Flerow

Flerow

nihon ← flerow → moskow
Pb ↑ Fl ↓ Uhq 114 Fl
Ogólne informacje
Nazwa, symbol, l.a.	flerow, Fl, 114 (łac. flerovium)
Grupa, okres, blok	14, 7, p
Masa atomowa	[290][1][a]
Właściwości atomowe Konfiguracja elektronowa [Rn]5f146d107s27p2 (przewidywana) Zapełnienie powłok 2, 8, 18, 32, 32, 18, 4 (przewidywane) (wizualizacja powłok)
Najbardziej stabilne izotopy izotop wyst. o.p.r. s.r. e.r. MeV p.r. 286Fl {syn.} 0,13 s ~40% α ~60% SF 10,19 282Cn 287Fl {syn.} 0,48 s α 10,02 283Cn 287bFl? {syn.} 5,5 s α 10,29 283bCn? 288Fl {syn.} 0,8 s α 9,94 284Cn 289Fl {syn.} 2,6 s α 9,48 285Cn 289bFl? {syn.} 1,1 min α 9,67 285bCn?
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji według kryteriów GHS są niedostępne.
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Flerow (Fl, łac. flerovium) – pierwiastek chemiczny leżący w układzie okresowym w bloku p bezpośrednio pod ołowiem. Wszystkie znane izotopy są bardzo nietrwałe i nie występują na Ziemi.

Historia

Pierwiastek ten został otrzymany pod koniec 1998 r. w Zjednoczonym Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej przy współpracy z naukowcami z Lawrence Livermore National Laboratory, w reakcji syntezy^[2][3]:

24494Pu + 4820Ca → 292114Fl* → 289114Fl + 310n

Wyniki tych badań zostały potwierdzone przez zespoły badaczy z Berkeley^[4] i GSI^[5][6] w 2009. Odkrycie zostało uznane przez IUPAC 1 czerwca 2011^[7].

W latach 1969–1972 naukowcy z Berkeley i Dubnej poszukiwali bezskutecznie śladów flerowu w naturalnie występujących minerałach. Pierwszą próbę syntezy metodą gorącej fuzji podjęto w Berkeley w 1969 r. W 1977 roku rosyjscy uczeni próbowali wytworzyć ten pierwiastek w reakcji plutonu z wapniem; nie uzyskali wówczas pozytywnego wyniku. Te wczesne próby były motywowane hipotezą występowania pierwiastków superciężkich w środowisku naturalnym oraz publikacją z 1966 sugerującą, że czas połowicznego rozpadu jednego z izotopów flerowu może być rzędu stu milionów lat^[8].

Nazwa

Ze względu na położenie w układzie okresowym pod ołowiem bywał nazywany zwyczajowo eka-ołowiem. Wstępna nazwa ununkwad (ang. ununquadium, symbol Uuq) pochodziła od liczby atomowej tego pierwiastka zgodnie z systematyczną terminologią IUPAC dla transuranowców.

1 grudnia 2011 IUPAC zaproponowała ostateczną łacińską i angielską nazwę pierwiastka 114 jako flerovium (symbol Fl)^[9]. Gieorgij Florow (Flerow^[10]) (1913–1990) był dyrektorem Laboratorium Reakcji Jądrowych Zjednoczonego Instytutu Badań Jądrowych w Dubnej. 30 maja 2012 roku IUPAC oficjalnie zatwierdziła tę nazwę^[11]. Polska nazwa pierwiastka, ustalona przez Komisję Terminologii Chemicznej PTChem, brzmi flerow^[12].

Właściwości

Właściwości chemiczne flerowu są słabo zbadane. Położenie w układzie okresowym sugeruje, że będzie on zachowywał się jak metal ciężki, przyjmując stopnie utlenienia II i IV. Tymczasem pierwsi badacze podali, że niechętnie reaguje z innymi pierwiastkami, zachowując się raczej jak gaz szlachetny^[8][13], ze względu na relatywistyczne przesunięcie energii stanów^[13]. W 2012 przeprowadzono badania z wyższą czułością, których wyniki były sprzeczne z tymi rezultatami. Flerow jest pierwiastkiem lotnym, najmniej reaktywnym wśród węglowców, ale pomiary wskazywały, że jest bardziej reaktywny niż kopernik i jest metalem^[14][15][16]. Sprzeczność wyników, ich mała liczba i duża niepewność pomiaru wciąż nie pozwalają na definitywne stwierdzenie charakteru metalicznego flerowu^[17].

Interesujący jest nieodkryty dotąd (2009) izotop ²⁹⁸Fl ze 184 neutronami w jądrze. Model powłokowy budowy jądra atomowego przewiduje, że takie jądro będzie miało wyjątkowo długi czas życia.

Zobacz też

• wyspa stabilności

Uwagi

Przypisy