Mario Scelba

Mario Scelba

Mario Scelba (1947)
Data i miejsce urodzenia	5 września 1901 Caltagirone
Data i miejsce śmierci	29 października 1991 Rzym
Minister spraw wewnętrznych Włoch
Okres	od lipca 1960 do lutego 1962
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Giuseppe Spataro
Następca	Paolo Emilio Taviani
Premier Włoch
Okres	od 10 lutego 1954 do 6 lipca 1955
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Amintore Fanfani
Następca	Antonio Segni
Minister spraw wewnętrznych Włoch
Okres	od lutego 1954 do lipca 1955
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Giulio Andreotti
Następca	Fernando Tambroni
Minister spraw wewnętrznych Włoch
Okres	od lutego 1947 do lipca 1953
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Alcide De Gasperi
Następca	Amintore Fanfani
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Mario Scelba (ur. 5 września 1901 w Caltagirone, zm. 29 października 1991^[1] w Rzymie^[2]) – włoski polityk i prawnik, działacz i jeden z liderów Chrześcijańskiej Demokracji, wieloletni deputowany, minister w różnych gabinetach, w latach 1954–1955 premier Włoch, od 1969 do 1971 przewodniczący Parlamentu Europejskiego.

Życiorys

Urodził się w katolickiej rodzinie wielodzietnej. Z uwagi na warunki materialne rodziny był zmuszony do porzucenia nauki w 1913, ostatecznie mógł ją kontynuować dzięki wsparciu ze strony księdza Luigiego Sturzo. W 1920 zdał egzamin maturalny, uczęszczał na kurs organizowany przez Azione Cattolica. Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”, które ukończył w 1920. Pracował w międzyczasie w strukturach Włoskiej Partii Ludowej, był osobistym sekretarzem Luigiego Sturzo. W połowie lat 20. redagował tygodnik „L’idea popolare”. Wkrótce zaniechał jawnej działalności politycznej i publicystycznej, co wiązało się z ograniczeniami nakładanymi przez reżim faszystowski. Praktykował jako adwokat, od początku lat 30. w ramach własnej kancelarii^[2].

Na początku lat 30. jego bliskim przyjacielem stał się Alcide De Gasperi, z którym od tego czasu współpracował. W 1943 był współtwórcą pierwszego dokumentu programowego Chrześcijańskiej Demokracji. Po wyzwoleniu Rzymu w 1944 został członkiem komitetu wykonawczego i zastępcą sekretarza partii^[2]. W 1945 został powołany w skład prowizorycznego zgromadzenia (Consulta Nazionale), a w 1946 został członkiem konstytuanty (Assemblea Costituente della Repubblica Italiana). W latach 1948–1968 był posłem do Izby Deputowanych I, II, III i IV kadencji. Następnie do 1983 zasiadał w Senacie V, VI, VII i VIII kadencji^[1][3].

W czerwcu 1945 objął urząd ministra poczty i telekomunikacji w rządzie Ferruccia Parriego. Funkcję tę pełnił następnie od grudnia 1945 do lutego 1947 w dwóch gabinetach, którymi kierował Alcide De Gasperi. Później do lipca 1953 był ministrem spraw wewnętrznych w pięciu kolejnych rządach tego premiera^[1]. Z przyczyn zdrowotnych nie wykonywał obowiązków w okresie od lipca do września 1952, zastępował go wówczas czasowo Giuseppe Spataro^[2]. W trakcie urzędowania zajmował się m.in. reorganizacją sił policyjnych^[2].

W lutym 1954 objął stanowisko premiera, które zajmował do lipca 1955. W swoim gabinecie pełnił też ponownie funkcję ministra spraw wewnętrznych^[1]. Jego rezygnacja nastąpiła w okresie kryzysu politycznego po wyborze Giovanniego Gronchiego na prezydenta i w czasie sporów wewnętrznych w ramach chadecji^[2]. Mario Scelba powrócił na urząd ministra spraw wewnętrznych w lipcu 1960, gdy rządem kierował Amintore Fanfani. Sprawował go wówczas do lutego 1962^[1]. Była to ostatnia pełniona przez niego funkcja rządowa.

W latach 1966–1969 był przewodniczącym rady krajowej Chrześcijańskiej Demokracji^[4]. Od 1969 do 1971 przewodniczył Parlamentowi Europejskiemu. W 1979 bez powodzenia kandydował w pierwszych wyborach powszechnych do PE. W 1983 odszedł z włoskiego parlamentu. W 1990 wydał swoje wspomnienia pt. Per l’Italia e per l’Europa^[2].

Życie prywatne

Mario Scelba był żonaty z Neriną Palestini, miał córkę Marię Luisę^[2].

Przypisy