy i oznaczenia eikozan[1]
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C20H42
Inne wzory	CH 3(CH 2) 18CH 3
Masa molowa	282,55 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	112-95-8
PubChem	8222
SMILES CCCCCCCCCCCCCCCCCCCC
InChI InChI=1S/C20H42/c1-3-5-7-9-11-13-15-17-19-20-18-16-14-12-10-8-6-4-2/h3-20H2,1-2H3 InChIKey CBFCDTFDPHXCNY-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 0,7886 g/cm³ (20 °C)[2]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie 1,9 μg/kg (25 °C)[3] w innych rozpuszczalnikach rozpuszczalny w eterze dietylowym, eterze naftowym, benzenie, słabo w chloroformie, bardzo dobrze w acetonie[2] Temperatura topnienia 36,48 °C[2] Temperatura wrzenia 344,1 °C[2] 220 °C (40 hPa)[4] Punkt krytyczny 513 °C[5]; 1,08 MPa[5]; 1325 cm³/mol ≈ 0,213 g/cm³[5] Współczynnik załamania 1,4425 (589 nm, 20 °C)[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2017-10-21] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS (na podstawie podanej karty charakterystyki). NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[6] 0 0 0   Temperatura zapłonu powyżej 100 °C[7] Temperatura samozapłonu 232 °C[7] Numer RTECS MD6550000
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Ikozan, eikozan – organiczny związek chemiczny, alkan o dwudziestu atomach węgla w cząsteczce. Ma 366 319 możliwych izomerów konstytucyjnych^{[potrzebny przypis]}. Ikozan ma małe znaczenie w przemyśle petrochemicznym ze względu na wysoką temperaturę zapłonu, co sprawia, że jest mało wydajnym paliwem. Jest składnikiem parafin i jest najkrótszą cząsteczką wśród związków używanych do produkcji świec.

Ikozan ma właściwości fizyczne i chemiczne zbliżone do alkanów leżących niżej w szeregu homologicznym. Jest bezbarwny, lżejszy od wody, niepolarny, słabo reaktywny i nierozpuszczalny w wodzie. Jego niepolarność sprawia, że jest w stanie tworzyć tylko słabe międzycząsteczkowe wiązania wodorowe (hydrofobowe/siły van der Waalsa).

Przypisy

Bibliografia

• CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, ISBN 978-1-4987-5429-3  (ang.).