Stary Dobrotwór

Ten artykuł dotyczy wsi, historycznego miasta Dobrotwór. Zobacz też: osiedle Dobrotwór, utworzone w 1951.
Stary Dobrotwór
Старий Добротвір
Ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Rejon

kamionecki

Powierzchnia

3,328 km²

Populacja 
• liczba ludności
• gęstość


1200
360,58 os./km²

Nr kierunkowy

+380 3254

Kod pocztowy

80410

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Stary Dobrotwór”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Stary Dobrotwór”
Ziemia50°13′11″N 24°22′26″E/50,219722 24,373889
Multimedia w Wikimedia Commons
Wieś na mapie Wacława Grodeckiego, Poloniae finitimarumgue locarum descriptio[1]

Stary Dobrotwór (ukr. Старий Добротвір, Staryj Dobrotwir, dawniej Dobrotwór) – wieś (dawniej miasto i miasteczko) na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie kamioneckim.

Miasto królewskie Dobrotwór lokowane w 1472 roku położone było w XVI wieku w województwie bełskim[2]. Wchodziło w skład starostwa kamionackiego w XVIII wieku[3].

Dziedzicem majątku był hr. Karol Mier (zm. 1885)[4]. Pod koniec XIX wieku właścicielką majątku była jego żona hr. Helena Mierowa[5].

W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Dobrotwór w powiecie kamioneckim w województwie tarnopolskim. W 1921 liczył 2979 mieszkańców[6].

Miejsce urodzenia polskiego leśnika Henryka Strzeleckiego, jednego z pionierów leśnictwa w Polsce i jednego z najwybitniejszych organizatorów leśnictwa polskiego w drugiej połowie XIX wieku[7] oraz kajakarza Michała Śliwińskiego.

W 1951 w pobliżu Dobrotwora powstało osiedle Dobrotwór jako zaplecze dla pobliskiej elektrociepłowni. Wieś Dobrotwór przemianowano natomiast na Stary Dobrotwór.

Przypisy

  1. (fragment), 1571, wyd. 2Biblioteka Narodowa, syg. ZZK 18611, domena publiczna
  2. Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 173.
  3. Wiesław Bondyra, Własność ziemska w województwie bełskim w czasach saskich, Lublin 2015, s. 37.
  4. Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny. Genealogia żyjących rodów polskich. Lwów / Warszawa: 1908, s. 635.
  5. Obwieszczenie. „Gazeta Lwowska”. Nr 109, s. 6, 12 maja 1889. 
  6. Wg publikacji: Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom XV - Województwo Tarnopolskie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923.
  7. Stanisław Tadeusz Sroka. Strzelecki Henryk (1819–1901) [w:] Polski Słownik Biograficzny. T. XLIV, 2006-2007.

Bibliografia

  • Dobrotwór, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 78 .
  • miejscowość na mapie

Linki zewnętrzne

  • Dobrotwór, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 78 .
  • Dobrotwór, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 418 .
  • Łęczyna, część wsi Dobrotwór, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 653 .
  • p
  • d
  • e
Powiat kamionecki (1920–39 i 1941–44) (► GG)
Przynależność wojewódzka
Miasta / Prawa miejskie (1920–34 )
Miasteczka (1920–34)
  • Dobrotwór
Gminy miejskie (1920–39 )
Gminy wiejskie zbiorowe
(1934–39 )
  • Busk
  • Dobrotwór
  • Dziedziłów
  • Grabowa
  • Kamionka Strumiłowa
  • Milatyn Nowy
  • Nieznanów
  • Żelechów Wielki
Gminy ( 1941–44 )
Miejsko-wiejskie[B]
  • Busk
  • Radziechów (←)
  • Sokal
Wiejskie[C][B]
  • Chołojów (←)
  • Dobrotwór
  • Kamionka Strumiłowa Nord
  • Kamionka Strumiłowa Süd
  • Korczyn ()
  • Łopatyn
  • Milatyn
  • Nieznanów
  • Parchacz ()
  • Steniatyn
  • Stojanów (←)
  • Streptów
  • Szczurowice (←)
  • Tartaków ()
  • Toporów (←)
  • Witków Nowy (←)
  1. pozbawiona praw miejskich podczas wojny
  2. a b strzałki wsteczne dotyczą stanu z 1939
  3. kursywą opisano gminy utworzone przez władze hitlerowskie
  • p
  • d
  • e
Miasta i miasteczka zdegradowane reformą gminną z 1933–1934

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTPosiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Gminy miejskie
  • Bnin (1395–1934)
  • Boćki (1509–1934)
  • Brzostek (1367–1934, od 2009)
  • Budzyń (1458–1934, od 2021)
  • Ciężkowice (1348–1934, od 2000)
  • Czarny Dunajec (1879–1896, 1925–1934, od 2023)
  • Dobrzyca (1440–1934, od 2014)
  • Gąsawa (1388–1934, od 2024)
  • Gębice (1425–1934)
  • Jagielnica (1518–1934)
  • Jaraczewo (1519–1934, od 2016)
  • Jazłowiec (1519–1934)
  • Kopanica (1450–1934)
  • Lanckorona (1366–1934)
  • Łohiszyn (1570–1934, od 1959OTP)
  • Mielnik (1440–1934)
  • Mieścisko (1474–1934, od 2024)
  • Narew (1529–1934)
  • Niżankowice (1431–1934, od 1940OTP)
  • Nowe Miasto nad Wartą (1283–1934)
  • Nowy Dwór (1578–1934)
  • Nowy Wiśnicz (1616–1934, od 1994)
  • Obrzycko (1458–1934, od 1990)
  • Odelsk (1546–1934)
  • Piaski (1775–1934)
  • Powidz (1243–1934)
  • Rogowo (1380–1580, 1672–1934)
  • Rostarzewo (1752–1934)
  • Rychtal (1294–1934, od 2024)
  • Ryczywół (1426–1934)
  • Rynarzewo (1299–1934)
  • Stara Sól (1557–1934, od 1940OTP)
  • Szereszów (1569–1934, od 1940OTP)
  • Święciechowa (1277–1934)
  • Ulanów (1616–1934, 1941–1945, od 1958)
  • Uście Solne (1616–1934)
  • Władysławów (1727–1870, 1919–1934)
  • Wojnicz (1369–1934, od 2007)
  • Zaniemyśl (1742–1934, 1940–1948)
Gminy wiejskie
z prawami miejskimi
Gminy wiejskie
z prawami miasteczka

Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.