Louis Barthou, właśc. Jean-Louis Barthou (ur. 25 sierpnia 1862 w Oloron-Sainte-Marie, zm. 9 października 1934 w Marsylii) – francuski polityk z okresu Trzeciej Republiki, publicysta historyczny, premier Francji w 1913[1], minister spraw zagranicznych w rządzie Gastona Doumergue’a.
Życiorys
Z zawodu był adwokatem[1]. Od 1889 był prawicowym członkiem Izby Deputowanych[2], od 1894 wielokrotnie zajmował stanowiska ministerialne (m.in. w 1922 i 1926 był ministrem sprawiedliwości, w 1934 ministrem spraw zagranicznych). W 1913 pełnił urząd premiera. W 1918 został przyjęty w poczet członków Akademii Francuskiej. Od 1922 był senatorem. W 1922 był delegatem Francji na konferencję w Genewie[1]. Był wrogo nastawiony do Niemiec. W latach 1922–1926 prezes Międzysojuszniczej Komisji Odszkodowań Wojennych, wprowadził w życie niektóre ze swych postulatów dotyczących twardej polityki wobec Niemiec[2]. Domagał się spłaty przez Republikę Weimarskąreparacji za I wojnę światową[1]. Był zwolennikiem zbliżenia francusko-radzieckiego i przyjęcia ZSRR do Ligi Narodów[3]. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w Niemczech (styczeń 1933)[1], w latach 1933–1934 przygotowywał sojusz z ZSRR wymierzony przeciw Niemcom (→pakt wschodni), który został zawarty w 1935 (już po jego śmierci) przez Pierre'a Lavala. Następcy Barthou woleli jednak uprawiać politykę appeasementu wobec III Rzeszy[2].
Zamach przyczynił się do podpisania w Genewie 16 listopada 1937 dwóch konwencji o przeciwdziałaniu terroryzmowi i karaniu za czyny terrorystyczne oraz o utworzeniu Międzynarodowego Sądu Karnego (z braku dostatecznej liczby ratyfikacji nie weszły w życie)[4].
Dekretem z 13 lipca 1921 został odznaczony polskim Orderem Orła Białego[5]. W czasie wizyty w Polsce w 1934, forsując projekt paktu wschodniego, jako minister spraw zagranicznych Francji spotkał się między innymi: z marszałkiem Józefem Piłsudskim, prezydentem Ignacym Mościckim i z ministrem Józefem Beckiem[6]
↑ abcJan Palmowski Słownik najnowszej historii świata 1900-2007, wyd. 2008, tom 1, s. 76
↑Słownik historii Polski i świata, Wydawnictwo IBIS, wyd. 2013, s. 388
↑Międzynarodowy Trybunał Karny a prawnomiędzynarodowa odpowiedzialność sprawców przestępstw wojennych. stosunki-miedzynarodowe.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-15)]., Zbrodnie bez przedawnienia, Terroryzm morski w świetle międzynarodowego prawa karnego s. 42 - 44, Konwencje międzynarodowe w sprawie terroryzmu, Konwencja o utworzeniu Międzynarodowego Sądu Karnego (fragment); Draft code of offences against the peace and security of mankind – Compendium of relevant international instruments (s. 18 – 26 tekst ang. Konwencji), Convention for the Prevention and Punishment of Terrorism, Historical Survey of the Question of International Criminal Jurisdiction (s. 88 - 97).
↑Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 157 z 19 lipca 1921.
↑Gazeta Tygodniowa. Poświęcona sprawom religijnym, oświatowym i społecznym,1934, R.4, nr 19 - Świętokrzyska Digital Library [online], sbc.wbp.kielce.pl [dostęp 2020-01-09].
