Grupa okręgu

Grupa okręgu – podgrupa T {\displaystyle \mathbb {T} } grupy multiplikatywnej ciała liczb zespolonych złożona ze wszystkich liczb o module równym 1;

T = { z C : | z | = 1 } , = { e i t : t R } . {\displaystyle {\begin{array}{lcl}\mathbb {T} &=&\{z\in \mathbb {C} \colon |z|=1\},\\&=&\{e^{it}\colon t\in \mathbb {R} \}.\end{array}}}

W grupie T , {\displaystyle \mathbb {T} ,} jako podgrupie grupy multiplikatywnej ciała C , {\displaystyle \mathbb {C} ,} działaniem jest zwykłe mnożenie liczb zespolonych, a elementem neutralnym jest 1 = e 0 . {\displaystyle 1=e^{0}.} Grupa okręgu w naturalny sposób daje się utożsamić z grupą obrotów płaszczyzny wokół ustalonego punktu, zwykle początku, z działaniem ich składania. Grupa ta pełni istotną rolę w teorii grup Liego.

Traktując płaszczyznę jako rzeczywistą przestrzeń liniową bądź jako przestrzeń unitarną (euklidesową) grupę okręgu można utożsamiać z grupą przekształceń liniowych, lub odpowiednio, przekształceń unitarnych o wyznaczniku 1 (z działaniem ich składania).

Przestrzeń produktowa dwóch kopii grupy okręgu jest homeomorficzna z torusem (2-torusem T 2 {\displaystyle \mathbb {T} ^{2}} ), a zatem okrąg może być interpretowany jako 1-torus, skąd pochodzi oznaczenie T . {\displaystyle \mathbb {T} .}

Własności

Ilustracja działania w grupie okręgu, które odpowiada dodawaniu miar kątów środkowych (mających wspólne ramię) zgodnie z arytmetyką modularną o module 360 = 2 π . {\displaystyle 360^{\circ }=2\pi .}
Dowód. Odwzorowanie h : R T {\displaystyle h\colon \mathbb {R} \to \mathbb {T} } dane wzorem h ( x ) = e 2 π i x ( x R ) {\displaystyle h(x)=e^{2\pi ix}(x\in \mathbb {R} )} jest ciągłym, suriektywnym homomorfizmem grup, którego jądrem jest Z . {\displaystyle \mathbb {Z} .} Podgrupa Z {\displaystyle \mathbb {Z} } grupy R {\displaystyle \mathbb {R} } jest domknięta, a zatem z pierwszego twierdzenia o izomorfizmie dla grup topologicznych, odwzorowanie H : R / Z T {\displaystyle H\colon \mathbb {R} /\mathbb {Z} \to \mathbb {T} } dane wzorem H ( [ x ] ) = h ( x ) , {\displaystyle H([x])=h(x),} gdzie [ x ] R / Z {\displaystyle [x]\in \mathbb {R} /\mathbb {Z} } jest homeomorficznym izomorfizmem grup.
i t exp ( i t ) = e i t = cos t + i sin t ; {\displaystyle it\mapsto \exp(it)=e^{it}=\cos t+i\sin t;}
przekształcenie to jest przykładem (pod)grupy jednoparametrowej.

Dualność Pontriagina pomiędzy grupą okręgu a grupą liczb całkowitych

Grupa okręgu jest zwarta, więc grupa dualna do T , {\displaystyle \mathbb {T} ,} złożona z ciągłych homomorfizmów do T {\displaystyle \mathbb {T} } jest dyskretna. Co więcej

T ^ Z , {\displaystyle {\hat {\mathbb {T} }}\cong \mathbb {Z} ,}

a zatem z dualności Pontriagina także

Z ^ T . {\displaystyle {\hat {\mathbb {Z} }}\cong \mathbb {T} .}

Powyższe twierdzenie jest jednym z podstawowych faktów w analizie harmonicznej. Można je udowodnić w oparciu o twierdzenie orzekające, że każdy ciągły homomorfizm χ : R T {\displaystyle \chi \colon \mathbb {R} \to \mathbb {T} } jest postaci

χ ( x ) = e 2 π i x y ( x R ) {\displaystyle \chi (x)=e^{2\pi ixy}\quad (x\in \mathbb {R} )}

dla pewnej liczby rzeczywistej y . {\displaystyle y.} Wynika stąd, że każdy ciągły homomorfizm χ : T T {\displaystyle \chi \colon \mathbb {T} \to \mathbb {T} } jest postaci χ ( z ) = z n {\displaystyle \chi (z)=z^{n}} dla pewnego n Z . {\displaystyle n\in \mathbb {Z} .} W szczególności, grupa dualna do T {\displaystyle \mathbb {T} } jest izomorficzna z Z . {\displaystyle \mathbb {Z} .}

Dowód. Ponieważ istnieje izomorfizm grup topologicznych T R / Z , {\displaystyle \mathbb {T} \cong \mathbb {R} /\mathbb {Z} ,} wystarczy zatem rozważać ciągłe homomorfizmy z R / Z {\displaystyle \mathbb {R} /\mathbb {Z} } do T . {\displaystyle \mathbb {T} .}

Niech χ : R / Z T {\displaystyle \chi \colon \mathbb {R} /\mathbb {Z} \to \mathbb {T} } będzie ciągłym homomorfizmem oraz niech χ : R T {\displaystyle \chi '\colon \mathbb {R} \to \mathbb {T} } będzie jego podniesieniem do R , {\displaystyle \mathbb {R} ,} tj. χ ( x ) = χ ( x mod Z ) . {\displaystyle \chi '(x)=\chi (x{\bmod {\mathbb {Z} }}).} Wówczas χ ( x ) = e 2 π i x y {\displaystyle \chi '(x)=e^{2\pi ixy}} dla pewnego y R . {\displaystyle y\in \mathbb {R} .} W szczególności, gdy x = 1 , {\displaystyle x=1,} to 1 = e 2 π i y , {\displaystyle 1=e^{2\pi iy},} skąd y {\displaystyle y} musi być liczbą całkowitą, co kończy dowód.

Bibliografia

  • N. Bourbaki, Elements of mathematics. General topology, Part 2, Hermann, Paris 1966.
  • Luogeng Hua: Starting with the unit circle. Springer, 1981. ISBN 978-1-4613-8138-9.
  • p
  • d
  • e
pojęcia podstawowe
płaszczyzna
zespolona
podstawy
układ współrzędnych
kartezjańskich
układ współrzędnych
biegunowych
istotne podzbiory
okrąg jednostkowy
liczby algebraiczne
inne

liczby fikcyjne

twierdzenia
struktury tworzone
przez cały zbiór
algebraiczne
inne
struktury tworzone
przez podzbiory
grupy
pierścienie przemienne
inne pojęcia
powiązane
działy matematyki
algebra
analiza
geometria
teoria liczb
badacze według
daty narodzin
XVI wiek
XVII wiek
XVIII wiek
XIX wiek
uogólnienia